γράφτηκε
στον Τοίχο
23.7.15
-
0
Comments
Του Νίκου Μαγκούτα
Μόνο το κακό εξελίσσεται όταν:
Ένας λαός διαπραγματεύεται τις λύσεις που του δίνουν οι μαχαιροβγάλτες και οι κωλο-μπαράδες για να τον απελευθερώσουν από άλλους σαλονάτους μαχαιροβγάλτες και κωλο-μπαραδες. Όταν αδιαφορεί γι αυτούς που τον κυβερνούν επειδή τα συμφέροντα του δεν πλήττονται. Σημαίνει πως δεν μπορεί να συνδέσει τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ μεγαλοαστού, μπάτσου, δημάρχου, εκκλησίας, πολυεθνικής, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, δικαστικών λειτουργών, επειδή είναι ένας λαός που προτιμά να αναγνωρίζει ενδοφλέβιες και χημικές πρέζες και να εθελοτυφλεί σε πρέζες κοινωνικοπολιτικής εξημέρωσης. Είναι ένας λαός άρρωστος.
Γιατί πάντα ο αστός κρύβει μέσα του την επιθυμία να γίνει μεγαλοαστός. Γιατί πάντα θα αποζητά το μπόνους που έκανε τόσο δημοφιλή και αξιόπιστο αυτό το μοντέλο. Γιατί προτιμά μια συνωμοσιολογία που τρέφεται από τις προϋπάρχουσες ψυχασθενικές παθοκρατίες. Γιατί νομίζει πως συμπλήρωσε το πάζλ παίρνοντας κομμάτια από ένα θολό συνονθύλευμα πίστης, ελπίδας, αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας που φλερτάρει μόνο με τον δογματισμό, την άγνοια, την απάθεια και την ετερονομία.
Δεν παλεύει για τις αφαιρέσεις μα για την διατήρηση των εικόνων και των συμβόλων του που η βάση τους πάντα έχει μια σύνδεση. Αυτή είναι η προετοιμασία της μάζας και η διάθεση της να θυσιαστεί για να προστατευτούν οι ιδεολογίες και όσοι τις ακολουθούν.
Θεωρεί όσους δεν δουλεύουν στον βόθρο τεμπέληδες και στην καλύτερη άνεργους λόγο οικονομικής κρίσης. Έχει μάθει να πιπιλάει την καραμέλα του “καμία δουλειά δεν είναι ντροπή”, επειδή την δουλειά της πουτάνας την θεωρεί φυσιολογική μόνο όταν θέλει να την γαμήσει. Αυτού του είδους η πουτάνα όμως έχει κάνει τους διαχωρισμούς της και έχει ψυχολογήσει τον άλλον πριν καν μάθει να κατουράει. Οι υπόλοιπες είναι απλά άρρωστες σεμνότυφες και καθωσπρέπει κρυφοκαριόλες που συνάπτουν σχέσεις με τους βιαστές τους.
Όλες οι δουλε(ί)ες είναι ντροπή. Πάντα περιμένουν έναν που θα τους πει τι θα κάνει γιατί τους ενδιαφέρει η λύτρωση και όχι η απελευθέρωση. Να πας να γαμηθείς που θα σου πω τι θα κάνεις. Δεν έχω κανένα τέτοιο ρόλο, γιατί δεν τους χρειάζομαι, όπως εσύ για να ζήσεις.
Μπράβο σε ‘κείνους που δεν ήθελαν να πεθάνουν σε ένα πάκο από σκατόχαρτα επειδή σπούδασαν οικονομικά και προτίμησαν να ασχοληθούν με την γη, καλλιεργώντας όσα τους επιτρέπουν να ζήσουν με σεβασμό προς το περιβάλλον.
Μπράβο σε εκείνους που ασχολήθηκαν με την Τέχνη. Όχι αυτή που ψυχαγωγεί, διασκεδάζει και χαϊδεύει αυτιά. Δεν είναι τέχνη αυτό. Μα αυτή που εξυψώνει, σοκάρει και απελευθερώνει.
Μπράβο σε εκείνους που δεν πουλάνε brand name και προσφέρουν απ το υστέρημα τους. Που δεν το διατυμπανίζουν και δεν εκθέτουν ανθρώπους και καταστάσεις.
Μπράβο σε εκείνους που δεν χαρακτηρίζονται μόνο από αυτά που δίνουν μα και από αυτά που δέχονται. Που σιχαίνεται όποιον θεωρεί τον εαυτό του φιλάνθρωπο και βάσει αυτού του αδόκιμου χαρακτηρισμού διαιωνίζονται οι εγκληματικές κομπινοδουλειές του.
Μπράβο σε εκείνους που ενώ εκπροσωπούν έναν κλάδο της επιστήμης, υποστήριξαν με σθένος τις αξίες τους και καταδικάζουν όχι μόνο την πελατειακή σχέση του κράτους με την θρησκεία, μα και την σχέση της επιστήμης με το κράτος, γνωρίζοντας πως θα σταματούσε η οποιαδήποτε χρηματοδότηση αν απέμεναν στις θέσεις τους.
Σ αυτό το σημείο θυμήθηκα το TEDxAthens που πλασάρεται ως μία μη κερδοσκοπική οργάνωση αφιερωμένη στη διάδοση αξιόλογων ιδεών, μα στην ουσία ψάχνει εθελόδουλα άτομα να εργαστούν φυσικά χωρίς μισθό και από πίσω κρύβονται εταιρίες που στηρίζουν και καλά, την όποια επιστημονική έρευνα και προσπάθεια.
Μπράβο σε κείνους που τόσα χρόνια υπερασπίζονταν τις αξίες τους, όταν οι άλλοι τους λοιδορούσαν ή αναφέρονταν σε εκείνους υποτιμητικά στα πλαίσια της εμετικής ψευτοανωτερότητας τους, που δημιουργεί η ταξική ανισότητα.
Πάνω απ όλα όμως ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ σε όσους λιώνουν τις σόλες τους κι αγωνίζονται στους δρόμους. Που τρώνε χημικά κάθε μέρα. Που ξυλοφορτώνονται, συλλαμβάνονται και που έχουν χεσμένη και την δική μου επιβράβευση. Εκτιμούν όμως την οποία συμμετοχή μου στην άρνηση και την δράση που αντιπροσωπεύει ο αγώνας τους. Η ατομική τους αξιοπρέπεια τα βάζει με ένα συλλογικό σύστημα προνομίων που διδάσκει τον κοινωνικό δαρβινισμό σε κάποιον από γονιμοποιημένο ωάριο ως ότου ξεσπαθώσει και με το τελευταίο δείγμα αλληλεγγύης και ισοελευθερίας. Είναι πάντα οι 7 σαμουράι του Κουρουσάβα.
Αυτό το σάπιο κατασκεύασμα δεν είναι απλά ο ρασιοναλισμός του κακού του προηγούμενου αιώνα. Του μικροαπατεωνίσκου που τελικά ολοκληρώνει το γεύμα του σε ταινία του Μπουνιουέλ. Υπάρχει κάτι χειρότερο από το κακό και αυτό είναι η αθωότητα του.
Είχε βλέψεις πολύ μεγαλύτερες από εγωμονιστικές και επεκτατικές ενέργειες που στηρίζονται σε προσωπολαγνείες. Κάτι περισσότερο από μια τακτική που θα του εξασφαλίσει απλά βιωσιμότητα. Θεώρησε το προηγούμενο μοντέλο της ορατής και άμεσης ολιγαρχίας κάτι που πάντα στην ακμή του, αργά ή γρήγορα θα τερματιζόταν και θα ξεκινούσε πάλι από την αρχή.
Σκέφτηκε λοιπόν μια πλουραλιστική συνεργασία στα πλαίσια της δυιστικής σχέσης αφέντη και δούλου, δημιουργού και δημιουργήματος, λευκής και μαύρης φυλής, ‘’Άριας’’ και ‘’Μασονικής’’, με ελίτ ένα τσούρμο από σολιψιστές.
Θεώρησε τον φυλετικό ρατσισμό κουτό και στράφηκε στον οικονομικό ρατσισμό που η εξουσία έχει το πρώτο λόγο, μέσω του χρήματος που τα νούμερα από ένα σημείο και μετά, απλά δεν μετράνε και τελευταία όλα τα υπόλοιπα.
Είχε υπομονή. Ωρίμασε. Έμαθε από τα λάθη του. Μόνο το κακό είναι αυτό που εξελίσσεται, πλην ελαχίστων λοιπών ατομικών και συλλογικών εξαιρέσεων. Κανένας άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου