γράφτηκε
στον Τοίχο
11.11.15
-
0
Comments
Ακόμα και το τρας έχει τους δικούς του κανόνες. Υπάρχει φαντασία, πρωτοτυπία, μια τρέλα που ξεπερνάει τα όρια και γουστάρει. Δεν ενδιαφέρεται να είναι στα όρια, δεν ενδιαφέρεται για οτιδήποτε "κανονικό" Υπάρχει το λαϊκό, το σκυλάδικο και το τρας.. Το λαϊκό λέει "ήσουν η ζωή μου", το σκυλάδικο λέει " ήσουν η ζωή μου και το τέλος μου " το τρας λέει "ήσουν η ζωή μου καριόλα". Η καθως πρέπει τσόντα έχει και διάλογο, η τρας τσόντα μπορεί να έχει ένα χτικιάρη που πηδάει ασταμάτητα το καλοριφέρ στο τοίχο!
Δεν είμαστε σοβαροί, θα μπορούσαμε να είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς τρασιάρηδες. Δυστυχώς είμαστε απομίμηση ακόμα και του τρας. Κυκλοφορούν ένα μάτσο κλόουν που δεν σε κάνουν ούτε να γελάς ούτε να κλαις. Εχει γεμίσει το χαζοκούτι με κάτι πιο κάτω από το ατάλαντος. Απομιμήσεις του ατάλαντου. Τα μνημόνια δεν είναι καν η επίθεση από φονικές ντομάτες, είναι ανούσιοι, άνυδροι χαρτογιακάδες που δεν γ@μανε το καλοριφερ, απλά δεν γ@μανε...
Κι εμείς κάτω από αυτούς, μια απομίμηση του κ@ριολη... Κι ολα μαζί μοιάζουν μια εντελώς αποτυχημένη σελίδα του φατσοβιβλίου. Βγαίνει ο κάθε τίποτας και αναφέρει πότε έφαγε, πότε έχεσε, πότε ξύστηκε.. και γίνεται θέμα. Ξύστηκε άραγε καλά? Πως είναι το καλύτερο ξύσιμο? Με τα δυο ή με τα τρία?
Είχα γράψει πριν δυο χρόνια ένα κειμενάκι. Νομίζω πως για να μην το κουράζω, το αναρτώ ξανά γιατί δεν αλλάζει. Χειροτερεύει. Και δεν ξέρω που θα φτάσει.... Πολλοί φίλοι μου λένε, γράψε κάτι ακόμα, νοιώθουμε πως διαβάζουμε τις σκέψεις μας. Το πήρες από τη σκέψη μας και το γραψες.. Κι όμως φτάνει κανείς σ΄ ενα αδιέξοδο που δεν μπορεί να αφουγκραστεί τις σκέψεις, γιατί είναι τόσο ανακατεμένες πια, τόσο θολές, που όλες μαζί βγάζουν ένα μουγκρητό από μια πατρίδα που σβήνει, άδοξα μπάσταρδη, αλλά κάθε μια ξεχωριστά δεν ακούγεται... Εξαφανίζεται το προσωπικό δράμα μέσα στη μαζική αποχαύνωση..
Είμαστε συνεχώς η αναγγελία μιας προφητείας που διαψεύδεται...
Μια απειλή που ξεστομίζει ένας κουραδόμαγκας....
Ο όρκος ενός ψεύτη...
Δεν μας έχω εμπιστοσύνη πλέον. Δεν μας πιστεύω. Και κανείς μας δεν πιστεύει τον άλλον. Ακόμα και η πιο σοβαρή δήλωση έχει κολλημένη επάνω της τη λέξη "μπούρδες" Κοιτάς τον άλλον στα μάτια, σε κοιτάει, λες κάτι που είναι πολύ σημαντικό κι αυτόματα το μέσα σου λέει.. μπούρδες....
Κάθε στιγμή σ΄αυτό το γ@μημενο τοπίο σε σπρώχνει να εγκαταλείψεις τις προσπάθειες και να γίνεις μια από τις πολλές ένοχες απολαύσεις που σιχαίνεσαι... Σου ρχεται να τσακίσεις κάτω τη βαθυστόχαστη ταινία που έχεις δει ξανά και ξανά και να απολαύσεις χωρίς ενοχές ένα τζακ μπάουερ τυλιγμένο στην αστερόεσσα που τσακίζει τους κακούς....
Σε σπρώχνει να δεις πως είναι ν΄ανησυχείς αν ο τάδε τηλε=καραγκιόζης χώρισε ή είναι ακόμα μαζί με τη κ@ριολα του, να δεις ένα νομπελίστα μανικιουρίστα πως δημιουργεί τα νυχάκι με τα δεκαπέντε αστεράκια...να ρωτήσεις επί τέλους τη μανταμ σωσω αν βλέπει στεφάνι στο φλιτζάνι, να αγοράσεις την εφημερίδα με τα τρακόσια κουπονάκια και τη συλλογή από τη χρυσή εποχή του μπούγκι μπούγκι που σου έλλειπε από τη δισκοθήκη σου... γεννιέται μέσα σου ο πειρασμός του πως είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με μικρές τακτοποιημένες σκέψεις..."πρέπει να αλλάξω τη ντουζιέρα στο μπάνιο"..."να φτιάξω νύχι''.. "να παραγγείλω ένα φρέντο"..και να δω πόσα like μου έβαλε ο Φούλης στην ανάρτηση μου με το ροζ σορτσάκι...
Κουραστήκαμε...
Χρειάζεται ένα σοκ στο σύστημα. Γερό.
Ένα στραπατσάρισμα αυτής της γελοίας τηλενουβέλας κι αντικατάσταση με κάτι πολύ γκορ.. Μια αυθεντική τρασιά. Χρειάζεται έμπνευση ή παράδοση. Αυτό το ψεύτικο ενδιάμεσο μας έχει σπάσει τα νεύρα...
ΟΝΕΙΡΟ ΖΟΥΜΕ... (2013)
Το λύκο το κουρεύανε κι αυτός μοίραζε wifi.. Όλοι περιμένουμε με αγωνία τη νέα δύναμη που θα μας παρασύρει στη κοσμική ανατροπή και δημιουργείται ο "πυρίκαυστος". Ζούμε ένα όνειρο , όπου οι γάιδαροι πετάνε, μην μας ξυπνήσουν, είναι κρίμα. Τέτοιο b-movie από το καιρό του killer condom είχε να γίνει.. Μέσα στα βάσανα και τις πίκρες η Ελλάδα μετατρέπεται σε κάτι τόσο σουρεάλ, που δεν ξέρω πλέον αν πρέπει να κλαίμε ή να γελάμε. Αν κοιτάξεις τον κόσμο, τον καθένα ξεχωριστά, πρέπει να κλαις, γιατί είναι ατέλειωτα τα προσωπικά δράματα, ο πόνος, ο θάνατος.
Αν όμως μας κοιτάξεις συνολικά πρέπει να μοιάζουμε μ΄ ενα τεράστιο παζάρι όπου υπάρχουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ντελάληδες και αρκουδιάρηδες, πραματευτές και ξεπεσμένες πόρνες, ζητιάνοι και σουσούδες, κλεφτρόνια και καλόγριες, όλοι μαζί ανακατεμένοι σ΄ ενα απίστευτο χορό όπου πλέον είμαστε σίγουροι. Μπορούν να γίνουν όλα. Κι αυτές οι απίστευτες τηλεπερσόνες που στριγγλίζουν σαν τις καρακάξες πάνω από το κουφάρι που ροκανίζεται σιγά σιγά από τα όρνια...
Jesus Christ..
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου