γράφτηκε
Unknown
18.9.15
-
1
Comments
Κατερίνα Γκαράνη
Να’ μουν ένας απλός άνθρωπος ήθελα από παιδί. Να χαίρομαι με το ξημέρωμα και να κοιμάμαι με την μία όταν η νύχτα πέσει. Να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Σαν απλός άνθρωπος να ζήσω. Πώς περιπλέχθηκε τόσο η ζωή και πόσο φόρτωσε το κεφάλι μου με ερωτήματα που ακόμα δεν βρήκα απαντήσεις, ούτε που κατάλαβα. Μία πρόσθεση και μία αφαίρεση ήθελα να ξέρω για να μπορώ να βάζω και να βγάζω από την σκέψη μου ό,τι εγώ θεωρούσα ότι πρέπει να μείνει ή να φύγει. Κι όμως ήρθε η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός με τα χρόνια ,που κάνουν τα πράγματα δύσκολα όταν πρέπει ως απλός άνθρωπος να αποφασίσω.
Εκεί λοιπόν που θέλω με την μία να διαγράψω την πολιτική ως έννοια και ως πράξη έρχονται στο μυαλό μου πολιτικά πρόσωπα που έβαλαν τον άνθρωπο πάνω από την πολιτική άσχετα αν στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά.
Εκεί που λέω όχι όπλα, όχι στρατός, έρχονται στα μάτια μου σαν ταινία, φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλικαριών που ώρες-ώρες ήθελα να τους μοιάσω. Θέλω κάποιες στιγμές να κάνω την οριστική αφαίρεση από την ψυχή μου μιας χώρας που τίποτα δεν είναι από αυτό που θεωρώ ουσιαστικά καταφύγιο και βλέπω την γριά με το ζαλίκι στην πλάτη και το αμούστακο να πηγαίνει νυχτερινό μετά στο συνεργείο και ξαφνικά η αφαίρεση γίνεται πολλαπλασιασμός.
Ένας απλός άνθρωπος μιας ασήμαντης χώρας ήθελα να ήμουν για να γίνει η διαβίωσή μου πιο εύκολη, πιο απλή. Να μην έχει νέους που όλο ρωτάνε «Γιατί» και να μην έχει μεροκαματιάρηδες που να λένε «Δόξα τω Θεώ». Να ζουν όλοι σε ένα «Ωχ αδελφέ» για να γίνουν και οι δικές μου αριθμητικές πράξεις πιο απλές και πιο σίγουρες για το αποτέλεσμα. Κάνω την σούμα κάθε βραδάκι για να ετοιμαστώ για τον ύπνο του Δικαίου και εκεί που η αφαίρεση έχει τον πρώτο λόγο και επιτέλους φθάνω μηδέν, το χαρτί γίνεται πυκνογραμμένο κείμενο πράξεων ανθρώπων που μηδενίζουν το δικό μου μηδέν.
Ένας απλός άνθρωπος ήθελα να είμαι. Να βλέπω τα πράγματα απλά με ένα συν και ένα πλην. Πώς με μπέρδεψαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας. Τους προσθέτω τη μία μέρα και τους αφαιρώ την επόμενη. Μα αυτοί όλο διαιρούνται στα εύκολα και συνάμα γίνονται ένα σώμα και πολλαπλασιάζονται στα δύσκολα. Λες και οι αριθμητικές πράξεις γίνανε μόνο από αυτή την χώρα για αυτήν την χώρα. Αυτή η χώρα, που σαν απλό άνθρωπο σε αφαιρεί και ως απλός άνθρωπος εσύ της προσθέτεις.
γράφτηκε Μάιο του 2009
1 σχόλιο
Μήπως να κάμουμε μια πρόσθεση, να μετρηθούμε πόσοι θέλουμε πράγματα απλά, ζωή αξιοπρεπή, όσοι νιώθουμε πως δεν χρωστάμε σε κανένα, όσοι δεν τα φάγαμε μαζί με άλλους, όσοι θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι χωρίς φόβο.....πρέπει να μαζευτούμε μέχρι να χαθεί το μέτρημα.....πόσοι είμαστε ρε γαμώτο που θέλουμε τα ίδια? αυτή η αδράνεια μας βαλτώνει, μας αφαιρεί από την ζωή μας.....μείον.
Δημοσίευση σχολίου