γράφτηκε
στον Τοίχο
21.8.15
-
0
Comments
Δέν σᾶς ἀρέσει ὁ τίτλος; Προσβάλλει τά θεῖα τά ὅσια καί τά ἱερά μας;
Σοβαρά; Καί πότε τά σεβαστήκαμε ἐμεῖς, ὡς κοινωνία, αὐτά τά ὅσια, τά ἱερά καί τά θεῖα, γιά νά φροντίσω κι ἐγώ, μὲ τὴν σειρά μου, νά τά προασπίζομαι;
Εἶμαι κυριολεκτικῶς ἐξοργισμένη μὲ τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας.
Κι ἀναφέρομαι στὸ περιβάλλον καὶ στὴν ΜΗ συνειδητότητα, ὡς κοινωνίες, ποὺ μᾶς δέρνει.
Ἡ σχέσις μας μαζύ του εἶναι σὰν αὐτὴν τοῦ ἐπισκέπτου σὲ ξενοδοχεῖο, ποὺ κάποιος ἄλλος, ὅταν θὰ φύγουμε ἐμεῖς, θὰ ἔλθη γιὰ νὰ καθαρίση.
Περνᾶμε, ἀπὸ ὅπου περνᾶμε, καὶ πίσω μας ἀφήνουμε τὴν καταστροφή.
Εἴμαστε, κατὰ πῶς ἀντιλαμβανόμεθα, κυρίαρχον εἶδος ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Τότε ὅμως γιατί ὅταν τά ῥέματα καί τά ποτάμια καί οἱ ὠκεανοί πλημμυρίζουν, ἀρχίζουμε τίς προσευχές καί τά παρακάλια; Τότε θυμόμαστε τόν θεό μας; Δῆλα δή ὁ θεός μας, ὁ ὅποιος θεός μας, εἶναι ΚΙ ἔξω ἀπό ἐμᾶς κι ἔξω ἀπό τό περιβάλλον μας;
Μά τόσο ἀνελέητα κάφροι εἴμαστε τελικῶς;
Τὸ τὶ εἶναι ὁ θεὸς γιὰ τὸν κάθε ἕνα μας, προσωπικά, διαφέρει ὡς ἄποψις.
Τὸ ὅ,τι ὅμως ΔΕΝ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας τμήματα αὐτῆς τῆς θεϊκῆς ἐκφράσεως εἶναι μία πραγματικότης.
Ἄλλος θεωρεῖ πὼς ἡ γῆ, ὁ οὐρανός, ὁ ἀέρας εἶναι τυχαῖες τῆς φύσεως παραξενιές.
Ἄλλος πάλι τὰ θεωρεῖ δημιουργήματα τοῦ θεοῦ του.
Ἄλλος θεωρεῖ, σπανιότερα ὡς σπανιότατα, πὼς κι ὁ ἴδιος εἶναι τμῆμα καὶ μέρος τῆς δημιουργίας καὶ τοῦ ὁποίου δημιουργοῦ.
Οἱ περισσότεροι ὅμως, δυστυχῶς μας, συμπεριφέρονται ὡς κακῆς ποιότητος φιλοξενούμενοι ἤ ἐπισκέπτες, ποὺ μποροῦν στὸ πέρασμά τους νὰ σαρώσουν καὶ νὰ καταστρέψουν τὰ πάντα. Ἤ τέλος πάντων τὰ περισσότερα.
Ἔχει λοιπὸν ὁ κάφρος ἕνα οἰκοπεδάκι καὶ μέσα σὲ αὐτὸ κτίζει, κτίζει, κτίζει… Λὲς καὶ θὰ εἶναι αἰώνιος…
Ἤ, ἔχει αὐτὸ τὸ οἰκοπεδάκι καὶ καταστρέφει ὅλα τὰ ἄλλα οἰκοπεδάκια γύρω του.
Ἤ, κτίζει ἕνα σπίτι καὶ τὸ κάνει μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ καταλήγει νὰ καταλαμβάνῃ χῶρο ἱκανὸ νὰ στεγάσῃ δεκάδες ἀνθρώπους, ποὺ ὅμως εἶναι μόνον γιὰ τὴν πάρτη του.
Περνᾶ ὁ ἄλλος ἀπὸ τὴν παραλία καὶ νομίζεις πὼς πέρασε ἕνας λόχος κάφρων. Τόσα εἶναι τὰ σκουπίδια του.
Καπνίζει, πετᾶ τὶς γόπες του ὁπουδήποτε, μὰ ἀκόμη νὰ …φυτρώσουν.
Βάζει πλυντήριο καὶ τὰ σαπουνόνερά του ποτίζουν τὶς ἐλιὲς τοῦ γείτονα καὶ τὸν κοινόχρηστο δρόμο.
Σκορπίζει τὰ μπάζα του στὰ ῥέματα καὶ στὶς ἀκτές, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ἐὰν αὔριο αὐτὰ τὰ μπᾶζα θὰ πνίξουν κι αὐτὸν καὶ τὰ παιδιά του..
Τὸν ἐνοχλοῦν τὰ δέδρα καὶ τὰ κόβει, γιὰ νὰ ἔχῃ τὴν βελτίστη δυνατὴ θέα, ἀδυνατώντας νὰ συνειδητοποιήσῃ πὼς ἡ βελτίστη θέα εἶναι τὸ ἴδιο τὸ δένδρο…
Τὰ σκουπίδια του τὰ ἐντοπίζουμε σὲ δρόμους, σὲ ἀκτές, σὲ χωράφια καὶ πάντα …ἀνυπόγραφα!!!
Τὰ δάση πλέον δὲν εἶναι ἀνάσες ζωῆς ἀλλὰ χῶροι περισυλλογῆς ἀποῤῥιμάτων.
Τὸ αὐτοκίνητό του νὰ κινήσῃ καὶ σκασίλα του ἐὰν μὲ τὰ καυσαέριά του ἤ μὲ τοὺς θορύβους του ἀναστατώνει μίαν ὁλόκληρη γειτονιά.
Ὅταν μάλιστα θέλῃ νὰ τὸ σταθμεύσῃ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι του, ξεχνᾶ καὶ δικαιώματα καὶ κοινωνικότητες. Ἡ πάρτη του ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, διότι ἀπαγορεύεται νὰ περπατήσῃ μερικὰ μέτρα παραπάνω.
Ἡ βεράντα του νὰ ἁπλωθῇ κι ἄς ἐξαφανισθῇ ἡ βεράντα τοῦ γείτονος.
Τὰ δικά του παιδιὰ νὰ σπάσουν τὰ νεῦρα τῆς γειτονιᾶς ἀλλὰ τὰ παιδιὰ τοῦ γείτονος εἶναι παιδιὰ ἑνὸς …κατωτέρου θεοῦ.
Ὅταν διακοπεύεται ἐνδιαφέρεται μόνον γιὰ τὸ πόσο μακρύτερα θὰ ἁπλώση τὴν ἀρίδα καὶ οὐδέποτε γιὰ τὸ ἐὰν ἡ ἀρίδα του καταπατᾶ καὶ ἀκυρώνει τὰ δικαιώματα τῶν γύρω του.
Μόλις τοῦ κουνήσουν μερικὰ χιλιάρικα, ἤ ἀκόμη κι ἑκατοστάρικα, ἐμπρός του, πουλᾶ καὶ μάννα καὶ πατέρα καὶ κάποιες φορές, ἀκόμη καὶ παιδιά… Τὸ στομάχι του νὰ εἶναι γεμάτο…
Καὶ φυσικά… Ἐὰν δὲν κερδίζῃ ἀπὸ συναναστροφὲς κάτι, ὁ,τιδήποτε, ΔΕΝ τὶς κάνει…
Ἡ συλλογικότης, ὡς τρόπος ἀντιλήψεως τοῦ τελείωσε καὶ θεωρεῖ …δικούς του μόνον αὐτοὺς ποὺ μαζύ τους …μοιράζεται κάτι, ποὺ κατ’ αὐτόν, ἔχει ἀξία.
Ἔχει φτιάξει ἕναν κόσμο, δικό του, μὲ …«ὀνομασία προελεύσεως» ποὺ πρέπει νὰ …προστατευθῇ, διότι θὰ χάση, διαφορετικά, ἡ Βενετιὰ τὸ βελόνι της…!!!
Ὅλο αὐτὸ τὸ «μοντέλο» ἐπεκτείνεται διαρκῶς, οἱ ὁπαδοί του καὶ οἱ θαυμαστές του καθημερινῶς αὐξάνονται καὶ πολλαπλασιάζονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὰ καφρίδια. Σὰν κλῶνοι.
Ὅσο οἱ συνθῆκες διαβιώσεώς μας δυσκολεύουν, τόσο περισσότεροι εἶναι οἱ χρήσιμοι πρόθυμοι ποὺ θὰ βρεθοῦν νὰ μιμηθοῦν τὸ πρότυπο τοῦ κάφρου, ἐφευρίσκοντας διαρκῶς νέες μεθόδους καφριστικῆς ἐκτονώσεως.
Κι ἀν τὶ τὰ σούργελα νὰ ἀναρωτηθοῦν γιὰ τὸ τὶ πάει στραβά, λάθος, σπεύδουν νὰ παρασύρουν κι ἄλλους στὸν μονόδρομό τους, ποὺ ΔΕΝ ἀντιλαμβάνονται πὼς εἶναι κι ἀδιέξοδος.
Κι ὅλα αὐτὰ πίσω τους κρύβουν τὴν πρώτη μου ἀναφορά: οὐδέποτε κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἔνοιωσαν τμῆμα αὐτοῦ τοῦ πλανήτου, κομμάτι τῆς δημιουργίας ἤ ἔκφρασις τοῦ ὁποίου θεοῦ τους.
Διότι λίγο, τόσο δὰ λίγο, νὰ εἶχαν συναίσθησιν τοῦ ποῦ διαβιοῦν, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ μποροῦσαν νὰ συμπεριφερθοῦν εὐπρεπέστερα καὶ σαφῶς πιὸ ἀνθρώπινα…
Φιλοξενούμενοι ὅμως… Δῆλα δή, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, περιττοί.
Υ.Γ.1. Θυμοῦνται ὅμως νὰ ζητήσουν βοήθεια ὅταν τὸ νερό, γιὰ παράδειγμα, τοὺς πνίγει… Θυμοῦνται νὰ ἀναφωνήσουν «ὤ θεέ μου» τότε. Οἱ καραγκιόζηδες…
Υ.Γ.2. Δὲν ξέρω ἐὰν ἔχῃ, καὶ ποιάν, ἔκφρασιν ὁ θεός. Ὅμως ἐὰν ἐγὼ δὲν αἰσθανθῷ βοηθός του, συνεργός του, συμπαραστάτης του τότε ξένο σῶμα θὰ παραμένω. Τὰ ξένα σώματα ὅμως ἐνίοτε ἀποβάλλονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου