γράφτηκε
στον Τοίχο
31.7.15
-
0
Comments
Τα Μανταρίνια (Tangerines / Mandariinid, 2013) είναι μια Εσθονική – Γεωργιανή συμπαραγωγή με σκηνοθέτη τον Γεωργιανό Zaza Urushadze.
Στην περιοχή Απχαζέτι το 1992, οι Απχαζιανοί μάχονται να ελευθερωθούν από την Γεωργία. Εσθονοί μετανάστες έχουν φύγει από ένα χωριό της περιοχής όπου μόνο δύο έχουν απομείνει: Ο Ίβο και ο φίλος του Μάργκους. Ο Μάργκους δεν θέλει να φύγει, πριν μαζέψει τη σοδιά από τα μανταρίνια του και ο Ίβο τον βοηθά.
Σε μια μάχη μεταξύ Γεωργιανών και Τσετσένων μισθοφόρων - που πολεμούσαν με την πλευρά των Απχαζιανών - οι μοναδικοί επιζώντες είναι βαριά τραυματισμένοι και εχθροί. Ο Ίβο θα τους πάρει σπίτι του και θα τους γιατρέψει πολλά περισσότερα από τα τραύματα.
Με αυτό το πολυπολιτισμικό, αλλά απλό υλικό, ο σκηνοθέτης ζωγραφίζει πάνω σ΄ ένα πανέμορφο κινηματογραφικό καμβά, μια αντιπολεμική ιστορία.
Ο πόλεμος γίνεται για τα μανταρίνια, σύμφωνα με τον Μάργκους, αφού τα μανταρίνια του βρίσκονται πάνω στη γη που διεκδικείται. Θέλει να τα μαζέψει, όχι για τα λεφτά, αλλά γιατί είναι κρίμα να πάει τζάμπα η σοδιά. Εσθονοί πάνω σε Απχαζιανή γη διεκδικούμενη από Ρώσους και Γεωργιανούς ποιανού είναι τα μανταρίνια και ποιανού αυτός ο πόλεμος;
Ο γέρος Ίβο με την ξεκάθαρη, απαλλαγμένη από ιδεολογικές προκαταλήψεις, ανθρώπινη ματιά του θέτει απλά αλλά σοβαρά ερωτήματα στους δύο εχθρούς: ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να σκοτώνετε;
Τι σχέση έχει η εθνικότητα με το να κρατάει κάποιος το λόγο του;
Πως είναι δυνατόν κάποιος να πάει να πολεμήσει για να θρέψει την οικογένειά του;
Έχει τελικά καμιά απολύτως σημασία η εθνικότητα στη φιλία;
Γιατί όλο αυτό το μίσος και ο ιδεολογικός διχασμός στη νεολαία;
Υπάρχει τίποτα σημαντικότερο απ’ όταν κάποιος χάνει το σπίτι του, τον γιό του, τον φίλο του;
Τελικά το σημαντικότερο είναι να παραμείνεις άνθρωπος γιατί με το παράδειγμά σου μπορείς να θεραπεύσεις μέχρι και τις ψυχές των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου