γράφτηκε
στον Τοίχο
2.4.14
-
0
Comments
του Γιάννη Λαζάρου
Μέχρι πριν λίγο καιρό μάς μισούσαν. Ως κωλόπαιδα της Ευρώπης
μάς αντιμετώπιζαν οι εταίροι με πρώτο βιολί την Γερμανία. Ήταν τα ωραία χρόνια
που μάς έλεγαν άχρηστους, αντιευρωπαϊστές, κακά παιδιά, τεμπέληδες και παρά την
οργή που μάς διακατείχε νιώθαμε και μια μικρή περηφάνια ότι έστω και ελάχιστα
δεν νιώθουν άνετα με την θρασύτατη παρουσία μας στον χάρτη της ΕΕ.
Τώρα φθάσαμε στην εποχή της λύπησης. Εντός έδρας ο βαρύμαγκας Όλι Ρεν από εκεί που μάς έλεγε «καλό
κουράγιο» και ότι θα βλέπαμε τι εστί ευρωπαϊκή συμμόρφωση, μάς είπε και αυτός συγνώμη
διότι κατάλαβε πόσο σκληρή και επώδυνη ήταν η κουβέντα αυτή για τους πολίτες
της Ελλάδας. Μετά τον πρόεδρο Γκάουκ με το «συγνώμη» του, αφού κατάλαβε πόσο πόνεσαν
οι γενιές της γερμανικής κατοχής και οι αμέσως επόμενες, άρχισε η εποχή της λύπησης
που όλο και θα απλώνεται αντικαθιστώντας εκείνο το ωραίο «δεν σε λυπάμαι, Έλληνα».
Όλοι αρχίζουν να μάς λυπούνται.
Πού είναι οι ωραίες εποχές που ο Σόιμπλε έβγαζε αφρούς από
το στόμα λέγοντας για τους Έλληνες φοβερά και τρομερά και εμείς ήμασταν έτοιμοι
να πάρουμε το καροτσάκι και να τον ρίξουμε στην Ψυτάλλεια. Ήρθε ο Σόιμπλε και
με χαμόγελο ευγενικό δήλωσε εντός των τειχών μας «δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα
στα δύσκολα». Μέσα στην λύπηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης χάσαμε τον Σόιμπλε από
εχθρό και τον κάναμε ευεργέτη μας.
Μέχρι και η Μέρκελ έρχεται στις 11 Απριλίου να σταθεί στο πλάι
του πρωθυπουργεύοντος Σαμαρά εν όψει των ευρωεκλογών. Ο εκπρόσωπος των Ελλήνων
θέλει ένα χτύπημα στην πλάτη που αυτό σημαίνει και ένα χτύπημα στην πλάτη του κάθε
Έλληνα πολίτη που βρίσκεται στην περίλυπη θέση να είναι καλός ραγιάς.
Πάνε και εκείνα τα ωραία πρωτοσέλιδα του Focus με την Αφροδίτη της Μήλου να απαντά
με υψωμένο το μεσαίο δάκτυλο στους Ευρωπαίους εταίρους. Ένιωθες μια περηφάνια,
ακόμα και αν νευρίαζες, ότι οι εχθροί σου σε έχουν σε υπόληψη φοβούμενοι μην
τους κλείσεις καμία πόρτα απότομα και δουν την τράπεζα Ενωμένη Ευρώπη να παίρνει
τον κατήφορο μέσα σε μία νύχτα.
Αν το σκεφτείς μέχρι την στιγμή που ο Σαμαράς μίλησε για
πρωτογενές πλεόνασμα είχαμε ηθικά το πάνω χέρι. Και εμείς πεινάμε, ρε αλήτες,
αλλά σας έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα τσαρούχια. «Καλύτερα να σε ζηλεύουνε,
παρά να σε λυπούνται» τραγούδαγε πριν χρόνια ο Γιάννης Ντουνιάς. Άδικο είχε; Κοίτα
τώρα τι μάς κάνει η λύπηση και η συμπάθεια των εταίρων. Θα βλέπουμε βόρειο τουρίστα
και αντί να του φέρουμε το τζατζίκι καπέλο την ώρα που μας κοιτά με υποτιμητικό ύφος,
θα τον κερνάμε τσίπουρο θυμίζοντάς του ότι ο υγιεινής διατροφής Στουρνάρας με
αυτό τίμησε τους ομολόγους του στην Ελλάδα ζητώντας χαμηλότερη φορολογία.
Τέλος στις ωραίες εποχές που βάζαμε χιτλερικό μουστάκι στην
Μέρκελ και κοτσάραμε σβάστικες πάνω στο πέτο της. Είναι πραγματικά φίλοι μας όλοι
πια. Δε μπορεί ο Έλληνας πλέον να δείχνει αγένεια όταν σου απλώνει το χέρι ο ευεργέτης
για να σου στάξει δυο δράμια ελπίδας στο άδειο πιάτο της ζωής. Άσχετα αν με το άλλο
χέρι πιάνει τον κώλο του ανήλικου παιδιού σου.
Μας λυπούνται και μας συγχωρούν αφού καταφέραμε από κακά
παιδιά της Ευρώπης να γίνουμε οι καλύτεροι ραγιάδες της. Ήταν ωραία όταν μάς
μισούσαν. Αυτή η διαφορά ήταν τελικά το πραγματικό μας σύνορο που τόσο άδοξα έπεσε
από την επίθεση της λύπησης του εχθρού.-
Εκπομπή 2-4-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου