γράφτηκε
στον Τοίχο
18.3.15
-
0
Comments
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια πάνε χαμένα όταν κατόπιν εορτής, προσπαθούν να βρούνε τον στόχο τους,να δώσουν νόημα στο συναίσθημα,ή ακόμη να δημιουργήσουν έναν άτυπο θεσμό, ξέχωρα από τους συνηθισμένους στερεοτυπικούς θεσμούς που επιβάλλονται από τα κράτη και τις αλλοτριωμένες κοινωνίες στην ατομική συνείδηση του καθενός.Όταν αυτά τα λόγια δεν έχουν καταφέρει να αποτρέψουν το απεχθές,το κατακριτέο και καταδικαστέο γεγονός…
Πάραυτα η παραπάνω άποψη μπορεί να ξεπεραστεί,αν στην θέση της βουβής οργής και της ένοχης σιωπής αντιτάξουμε την ζωντανή κραυγή.Την έμπρακτη εναντίωση σε κάθε έγκλημα που συμβαίνει μέσα και έξω από εμάς.Αν ενάντια στην θλίψη και στην εξαθλίωση,στο καθημερινό μας βάσανο,καταφέρουμε και ουρλιάξουμε με πόνο για το τώρα και το χθες αλλά και αγωνία για το αύριο. Γιατί εν τέλει,είναι καλύτερα να πεθάνουμε ουρλιάζοντας παρά να ζήσουμε μια ζωή μέσα στην σιωπή.
Ο κόσμος έχει εδώ και καιρό παραιτηθεί από το χτίσιμο του αύριο. Κι όταν παραιτείσαι από το δικό σου αύριο,παραιτείσαι κι από τη ζωή σου.Είναι πολύ εύκολο λοιπόν,για την οποιαδήποτε κοινωνία που παραδόθηκε στους διαχρονικούς της βιαστές,στους λωποδύτες των ονείρων και στους καταχραστές των αξιών της ανθρωπότητας,να ανέχεται ακόμη και το χειρότερο των εγκλημάτων,όταν αυτό δεν επηρεάζει άμεσα τον υποτιθέμενο μάρτυρα στο έγκλημα.Γιατί πλέον είναι πολυτέλεια να ασχολείσαι με τον διπλανό σου και ακόμη πιο πολυτέλεια με τον οποιονδήποτε κολασμένο που βρίσκεται στην άλλη άκρη.
Δεν υπάρχει συναισθηματικός χώρος για να κλάψουμε έναν άγνωστο.Έχουμε ήδη φουλάρει από θλίψη και απελπισία.Κι ο καθένας από εμάς τραβά το δικό του κανάλι πιστεύοντας λανθασμένα πως θα την βρει την άκρη μονάχος,και θα επιβιώσει σε αυτό τον σκατόκοσμο που όλα φαίνονται νορμάλ,κι όμως τίποτε δεν είναι…
Είναι μεγάλο βάρος να παίρνεις πάνω σου την ευθύνη των λόγων και των πράξεών σου και να αντιμετωπίζεις γενναία το τέρας που σε καταβροχθίζει κάθε μέρα.Υπάρχουν πολλές φυλακές,αλλά μονάχα μια ελευθερία.Πάντα το τίμημα της οποιασδήποτε απελευθέρωσης είναι δυσβάσταχτο.Πολλοί δεν το αντέχουν,δεν θέλουν καν να καταλάβουν.Γι’αυτό και οι λέξεις,οι όμορφες λέξεις τώρα τελευταία έχουν πάρει άλλο νόημα.Οι άνθρωποι σταμάτησαν να σκέφτονται και να δημιουργούν ιστορίες.Σταμάτησαν να κάνουν όνειρα και οι λέξεις που κάποτε γέμιζαν τον νου που ήθελε μόνο να μάθει και να σκέφτεται δεν ακούγονται στην σκέψη τους.
Κάθομαι και παρατηρώ την κίνηση των ανθρώπων και των οχημάτων, σε μια σύγχρονη Βαβέλ στην άλλη άκρη του κόσμου.Εκεί που το όνειρο για μια καλύτερη ζωή συναντά την καθημερινή κραιπάλη,και την πανταχού παρούσα αλλοτρίωση…περιτυλιγμένα με παραδεισένιες προσδοκίες.Αλλά ο θάνατος υπάρχει παντού.Η σιωπή,η μιζέρια,η αγωνία,η υποδούλωσή μας στο χρήμα και στην ανάγκη κυριεύει τα συναισθήματα και μας κατακτά ολοκληρωτικά. Είναι ένας μηχανισμός ,μια αρρώστια ύπουλη που καταστρέφει το άτομο και την κοινωνία.Δεν μας αφήνει περιθώρια να οικοδομήσουμε τα συναισθήματά μας μαζί,και επομένως δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε τον αυριανό δικό μας κόσμο.
Αυτός ο σκατόκοσμος,είναι στην ουσία πεθαμένος και εμείς μέσα του νεκροζώντανοι που μη έχοντας άλλη επιλογή,υπομένουμε το καθημερινό μας μαρτύριο,εκφράζοντας την αγανάκτηση και την οργή μας με πολλούς τρόπους.Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ πως ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο ακόμη κι αν μου συμβαίνουν τα καλύτερα των πραγμάτων.
Μπορεί τα ουρλιαχτά μας και οι πράξεις μας εναντίον αυτής της οργανωτικής μορφής του κόσμου,να μην ταιριάζουν πάντα.Μα διαλέγουμε να ουρλιάζουμε για να μη μας καταπιεί η μηχανιστική σιωπή αυτού του ήδη πεθαμένου κόσμου,των ανθρώπων εκείνων που προτιμούν να έχουν την λιγοστή τους ασφάλεια μέσα στο γαμωσύστημα και στην οποιαδήποτε χυδαία νομιμότητα,και να παραμένουν μουγκοί και κουφοί μπροστά στην αθλιότητα της καθημερινότητας.
Το χειρότερο στην τραγική πτώση των ανθρώπων δεν είναι που κάποια στιγμή θα βρεθούν πέντε δέκα γαμημένα κωλόπαιδα που θα καταστρέψουν την ζωή ενός αθώου,ούτε δέκα είκοσι,εκατό αφεντικά που θα μας κάνουν το βίο αβίωτο,ούτε καν 300 επαγγελματίες πολιτικοί απατεώνες(δεξιοί/αριστεροί) που υπηρετούν πιστά ένα σύστημα που εξοντώνει.
Είναι τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κοιτάνε την ζωή τους δίχως στην πραγματικότητα να τους καίγεται καρφί για τον διπλανό τους και για τις αιτίες της δυστυχίας τους.Είναι όλοι αυτοί που θα δεχθούν την πιο άδικη και απατηλή εξήγηση και θα πεισθούν για την ενοχή του αδύναμου και του διαφορετικού και θα τον καταδικάσουν γιατί έκανε το λάθος να γεννηθεί ή να θέλει να ζήσει διαφορετικά.
Και όχι μόνο…
Και αυτό δεν αποτελεί μια μίζερη και απελπιστική οπτική της κοινωνίας.Μα είναι η ίδια η πραγματικότητα που γεννά την απελπισία και που είναι ορατή μόνο σε αυτούς που θέλουν να την αλλάξουν.Γιατί για να αλλάξεις αυτό τον γαμημένο κόσμο,πρέπει να το θέλεις πραγματικά.Και να συγκρουστείς και να αναλάβεις τις ευθύνες των λόγων και των πράξεών σου.Μόνο τότε θα είσαι ελεύθερος.Και ο κόσμος δυστυχώς έχει κάνει εδώ και χρόνια την επιλογή του…
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου