γράφτηκε
στον Τοίχο
26.2.18
-
0
Comments
Κατερίνα Γκαράνη
Τι κάνουμε εδώ μέσα στο δίκτυο ανωνύμως; Γράφουμε πομπώδη κείμενα με λόγους πύρινους, κάνουμε αστειάκια για τους έμμισθους πολιτικούς και το πιο θλιβερό συμμετέχουμε στον καταιγισμό παραπληροφόρησης άλλοι ασυνείδητα και άλλοι συνειδητά.
Αυτά που πριν μία 20ετία κομματόσκυλα και αγανακτισμένοι έκαναν στα καφενεία της γειτονιάς, κάνουμε εμείς εδώ μέσα. Και ο πολιτικάντης στο μπαλκόνι χαίρεται, όπως και τότε.
Καταντήσαμε να κάνουμε την αυτοψυχοθεραπεία μας και κάποια κομματικά γραφεία μέσα από την ανωνυμία να κάνουν αισχρότερη δουλειά από τα αφεντικά τους.
Το διαδίκτυο έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε ένα επικίνδυνο όπλο. Πίσω από την ταμπέλα της «δημοσιογραφίας των πολιτών» ξεπεράσαμε ακόμα και τους δημοσιογράφους. Όχι αυτούς που με διασταύρωση πληροφοριών και άνευ προσωπικού συμφέροντος καταθέτουν αλήθειες, αλλά από τους άλλους που λόγω των καταπιεσμένων προσωπικών φιλοδοξιών, του ασυγκράτητου εγωκεντρισμού και πολύ συχνά ενός μικρού μεροκάματου γνωστών-άγνωστων κομματικών γραφείων, γράφουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν χωρίς πάντα την ευθύνη της υπογραφής τους.
Και ο Έλληνας τσιμπάει.
Πάντα τσιμπούσε στα επικοινωνιακά τεχνάσματα των επαγγελματιών, πόσο μάλλον στις «αθώες» εξάρσεις «αθώων» ανωνύμων που είναι άγνωστο πώς βρίσκουν δημοσιογραφικές πηγές και ιδιαιτέρως ευαίσθητα στοιχεία. Κάνουν την «επανάσταση» να τα αναρτούν και μετά από λίγο σού πασάρουν και την φωτογραφία ή την ομιλία αυτού του οποίου υπερασπίζονται ως τον «σωτήρα» μας.
Είναι εύκολο να καταλάβεις πίσω από ένα «αθώο» ροζ blog τι κρύβεται. Πίσω από ένα βαθυστόχαστης ποιητικής έξαρσης ιστότοπο τι θέλει πραγματικά ο «ποιητής» ιδιοκτήτης του. Πίσω όμως από τα «επαναστατικά» και δήθεν αχρωμάτιστα blog είναι δύσκολο να βρεις ποιος και τι κρύβεται. Και για να θυμηθούμε το παλιό τραγουδάκι «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο», κάπως έτσι άρχισε η ιστορία του Blogging με ξεχωριστές στιγμές που μας συγκλόνισαν όπως η φωνή της Αμαλίας Καλβίνου που είχε όμως τα κότσια να το κάνει ενυπογράφως δίνοντας θαρραλέα τα ονόματα των χασάπιδών της. Και πού έφθασε το blogging;
Σε έναν καταιγισμό εκθέσεων ιδεών, βαρύγδουπων σλόγκαν ανθρώπων που το πιθανότερο είναι ότι αυτό το σύστημα που καταδικάζουν τούς θρέφει ακόμα και στην κρισιμότερη στιγμή που περνάει η χώρα ενώ το μηχανάκι της διαδικτυακής AGB μετράει τα κλικ αποδεικνύοντας πόσο ισχυρότεροι των ισχυρών έχουν γίνει.
Ο Έλληνας υφίσταται πολιτικά και κοινωνικά μέσω μιας οθόνης.
Αντί να βρίσκεται στις πλατείες καλύπτει «δημοσιογραφικά» αυτούς που βρίσκονται στις πλατείες.
Αντί να αφαιρέσει από την ιστορία τους κομματικούς πολιτικούς τούς αναπαράγει κάθε δευτερόλεπτο.
Αντί να προτείνει λύσεις εντείνει την τρομοκρατία του πολιτικού συστήματος που υφίσταται ο κάθε πολίτης και στην πραγματική του ζωή.
Αντί να σπάζει τα φράγματα οργής και ελεύθερης σκέψης έγινε κυματοθραύστης και «αθώος» καθοδηγητής της σκέψης. Δύσκολο να επιστρέψει στην αρχική της θέση η ελευθερία του διαδικτύου. Η ματαιοδοξία του «δημοσιογράφου πολίτη» την νίκησε κατά κράτος.
γράφτηκε Μάιο του 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου