γράφτηκε
στον Τοίχο
21.10.13
-
0
Comments
του Γιάννη Λαζάρου
'Η τους παίρνεις στην πλάκα ή επιτίθεσαι. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει με αυτούς που έχουμε μπλέξει. Να αναμασάμε κάθε μέρα την κάθε αρρώστια που την υλοποιούν με νόμους έχει καταντήσει το πιο βαρετό πράγμα στην ζωή μας. Η επανάληψη της έκφρασης “σε σκοτώνουν” σε κάνει στο τέλος να μην καταλαβαίνεις την σοβαρότητα του θέματος. Ναι, μάς σκοτώνουν, ε και; Θα πάμε στο δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να βρούμε το δίκιο μας; Με ανοιχτές αγκάλες θα μάς περιμένουν να μάς χώσουν και ένα πρόστιμο που δεν είμαστε “καλά παιδιά” απέναντι στα βίτσια τους.
Έχουμε μείνει μονάχοι μας κολλημένοι στον τοίχο με κάτι αφρατούληδες απέναντι να μάς πετάνε πέτρες μέχρι να βγάλουν τα μυδράλια.
Και τι να κάνεις; Κάθεσαι και τους υπομένεις προσπαθώντας να βγάλεις τη μέρα. Αυτό όμως δεν είναι ζωή, είναι κάτι άλλο που δεν μπορεί ακόμα να χαρακτηριστεί με μία λέξη. Αυτοί είναι προγραμματισμένοι να το τραβήξουν το παραμύθι μέχρι τελικής πτώσης, το θέμα είναι ότι αυτός που θα πέσει θα είσαι εσύ που νομίζεις ότι τα νούμερα τα δικά τους δεν βγαίνουν και στο τέλος θα τα παρατήσουν και θα αποχωρίσουν. Αμ δε. Δεν έχουν να πάνε πουθενά από την στιγμή που τους κοιτάμε και δεν τους ακουμπάμε.
'Η τους παίρνεις στην πλάκα ή επιτίθεσαι. Τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει με αυτούς που έχουμε μπλέξει. Να αναμασάμε κάθε μέρα την κάθε αρρώστια που την υλοποιούν με νόμους έχει καταντήσει το πιο βαρετό πράγμα στην ζωή μας. Η επανάληψη της έκφρασης “σε σκοτώνουν” σε κάνει στο τέλος να μην καταλαβαίνεις την σοβαρότητα του θέματος. Ναι, μάς σκοτώνουν, ε και; Θα πάμε στο δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να βρούμε το δίκιο μας; Με ανοιχτές αγκάλες θα μάς περιμένουν να μάς χώσουν και ένα πρόστιμο που δεν είμαστε “καλά παιδιά” απέναντι στα βίτσια τους.
Έχουμε μείνει μονάχοι μας κολλημένοι στον τοίχο με κάτι αφρατούληδες απέναντι να μάς πετάνε πέτρες μέχρι να βγάλουν τα μυδράλια.
Και τι να κάνεις; Κάθεσαι και τους υπομένεις προσπαθώντας να βγάλεις τη μέρα. Αυτό όμως δεν είναι ζωή, είναι κάτι άλλο που δεν μπορεί ακόμα να χαρακτηριστεί με μία λέξη. Αυτοί είναι προγραμματισμένοι να το τραβήξουν το παραμύθι μέχρι τελικής πτώσης, το θέμα είναι ότι αυτός που θα πέσει θα είσαι εσύ που νομίζεις ότι τα νούμερα τα δικά τους δεν βγαίνουν και στο τέλος θα τα παρατήσουν και θα αποχωρίσουν. Αμ δε. Δεν έχουν να πάνε πουθενά από την στιγμή που τους κοιτάμε και δεν τους ακουμπάμε.
Έγινε καθημερινό αστείο μεταξύ φίλων για το πόσους απλήρωτους λογαριασμούς έχει ο καθένας. Είναι και αυτό μία λύση. Να τους πάρεις στα αστεία αλλά έλα που τα αστεία έχουν εσένα για πρωταγωνιστή. Ως νοήμων γνωρίζεις ότι αργά ή γρήγορα θα σου χτυπήσει την πόρτα ο δικαστικός επιμελητής ή το όργανο της προστασίας σου να σού περάσει “βραχιολάκια”. Εκεί θα σου κοπεί το γέλιο με τη μία. Ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να επιλέξεις αν τα τελευταία κέρματα στην τσέπη σου θα πρέπει να δαπανηθούν για ένα καρβέλι ψωμί ή για ασπιρίνες. Ξέρεις ότι αν σου τύχει και σπάσεις το πόδι σου δεν θα έχεις το δικαίωμα όχι εξέτασης από γιατρό αλλά ούτε για γύψο. Όλα τα ξέρεις αν είσαι από τη μερίδα του λαού που έχουν νιώσει στο πετσί τους τις επιπτώσεις αυτού του πρωτότυπου φασισμού. Τα ξέρεις, τα νιώθεις αλλά δεν αντιδράς διότι γνωρίζεις ότι η αντίδρασή σου θα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που θα γραφτεί στα ψιλά των εφημερίδων όπως “αλλόφρων χτύπησε εφοριακό” ή “αγανακτισμένος απείλησε με όπλο υπαλλήλους που είχαν εντολή να διακόψουν την παροχή νερού”.
Οι μεμονωμένοι είναι απομονωμένοι στην καθημερινή αναζήτηση ζωής και τροφής. Οι μεμονωμένοι δεν είχαν όνειρο να γίνουν ήρωες αλλά ούτε να γίνουν το παράδειγμα προς αποφυγή. Ήταν και είναι αγωνιστές της ζωής και ονειροπόλοι για το αύριο. Είναι από αυτούς που δεν παίρνουν στα αστεία την καταπάτηση της αξιοπρέπειας και την άνευ λόγου εκτέλεση του διπλανού. Οι τοίχοι από αυτούς πέφτουν, γιατί “τα χέρια στις τσέπες τους είναι δύο χειροβομβίδες”.-
Εκπομπή 21-10-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου