γράφτηκε
στον Τοίχο
18.9.15
-
0
Comments
Ο Αρχηγός στο βήμα. Οι οπαδοί από κάτω.
Μόνο από το φόντο-την αισθητική του- από τις λήψεις της κάμερας και το γρήγορο μοντάζ του ρεπορτάζ για το κεντρικό δελτίο μπορείς να υπολογίσεις τη δεκαετία που διανύουμε. Όλα τα άλλα, ίδια. Κενός προεκλογικός λόγος, τάχα εύγλωττες στακάτες χειρονομίες που τον υπογραμμίζουν- από πάνω. Από κάτω, ως απάντηση, με προσποίηση πάθους, ξύλινα συνθήματα, σημαίες κινούμενες νωχελικά που ζωηρεύουν έντονα μόλις οι φέροντες, αντιληφθούν τον τηλεοπτικό φακό να τους σημαδεύει.
Δεν τους ακούει. Δεν τον ακούνε. Αν τους άκουγε και είχε κάτι να πει θα απαιτούσε να σταματήσουν οι καραμούζες των γηπέδων, τα ανούσια συνθήματα, τα μεταξύ τους πηγαδάκια. Χειρονομεί και ιδρώνει απαγγέλλοντας μια έτοιμη ομιλία. Προ-γραμμένη από συμβούλους, προβαρισμένη πολλές φορές μπροστά σε συμβούλους γι άρτιο αποτέλεσμα.
Οι ατάκες εκτοξεύονται από το στόμα του Αρχηγού και προκαλούν προκάτ χειροκρότημα των οπαδών. Ξεσηκώνουν αυτόματα νέο κύμα συνθημάτων - γέλια κονσέρβας αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς. Χειροκροτητές της επανάληψης. Μέρος του εκλογικού σώματος κι αυτοί. Απολύτως αποφασισμένοι. Κάθε κεφάλι και μια ψήφος στην κάλπη της πρώτης Κυριακής του Οκτώβρη. Δεν τον ακούνε. Αν τον άκουγαν ίσως να θυμόταν ότι όλα αυτά τα έχουν ξανακούσει, ίσως να ζητούσαν... Αν τον ακούγανε θα απαιτούσαν να σωπάσει. Η παράσταση όμως συνεχίζεται κανονικά. Οι ρόλοι μοιρασμένοι. Τέλεια προβαρισμένοι στην επανάληψη.
Αν σιγούσαν για ένα λεπτό ο Αρχηγός και οι οπαδοί- για ένα μόλις λεπτό -ίσως να αφουγκραζόταν τη βουβή αγωνία αυτού του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου