γράφτηκε
στον Τοίχο
1.4.17
-
0
Comments
Τρύφων Λιώτας
Η «ταινία του Έρωτα και της Αναρχίας» ή «στις 10 πρωινή στην οδό dei Fiori σε ένα γνωστό οίκο ανοχής…» (Film d'amore e d'anarchia…, ΙΤ, 1973) με το ίδιο δίδυμο ηθοποιών στους κεντρικούς ρόλους (Giannini, Melato) είναι κατ’ αρχάς μια αντιφασιστική ταινία.
Βρισκόμαστε στην Ιταλία του ’30 όπου ένας μελαγχολικός γεμάτος φακίδες χωριάτης με αναρχικές διασυνδέσεις έρχεται στη Ρώμη με σκοπό να δολοφονήσει τον Μουσολίνι.
Ο σύνδεσμός του στη Ρώμη είναι μια πόρνη η οποία τον συστήνει ως ξάδελφό της, του δίνει πρόσβαση στον οίκο ανοχής όπου εργάζεται και τον προετοιμάζει για την δολοφονία η οποία θα γίνει μερικές μέρες μετά την άφιξή του.
Όμως μέσα σε δύο μέρες ερωτεύεται μια από τις νεαρότερες πόρνες του οίκου. Κάνοντας μια εξυπηρέτηση στην τσατσά καταφέρνει να εξασφαλίσει 3 μέρες άδεια – όσες του έχουν απομείνει μέχρι τη δολοφονία – για να χαρεί τον αμοιβαίο του έρωτα.
Το σκηνικό της τραγωδίας έχει στηθεί.
Το ερώτημα που κυριαρχεί, και όσο περνάνε οι όμορφες μέρες του έρωτα γίνεται όλο και πιο επιτακτικό μεγαλώνοντας το σασπένς, είναι τι θα επιλέξει ο ήρωας; Να χαρεί την ευτυχία του έρωτα και μιας ήρεμης ζωής ή να θυσιαστεί για το καλό των συνανθρώπων του;
Μια μάχη ανάμεσα στην επιθυμία και στη θέληση που παίρνει ιδιαίτερη αξία για δύο λόγους: ο ήρωας δεν είναι πραγματικός αναρχικός, είναι περισσότερο ένας για εκδικητικούς λόγους ιδεαλιστής χωρίς πολιτική παιδεία και σαφή έλλειψη ιστορικής άποψης, ενώ ταυτόχρονα ο έρωτάς του είναι ειλικρινής μεν αλλά κατά κάποιον τρόπο ψυχρός, χωρίς μεγάλο πάθος, αφού έχει προκαθορισμένη χρονική διάρκεια και έχει σαφώς μικρότερη σημασία από το εγχείρημά του.
Αν προσθέσουμε και τον φοβερό διάλογο των γυναικών που τον έχουν ήδη αγαπήσει θα καταλάβουμε ότι στην ουσία το μήνυμα της ταινίας είναι ενάντια στον εξτρεμισμό.
Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι, μια σπουδή στα μηδενιστικά κινήματα των αρχών του 1900 στην Ευρώπη.
Με καταπληκτική ηθοποιία από όλους τους ηθοποιούς (ο Giancarlo Giannini κέρδισε και το όσκαρ στις Κάνες), όμορφη μουσική επένδυση, ενδιαφέρον διαλόγους και φυσικά αγωνία για την έκβαση της υπόθεσης είναι η καλύτερη ταινία της Lina Wertmuller σύμφωνα με τους κριτικούς, ενώ 45 χρόνια μετά ξεχωρίζει ακόμα ως ένα ιστορικό και ανθρωπιστικό καλλιτεχνικό μνημείο.
Είναι λυπηρό ότι οι περισσότεροι δεν την γνωρίζουν και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να την δούνε.
Η σκηνή της ταινίας: ο διάλογος των δύο γυναικών για το αν θα τον ξυπνήσουν για να εκτελέσει την δολοφονία.
Η ταινία στα Ιταλικά εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου