γράφτηκε
στον Τοίχο
9.10.13
-
0
Comments
του Γιάννη Λαζάρου
“Πεθαίνουμε σαν λαός” ...αυτό ηχεί όλο και πιο συχνά στα αφτιά όσων νιώθουν ότι το όμορφο παραμύθι με τίτλο “Ελλάδα” τελειώνει. Σε αυτή την μικρή πρόταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου βρίσκεται όλη η αλήθεια γραμμένη και ειπωμένη 18 χρόνια πριν. Όμως η αγωνία αυτού του λαού που η τύχη ή η μοίρα τον έριξε σε αυτό το κομμάτι της γης δεν κάνει θόρυβο. Είναι η πιο ήσυχη αγωνία θανάτου στην ιστορία του κόσμου. Δεν έχει βόμβες, δεν έχει σφαίρες, δεν έχει καν την συντροφικότητα που φέρνει νομοτελειακά ένας πόλεμος. Εξαφανιζόμαστε σιγά-σιγά σαν ένα είδος που δεν κατάλαβε ποτέ τι δύναμη είχε στις φλέβες του.
Αυτός ο λαός αφέθηκε στο κενό έχοντας το ένα του πόδι σε προγόνους που μπορεί να μην είχαν καμία κυτταρική ομοιότητα αλλά υιοθέτησε την ανωτερότητα εκείνου του πολιτισμού και το άλλο του πόδι στην βαλτώδη όχθη του ευρωπαϊκού ονείρου. Η πτώση ήταν αναπόφευκτη αφού τα θεμέλια του δεύτερου βάθρου ήταν σαθρά και με το ένα πόδι δεν στέκεσαι όταν η ταυτότητά σου μπαίνει προς διαπραγμάτευση. Πρέπει να αποφασίσεις στο κρίσιμο σημείο ποια ταυτότητα θέλεις να αποδεχθείς γιατί μόνο τότε κανένας λαός, φίλος ή εχθρός, δεν θα σε αντιμετωπίζει ως εθνικό υβρίδιο. Από λαός κατάντησες υβρίδιο και από πάνω σου διαχειριστές της “δημοκρατίας” να σου συμπεριφέρονται σαν το έρμα που πρέπει να πεταχτεί στην θάλασσα για να σωθεί το καράβι που κυβερνούν οι κατακτητές και οι εντόπιοι υποτακτικοί τους.
“Πεθαίνουμε σαν λαός...” διότι ποτέ δεν συμπεριφερθήκαμε ως λαός. Διότι αποδεχθήκαμε τις προσβολές και την τελευταία και ολοκληρωτική εισβολή εχθρών στην χώρα ως άμαχος πληθυσμός. Ξεχάσαμε ότι το βάθρο που στήριζε το καλό μας πόδι είναι πόντο-πόντο φτιαγμένο από προγόνους που ποτέ δεν ήταν άμαχοι. Μέχρι το τέλος μάχονταν -από παιδί μέχρι γέρο- γιατί ήθελαν να έχουν θάνατο με αγωνία και όχι την αγωνία του θανάτου. Επέλεγαν την ζωή και πέθαιναν όρθιοι. Δεν σέρνονταν, ούτε εκλιπαρούσαν για μια υβριδική ζωή. Οποιοδήποτε και να ήταν το τέλος τους δεν είχε σημασία γιατί μπόλιαζαν τις επόμενες γενιές. Ως υβρίδια είμαστε στείροι. Αποδώσαμε μια καλή σοδειά στους καλλιεργητές μας για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλά ως υβρίδια δεν μπορούμε να μπολιάσουμε τίποτε. Πεθαίνουμε αφού ο επόμενος δεν έχει να πάρει τίποτε από εμάς. Πεθαίνουμε σαν λαός αφού αποδεχθήκαμε την μοίρα του Εθνικού υβριδίου.-
Εκπομπή 9-10-2013
“Πεθαίνουμε σαν λαός” ...αυτό ηχεί όλο και πιο συχνά στα αφτιά όσων νιώθουν ότι το όμορφο παραμύθι με τίτλο “Ελλάδα” τελειώνει. Σε αυτή την μικρή πρόταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου βρίσκεται όλη η αλήθεια γραμμένη και ειπωμένη 18 χρόνια πριν. Όμως η αγωνία αυτού του λαού που η τύχη ή η μοίρα τον έριξε σε αυτό το κομμάτι της γης δεν κάνει θόρυβο. Είναι η πιο ήσυχη αγωνία θανάτου στην ιστορία του κόσμου. Δεν έχει βόμβες, δεν έχει σφαίρες, δεν έχει καν την συντροφικότητα που φέρνει νομοτελειακά ένας πόλεμος. Εξαφανιζόμαστε σιγά-σιγά σαν ένα είδος που δεν κατάλαβε ποτέ τι δύναμη είχε στις φλέβες του.
Αυτός ο λαός αφέθηκε στο κενό έχοντας το ένα του πόδι σε προγόνους που μπορεί να μην είχαν καμία κυτταρική ομοιότητα αλλά υιοθέτησε την ανωτερότητα εκείνου του πολιτισμού και το άλλο του πόδι στην βαλτώδη όχθη του ευρωπαϊκού ονείρου. Η πτώση ήταν αναπόφευκτη αφού τα θεμέλια του δεύτερου βάθρου ήταν σαθρά και με το ένα πόδι δεν στέκεσαι όταν η ταυτότητά σου μπαίνει προς διαπραγμάτευση. Πρέπει να αποφασίσεις στο κρίσιμο σημείο ποια ταυτότητα θέλεις να αποδεχθείς γιατί μόνο τότε κανένας λαός, φίλος ή εχθρός, δεν θα σε αντιμετωπίζει ως εθνικό υβρίδιο. Από λαός κατάντησες υβρίδιο και από πάνω σου διαχειριστές της “δημοκρατίας” να σου συμπεριφέρονται σαν το έρμα που πρέπει να πεταχτεί στην θάλασσα για να σωθεί το καράβι που κυβερνούν οι κατακτητές και οι εντόπιοι υποτακτικοί τους.
“Πεθαίνουμε σαν λαός...” διότι ποτέ δεν συμπεριφερθήκαμε ως λαός. Διότι αποδεχθήκαμε τις προσβολές και την τελευταία και ολοκληρωτική εισβολή εχθρών στην χώρα ως άμαχος πληθυσμός. Ξεχάσαμε ότι το βάθρο που στήριζε το καλό μας πόδι είναι πόντο-πόντο φτιαγμένο από προγόνους που ποτέ δεν ήταν άμαχοι. Μέχρι το τέλος μάχονταν -από παιδί μέχρι γέρο- γιατί ήθελαν να έχουν θάνατο με αγωνία και όχι την αγωνία του θανάτου. Επέλεγαν την ζωή και πέθαιναν όρθιοι. Δεν σέρνονταν, ούτε εκλιπαρούσαν για μια υβριδική ζωή. Οποιοδήποτε και να ήταν το τέλος τους δεν είχε σημασία γιατί μπόλιαζαν τις επόμενες γενιές. Ως υβρίδια είμαστε στείροι. Αποδώσαμε μια καλή σοδειά στους καλλιεργητές μας για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλά ως υβρίδια δεν μπορούμε να μπολιάσουμε τίποτε. Πεθαίνουμε αφού ο επόμενος δεν έχει να πάρει τίποτε από εμάς. Πεθαίνουμε σαν λαός αφού αποδεχθήκαμε την μοίρα του Εθνικού υβριδίου.-
Εκπομπή 9-10-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου