γράφτηκε
στον Τοίχο
25.8.15
-
0
Comments
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Να μην επιλέξουμε την καταστροφή, το ακαριαίο θάνατο. Να μην προτάσσουμε το θυμικό. Να σκεφτούμε, να στοχαστούμε, να ζυγίσουμε. Να πούμε ναι, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική, γιατί η εναλλακτική είναι καταστροφική, γιατί η εναλλακτική είναι κομπογιαννίτικη, γιατί η εναλλακτική δεν είναι επαρκώς σχεδιασμένη και κοστολογημένη. Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές.
Πριν από το δημοψήφισμα σε ένα από τα φεϊσμπουκικά καλέσματα του ναι, γράφεται από κάποιον χρήστη: «Το καταλαβαίνουμε πως πολλοί πολίτες είναι σε απόγνωση αυτή τη στιγμή. Αυτό τι σημαίνει πως είναι απαραίτητο να διαλυθεί ολόκληρη η χώρα;». Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Οκ, βλέπουμε τους άστεγους, τους άνεργους, τους ανθρώπους που είναι σε απόγνωση. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Αλήθεια, σωστή ερώτηση: Τι σημαίνει να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους;
Ή μάλλον, ας πάω ένα βήμα πιο πίσω. Πριν από την «περιπέτεια» του δημοψηφίσματος, βλέπαμε όλοι αυτούς τους ανθρώπους; Βλέπαμε όλοι την απόγνωση;
Και ξανά fast forward στο σήμερα. Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές, δηλαδή να μη διαλυθεί η χώρα, επειδή κάποιοι πολίτες είναι σε απόγνωση. Άρα καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές και όσοι δεν είμαστε ήδη σε απόγνωση να σώσουμε τους εαυτούς μας (ή τη χώρα τέλος πάντων). Συγνώμη, αλλά για τους ανθρώπους που είναι σε απόγνωση δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη. Ίσως μόνο ότι σε λίγο αυτοί θα είναι περισσότεροι.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης αυτή η εντελώς συμβολική για την ελλάδα προσωπικότητα των τελευταίων ετών σχολιάζει κάπου ότι δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Το χέρι που σου δίνει 1500 χιλιάρικο, 800 ευρώ, 400 ευρώ, 200 ευρώ ή ένα κομμάτι ψωμί, δεν το δαγκώνεις. Το χέρι που σε ταΐζει το φιλάς. Να είμαστε ρεαλιστές. Να αφήσουμε τις αναλύσεις. Να αφήσουμε τις ξύλινες εκφράσεις: ταξική πάλη. Να αφήσουμε την απόπειρα να κατανοήσουμε τα συγκρουόμενα συμφέροντα εντός της κοινωνίας. Το χέρι του αφεντικού πρέπει να το φιλάμε. Αν μάλιστα είναι και εφικτό, καλό είναι να κουνάμε που και που και την ουρά μας.
λολ. Τα λένε και μόνοι τους. ΕΔΩ
εγχειρίδιο μνημονίου ή σύντομες οδηγίες για να είστε ρεαλιστές:
Στον κλάδο τουρισμού – επισιτισμού ο καλεσμένος στο πάνελ μας λέει ότι τα μικρά ξενοδοχεία/ενοικιαζόμενα δωμάτια κλείνουν ή τώρα μετά τα νέα μέτρα θα αναγκαστούν να κλείσουν ή έστω να μην κόβουν απόδειξη (ακόμη κι όσοι έκοβαν). Αντιθέτως ευνοημένες οι αλυσίδες μεγάλων ξενοδοχείων, με αυξημένη κίνηση και αυξημένο κέρδος από το 2010 και μετά.
Οι δημοσιογράφοι στο στούντιο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και ρωτάνε στο όνομα του καταναλωτή: η αύξηση του ΦΠΑ θα μετακυλυθεί στους καταναλωτές; Καλεσμένος στούντιο: όχι, ο ιδιοκτήτης ξενοδόχος θα συμπιέσει το εργατικό κόστος. Από το 2010 και μετά ο μισθός των εργαζόμενων στον κλάδο έχει πέσει κατά 40 με 50%.
Επίσης εντατικοποιείται η εργασία στον κλάδο, αυξάνονται ταυτόχρονα δηλαδή οι ώρες εργασίας.
Στεναγμός ανακούφισης στο πάνελ και συμπέρασμα: Ο απ’ έξω τουρισμός αυξάνεται και θα αυξηθεί (άνοδος στα all inclusive και στις μεγάλες μονάδες), ο εσωτερικός τουρισμός θα εξαφανιστεί (γιατί αν ταιριάζει κάτι με την εντατικοποίηση της εργασίας, αυτό είναι η αδυναμία ξεκούρασης ή διακοπών). Η εσωτερική υποτίμηση και η εντατικοποίηση θα αυξηθεί επίσης, μικρές επιχειρήσεις κλείνουν, οι αλυσίδες θα γνωρίσουν κ άλλη άνθηση.
Με άλλα λόγια σκοτωθείτε εσείς να δουλεύετε για να αυξηθεί το περιθώριο κέρδους των άλλων (ή όπως έγραφε ο Ιωακείμογλου, ιδού το επίδικο της διαπραγμάτευσης).
Στεναγμός ανακούφισης στο πάνελ: Η βαριά βιομηχανία της χώρας αντέχει. Όσο για τους εργαζόμενους ας το αφήσουμε για τώρα. Δεν είναι αυτοί το θέμα μας.
εδώ θα έμπαινε τουίτ παπαδημούλη, αλλά εντάξει κρίμα είναι ο άνθρωπος. Ξεφτιλίζεται τόσο πολύ μόνος του.
Ρεαλισμός. Οι διατάξεις που διευκολύνουν τις τράπεζες στον πλειστηριασμό είναι προαπαιτούμενα. Μα και τι θέλετε, να καταστραφούμε ακαριαία; Έτσι κι αλλιώς, δεσμεύτηκε ο κύριος πρωθυπουργός, θα την προστατεύσει την α’ κατοικία. Και άλλωστε καούρα έχουν οι τράπεζες να πάρουν τα σπίτια του κοσμάκη στον Κορυδαλλό, το Βύρωνα και τα Πατήσια. Τι να τα κάνουν;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο πλειστηριασμός είναι απλά μία μέθοδος για να εξασφαλιστεί η προθυμία, η εργατικότητα και η εξάλειψη των υπερβολικών απαιτήσεων του εργαζόμενου και άνεργου πληθυσμού. Χρειάζονται μερικές ιδιαίτερες προϋποθέσεις για να εργαστεί κανείς για 200 ευρώ δέκα ώρες. Στα πλαίσια του ρεαλισμού θα επανεξετάσουμε τα εργασιακά δικαιώματα και την ιδεοληψία της ιδιοκατοίκησης.
Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική.
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας κανιβαλίσουμε τους εσωκομματικούς αντιπάλους. Ας μην αναλάβουμε την ευθύνη που δεν είχαμε εναλλακτικό σχέδιο. Ας μην αναλάβουμε την ευθύνη να φτιάξουμε εναλλακτικό σχέδιο. Το σχέδιο είναι πάντα ένα και εμπεριέχεται στο εσωτερικό ενός ιδιότυπου φαύλου κύκλου. Παλεύουμε για να φτάσουμε στον κυβερνητισμό, ο οποίος μας τροφοδοτεί για να συνεχίσουμε να είμαστε κυβερνητικοί, με τρόπο ώστε ο τελικός στόχος να είναι η παραμονή στην κυβέρνηση.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πάντα υπάρχουν περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής εφαρμόζοντας μνημόνιο. Δεν είναι άραγε ο Πανούσης προοδευτικός εγκληματολόγος; Δεν είναι άραγε εφικτή η περαιτέρω φτωχοποίηση του πληθυσμού χωρίς καταστολή; Δεν είναι άραγε εφικτή η αναμόρφωση του δημοσίου αν εκποιηθεί η περιουσία του; Δεν είναι άραγε εφικτή η κοινωνική πολιτική αν είναι ανασφάλιστοι και άνεργοι οι νέοι άνθρωποι;
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο σκέψης, ο οποίος συναντιέται τελευταία πολύ συχνά στις δυτικές χώρες. Όποιος εξαθλιώνεται, δεν προσμετράται στις στατιστικές και στους δείκτες. Αν αφαιρέσουμε τώρα ένα 20% από την εξίσωση – ας ζήσουνε σε σλαμς, ας βυθιστούν σε χρέη, ας τους διαγράψουμε κάθε μελλοντικό ενδεχόμενο ζωής – τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Όσο προχωράμε θα αφαιρούμε ένα ποσοστό πληθυσμού από την εξίσωση. Το ξανάπαμε: επειδή υπάρχουν αυτοί «είναι απαραίτητο να διαλυθεί ολόκληρη η χώρα;».
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Τι κάνει την αριστερά, αριστερά; Η δυνατότητα να κυβερνά εφαρμόζοντας οποιαδήποτε πολιτική τύχει. Η δυνατότητα ελιγμού. Η μη προσκόλληση στις ιδεοληψίες. Από το πρόγραμμα για την ανθρωπιστική κρίση μέχρι τους πλειστηριασμούς πόση απόσταση χρειάζεται να διανυθεί; Όση απόσταση πιάνει ο χρόνος που χρειάζεται για να πεις την πιο διαβολική φράση: το μη χείρον βέλτιστον.
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Η αριστερά που επιλέγει να κυβερνήσει τώρα, δεν προετοιμάζει άλλες λύσεις, δεν σκέφτεται άλλα πράγματα, δεν κερδίζει χρόνο. Το ξεκαθάρισε ο Βούτσης. Η αριστερά που επιλέγει τώρα να κυβερνήσει θέλει να εφαρμόσει το πρόγραμμα.
Η φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν είναι μια κουβέντα που προκύπτει από τη ζυγισμένη ανάλυση των σημερινών συνθηκών. Είναι μια ολόκληρη οπτική να αντιμετωπίζεις τα πράγματα.
Η φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική» είναι εντέλει μια δήλωση που υπαινίσσεται τις λέξεις κλειδιά: ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ.
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Η Μέρκελ με τη μεγαλύτερη ψυχραιμία του κόσμου και με παντελή απουσία υποκρισίας λέει κοιτώντας την μικρή παλαιστίνια: «κάποιοι θα γυρίσουν πίσω. Δεν θα τα καταφέρουμε αν λέμε ελάτε σε όλους.». Το κοριτσάκι από την Παλαιστίνη λέει ότι έχει όνειρα όπως όλοι. Η ηγέτης του δυτικού κόσμου της απαντάει ότι η δική της ευημερία υπερτερεί. Το δικό της δικαίωμα στη ζωή είναι ανώτερο. Της απαντάει ότι καλώς ή κακώς το μικρό κορίτσι πρέπει να επιστρέψει να πεθάνει στην Παλαιστίνη. Εδώ υπάρχει μια λογική και σε αυτή δεν χωράει το κορίτσι.
Βρίσκω τη σκηνή αυτή από τις σημαντικότερες σκηνές που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Η ειλικρίνεια απ’ όλες τις πλευρές έφτασε τα ανώτερα όριά της. Η Μέρκελ δεν παρίστανε καν τη λυπημένη, δεν χρειαζόταν, το κοινό της δεν την είχε ανάγκη. Η στάση της είναι προϊόν υπολογισμού, πολιτικής επιλογής και εντέλει ρεαλισμού. Η πλευρά Μέρκελ δεν θα τα καταφέρει αν έρθουν όλοι εδώ, στην Ευρώπη.
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές.
Σκέφτομαι το δευτερόλεπτο που η Μέρκελ πλησιάζει το κορίτσι. Το παιδί βγάζει ένα μαχαίρι και το κρατάει στο λαιμό της γερμανίδας. Χωρίς κραυγές, συναισθηματισμούς ή επικλήσεις σε κάποια μεγάλη δύναμη, σε κάποιο ιδανικό. Με σκέτο ρεαλισμό σκέφτομαι το κοριτσάκι να λέει: «Καταλαβαίνω τη θέση σας. Με αυτή την πολιτική σας επιλογή, με αυτή την ταξική – αν θέλετε – επίθεση που εξαπολύετε, είναι γεγονός ότι δεν θα τα καταφέρουμε όλοι».
Ο ρεαλισμός φυσικά και υπάρχει, απλά δεν είναι ίδιος για όλους. Η κάθε πλευρά έχει το δικό της ρεαλισμό, τη δική της επιβίωση να κοιτάξει.
Ο μπάτσος που θα έρθει να πετάξει από το σπίτι του έναν άνθρωπο υπηρετεί έναν ρεαλισμό. Κι έναν άλλο ρεαλισμό υπηρετούμε εμείς που θα επιχειρήσουμε να ματαιώσουμε μια τέτοια ενέργεια ωμής βίας (όπως την ερμηνεύουμε εμείς φυσικά).
Το αφεντικό που απλώνει το χέρι του για να το φιλήσουμε, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με το δικό μας ρεαλισμό, έναν ρεαλισμό που δαγκώνει.
Με άλλα λόγια, αν ο κυνισμός (ή έστω ο ρεαλισμός) της Λυμπεράκη επιτάσσει να λέει ότι ας μην αφήσουμε το ενδεχόμενο των πλειστηριασμών να σταματήσουν την υλοποίηση της συμφωνίας, ο δικός μας ρεαλισμός (ή έστω κυνισμός) επιτάσσει να λέμε ότι ας μην αφήσουμε το ενδεχόμενο υλοποίησης της συμφωνίας να σταματήσει την επιβίωσή μας.
Δεν μας ζητάνε απλά να είμαστε ρεαλιστές. Μας ζητάνε να συναινέσουμε στην εξαθλίωσή μας, προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγο περιθώριο κέρδους ακόμη. Δεν μας ζητάνε απλά να είμαστε ρεαλιστές. Μας ζητάνε να πούμε την δομική αναπροσαρμογή ρυθμίσεις που κρύβουν και αναπτυξιακές πλευρές, προκειμένου να γίνουμε τα υποκείμενα μιας αιώνια κολοβής ζωής χωρίς μέλλον.
Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς μιζέριες, χωρίς άσκοπη ανάλωση σε αυτά που χάθηκαν, ας ορίσουμε τον δικό μας ρεαλισμό και ας τον προετοιμάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου