γράφτηκε
στον Τοίχο
2.4.17
-
0
Comments
Τρύφων Λιώτας
Το «Όλα μαντάρα» ή «Όλα στη θέση τους και τίποτα σε τάξη» (All Screwed Up, Tutto a posto e niente in ordine, ΙΤ, 1974) αποτελεί ένα σύνολο εξαιρετικών σχολίων πάνω στο σύγχρονο τρόπο ζωής.
Ενώ φαινομενικά όλα τα πράγματα στην κοινωνία μας έχουν τη θέση τους, στην πραγματικότητα είναι τόσο άτεχνα βαλμένα που προκαλούν τον πόνο, την απόγνωση και την αδικία σε κάθε έκφανση του βίου μας: εργασία, έρωτας, οικογένεια, τροφή, αστυφιλία, υπερπληθυσμός, ρυθμοί ζωής, υλισμός, επιβίωση.
Σε μια μεγάλη βιομηχανική πόλη της Β. Ιταλίας (Μιλάνο) δύο νεαροί φίλοι, από ένα χωριό του νότου, έρχονται για να βρουν τις ευκαιρίες που ονειρεύονται για μια καλύτερη ζωή. Εκεί θα γνωρίσουν και άλλους εσωτερικούς μετανάστες, θα ζήσουν συλλογικά, μοιραζόμενοι όχι μόνο το σπίτι αλλά τις ελπίδες τους και τα προβλήματά τους.
Αλλάζοντας δουλειές οι άντρες θα περάσουν από τη λαχαναγορά, το σφαγείο και την κουζίνα ενός μεγάλου εστιατορίου ενώ οι γυναίκες απασχολούνται κυρίως ως καθαρίστριες σε σπίτια πλουσίων ή ως σερβιτόρες. Κάποιοι θα αναβάλλουν συνεχώς τον έρωτα τους ψάχνοντας πρώτα την οικονομική επιτυχία ενώ άλλοι θα βρεθούν με μεγάλη οικογένεια χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τη συντηρήσουν.
Στην πορεία ο ρυθμός και οι «απαιτήσεις» της σύγχρονης ζωής στην πόλη, θα έχουν το αντίκτυπο στις ζωές τους, κάνοντας άλλον κλέφτη, κάποιες ιερόδουλες (είτε κανονικές, είτε κατά περίσταση στα σπίτια όπου δουλεύουν) και άλλοι θα μπλεχτούν σε νεοφασιστικά κινήματα και θα βρεθούν κατηγορούμενοι για πράξεις που δεν έκαναν.
Πρόκειται για μια πολύχρωμη και ζωντανή ταινία που δεν είχε δυστυχώς την ανταπόκριση που της αξίζει. Είναι ένας ανεμοστρόβιλος δράσης, με πολλές ποιοτικές σκηνές – εικόνες της ξέφρενης και ταραχώδους ζωής στην πόλη.
Οι συμβολισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς και με τη βοήθεια του χιούμορ δεν αφήνουν το θεατή να βαρεθεί σε καμιά στιγμή της ταινίας. Μια από τις χαρακτηριστικές αλληγορικές εικόνες είναι το εστιατόριο που δουλεύουν: αν και δεν βλέπουμε ποτέ το εστιατόριο η τεράστια κουζίνα «του κόσμου», προσπαθεί με ιδρώτα και κόπο να ικανοποιήσει την όρεξη μια κοινωνίας που μοιάζει να καταναλώνει όλο και περισσότερο.
Στο τεράστιο σφαγείο «του κόσμου» ο χωριάτης εκπλήσσεται και λέει ότι «ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα έβλεπα τόσες πολλές αγελάδες στο Μιλάνο». Στη λαχαναγορά του φαίνεται περίεργο που όλα τα φρούτα είναι ίδιου χρώματος και μεγέθους. Δεν το έχει ξαναδεί αυτό ποτέ, άρα πρέπει να είναι όλα πλαστικά.
Όλα τα γεγονότα που παρουσιάζονται είναι κωμικά αλλά η ζοφερή πραγματικότητα των εκτοπισμένων εργατών κρέμεται στο παρασκήνιο σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους.
Σε αυτό ακριβώς το κωμικοτραγικό στοιχείο βρίσκεται και το ταλέντο της Lina Wertmuller. Κωμωδία που ξεσκεπάζει αλήθειες που συγκλονίζουν και συνθλίβουν ζωές με το βάρος τους. Το τέλος της ταινίας μεγαλειώδες: Μερικές φορές συμβαίνει κάτι σου λέει ότι δεν βαδίζουμε το σωστό δρόμο και πρέπει απλά να σταματήσουμε. Και σταματάμε, για λίγο, να το σκεφτούμε αλλά γρήγορα ξανασυνεχίζουμε όπως ακριβώς η ζωή στην «κουζίνα του κόσμου».
Σκηνή της ταινίας: Στην προσπάθεια να βιάσει τη φίλη του που αρνείται να κάνει έρωτα πριν το γάμο, αλλά καθυστερεί και το γάμο, ο απελπισμένος βρίσκει αναπάντεχη βοήθεια από την καινούργια τηλεόραση που μόλις έχει αγοράσει η φίλη του. Πάνω στην πάλη η τηλεόραση κινδυνεύει να πέσει και να σπάσει. Η φίλη του την κρατάει για να μην πέσει αλλά θα πρέπει να χάσει την παρθενιά της για κάτι υλικό…
Η ταινία στα Ιταλικά εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου