Προς απέχοντες και μη

γράφτηκε στον Τοίχο 22.9.15 - 0 Comments

Λυπάμαι… 
Λυπάμαι βαθύτατα γιατί εχθές είδα νέους ανθρώπους να χαίρονται και να πανηγυρίζουν. Είδα πολλούς άλλους ανθρώπους που ξέρω πως έχουμε τα ίδια προβλήματα,τις ίδιες ανάγκες να τραγουδούν και να χαίρονται που έχουμε πάλι τον Αλέξη πρωθυπουργό,που γλυτώσαμε από την «κακή» ΝΔ και τα πρόσωπα εκείνα που μας χρεοκόπησαν.

Λυπάμαι που όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι χαμένοι από χέρι. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες τους, και πως τις τελευταίες τους ελπίδες τις εναπόθεσαν στο λιγότερο «κακό». Όλοι αυτοί οι χαμένοι άνθρωποι έκαναν λάθος. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, δεν είναι αρκετές όμως να δικαιολογήσουν το μέλλον που ήδη μας έχουν ετοιμάσει ο Αλέξης, οι δήθεν αντιπολιτευόμενοι σύντροφοί του στο κοινοβούλιο και οι ευρωπαίοι φίλοι τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι,από τους απλούς πολίτες μέχρι και τα πιό πιστά κομματικά στελέχη θα ζήσουν όλοι τους το ολοκαύτωμα των μνημονίων και την παγίωση της φτώχειας και τις εξαθλίωσης για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι όσοι βρίσκονται σε επικερδείς θέσεις εξουσίας, όσοι θα λάβουν το ρουσφετάκι τους για να εξαργυρώσουν την στήριξή τους στους κυβερνήτες και φυσικά οι μονίμως κερδισμένοι, οι ολιγάρχες του τόπου που απλά θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τον δικό μας πλούτο.

Πολλοί άνθρωποι ψήφισαν εντελώς αυτοματοποιημένα, με κεκτημένη τηλεκατευθυνόμενη αυτοματοποίηση από την γενικευμένη αποχαύνωση στην οποία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό. Άλλοι ακόμη εξακολουθούν να πιστεύουν σε φαντάσματα και σε καλύτερες μέρες που δεν πρόκειται να έρθουν.Οι περισσότεροι ψήφισαν απλά γιατί «έπρεπε» να ψηφίσουν. Κανένας από αυτούς τους χαμένους ανθρώπους δεν μπορεί να δικαιολογήσει με τρόπο πειστικό την επιλογή του.

Ελλείψει όμως μιάς πραγματικά εναλλακτικής επαναστατικής λύσης που να φαίνεται στον ορίζοντα της τωρινής συγκυρίας,η συμμετοχή στις εκλογές - για τους περισσότερους και τους ανυποψίαστους - φαντάζει ώς μιά απέλπιδα προσπάθεια να αναχαιτιστεί η πορεία θανάτου της ελληνικής κοινωνίας ύστερα από τον πολιτικό θάνατο του συστήματος και της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.

Ναί! Το σύστημα πεθαίνει, αλλά δυστυχώς μαζί του πεθαίνουμε όλοι εμείς που παρακολουθούμε ανήμποροι την ανακύκλωση του παλιού κόσμου, την αναδίπλωση του καπιταλισμού, την αναγέννηση του αστικού κόσμου που αρνείται να παραδώσει τα ερείπιά του στο νέο, επειδή ακριβώς αυτό όχι μόνο δεν είναι έτοιμο να παραλάβει τον παλιό και πεθαμένο κόσμο ώστε να τον μετατρέψει σε κάτι ελπιδοφόρο και ζωντανό αλλά πεισματικά αρνείται να το κάνει.

Στα ερείπια του παλιού κόσμου που περπατάμε, ζούμε και αναπνέουμε καθημερινά όλοι μας, κανονικά θα έπρεπε να αναγεννηθεί ο νέος άνθρωπος ο οποίος απαλλαγμένος από τα λάθη του παρελθόντος θα έπαιρνε τη νεκρή ανθρώπινη αστική φύση και θα την μετέτρεπε σε μία ζωντανή κοινωνία, ισότιμη και ελεύθερη στο βαθμό που θα χρειάζεται για να μπορέσουμε όλοι μας να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και γιατί όχι ευτυχία.

Αντί αυτού έρχεται το παλιό που αρνείται να πεθάνει και εμφανίζεται ως νέο. Αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανασύνθεση των αιτιών του κοινωνικοπολιτικού θανάτου δηλαδή του καπιταλισμού και της ολιγαρχίας, που με την ίδια ραδιουργία, το ίδιο μίσος και την ίδια παγωμένη απάθεια για την ανθρώπινη δυστυχία επιτίθεται στους ανθρώπους για να τους υποτάξει σε μία ανηλεή πραγματικότητα που θέλει τους ανθρώπους σκλαβωμένους αιώνια στις τράπεζες και στα χρέη,αιώνια σκλάβους σε μία παραγωγική διαδικασία που ωφελούνται μόνο τα αφεντικά και οι ελίτ.

Λυπάμαι… Λυπάμαι που η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική από αυτή που κάποιοι εσκεμμένα θέλουν να πλασάρουν ή να αντιληφθούν. Καταλαβαίνω πως η αντίληψη της πραγματικότητας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και πως οι περισσότεροι ερμηνεύουμε τα πράγματα όπως μας βολεύει ή πως ακόμη και με την ελλειπή μας γνώση να αδυνατούμε να δούμε όλη την εικόνα. 
Μα εδώ τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρα. Το να εξακολουθεί η μισή Ελλάδα να αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις κοινωνικοπολιτικές ευθύνες της και η άλλη μισή να στηρίζει επί της ουσίας ένα απάνθρωπο σύστημα μας οδηγούν στο συμπέρασμα της μη εναλλακτικής με ευθύνη όμως των ανθρώπων και όχι των συστημάτων και των θεσμών που βρίσκονται πάνω από τους ανθρώπους. 

Μα άν δεν μπορεί ο άνθρωπος τότε ποιός μπορεί να γκρεμίσει το άδικο και να δημιουργήσει το δίκαιο;

Ο παλιός άνθρωπος υπάρχει μόνο για να στηρίζει το σύστημα και να λειτουργεί ως τροφοδότης διεφθαρμένων κατ’ επίφασιν δημοκρατιών, διεφθαρμένων πολιτικών και κατα συνέπεια διεφθαρμένων κοινωνιών. Ο νέος άνθρωπος που οφείλει να υπάρξει δεν υπάρχει γιατί αρνείται πεισματικά να μετατρέψει πρώτα τον εαυτό του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Για να γίνει η μετάβαση στο καινούριο θα πρέπει να υπάρξει ένα νέο είδος ανθρώπων,όπου αυτό το είδος ανθρώπων θα πρέπει πρώτα να έρθει σε σύγκρουση με το παλιό που επικρατεί μέσα του και αφού το νικήσει να μπορέσει ατομικά και συλλογικά να δημιουργήσει το νέο.

Η σύγκρουση αυτή θα πρέπει να είναι αποφασιστική, ριζική και χωρίς υπεκφυγές. Ακόμη και η παραμικρή ταλάντευση, ακόμη και η παραμικρή υποχώρηση αρκούν για να ηττηθεί η όλη προσπάθεια και κατά συνέπεια να ηττηθεί η επαναστατική αλλαγή που φορέας της είναι μόνο ο άνθρωπος.

Κι ενώ οι συνθήκες κραυγάζουν για αλλαγή, κι ενώ οι ανάγκες μας είναι πολλές και η καθημερινότητά μας όλο και πιό δύσκολη εντούτοις καμία επανάσταση δεν φαίνεται. Οι εκλογές μέσα σε αστικό πλαίσιο είναι το καλύτερο ναρκωτικό των μαζών, και μιά υποταγμένη αριστερά που επιθυμεί να είναι ρυθμιστής προς όφελος των φτωχών, είναι το πιό γλυκό ψέμα που -κακώς βέβαια - επιθυμούν να ακούσουν όλοι οι χαμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον κοινοβουλευτισμό. Το παλιό είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί που πληρώνονται για να βρίσκονται στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Το παλιό είναι οι πολίτες - ψηφοφόροι που παραδίδουν την ζωή τους στους παραπάνω. Το παλιό είναι η νοοτροπία που θέλει τον καθένα μας να κοιτά το μικροεγωιστικό του συμφέρον, πείθοντας τον εαυτό του πως κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Το παλιό είναι να νομίζουμε πως κάποιος άλλος ή εμείς δικαιούμαστε καλύτερης ζωής ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Και έτσι να δικαιολογούμε πλήρως το σύστημα που χωριζει τους ανθρώπους σε ικανούς και ανίκανους. Το παλιό είναι η ένοχη σιωπή και η κούφια στενοχώρια που κρατάμε όλοι μέσα μας. Το παλιό είναι ο φόβος για το νέο που μας καθηλώνει σε ένα καναπέ, σε μία σκατοδουλειά, σε μία δυστυχισμένη σχέση δίχως αύριο, σε ένα δυστοπικό κόσμο, σε ένα απέραντο τρελοκομείο, σε μία αστική φυτεία που επιβιώνουμε σκάβοντας το λάκκο μας,κάνοντας πλούσιους κι ευτυχισμένους τους κάθε λογής αφέντες μας.

Για να προκύψει το νέο όμως δεν φτάνει να είσαι φτωχός, να είσαι επηρρεασμένος από κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές, αναρχικές ή δημοκρατικές ιδεολογίες. Δεν φτάνει να είσαι μορφωμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια ή να έχεις διαβάσει χιλιάδες βιβλία και να έχεις τις εμπειρίες εκείνες που σου δίνουν την γνώση της ζωής. Δεν φτάνει να ανήκεις στην εργατική τάξη. Αναμφίβολα όλα αυτά χρειάζονται. Μα αυτό που χρειάζεται πάνω απ’όλα είναι οι άνθρωποι να θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τον άδικο κόσμο μας.Να αγαπάμε πραγματικά την ελευθερία,την δικαιοσύνη και την ισότητα. Και να γνωρίζουμε επίσης πως θα πρέπει να περάσουμε δια πυρός και σιδήρου για να κατακτήσουμε τις παραπάνω αρχές και να δημιουργήσουμε επιτέλους μιά καινούρια κοινωνία απαλλαγμένη από τα ψέματα και τις αυταπάτες του σήμερα. Και αυτό δεν είναι μία ηθική αναγκαιότητα. Είναι πρωτίστως ανάγκη για ζωή. Ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή δίχως τα βάρη του χθές, δίχως κανένα «απαραίτητο»μνημόνιο και καμία λιτότητα, δίχως καμία προκατασκευασμένη πραγματικότητα και δίχως κανένα παράσιτο που να απολαμβάνει τον ιδρώτα μας και να καπηλεύεται τα όνειρά μας.

Όσοι λοιπόν επιθυμούν να πάρουν την ζωή τους στα χέρια και να πολεμήσουν την τωρινή σκλαβιά αλλά και την μελλοντική ας σκεφτούν διπλά την όποια επιλογή τους κι ας γνωρίζουν πλέον πως η μόνη λύση-απάντηση στα προβλήματά τους είναι η επανάσταση με κάθε μέσον απέναντι στους ορκισμένους εχθρούς των ανθρώπων, στους υπερασπιστές των μνημονίων, της λιτότητας και της εξαθλίωσης.

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

• Facebook
• Tweeter
• Google+
• Pinterest