γράφτηκε
στον Τοίχο
2.12.15
-
0
Comments
μοναξιά
είναι να κάθεσαι σε μια γωνιά
στα έβερεστ της Πειραιώς
τέσσερις και τριάντα πέντε ακριβώς
τη μέρα που πέθανε ο Χατζησάββας
δεν υπάρχει ψυχή
θλιμμένη μια υπάλληλος σφουγγαρίζει
φορώντας τον σκούφο του άη βασίλη
σημασία δε μου δίνει
κι ας έχω το δίκιο με το μέρος μου
όπως το έχουν όλοι οι μόνοι
μα τι να το κάνω
όταν πρέπει να υπάρξω τούτη τη στιγμή
να υποδυθώ τον άνθρωπο
- τριγύρω τόσο φως για έναν μόνο -
και μ' έναν ελιγμό
επικεντρώνομαι στην τηλεόραση με τέτοιο ζήλο
θαρρείς πως ήμουν χρόνια οπαδός του γυναικείου μπάσκετ
παίζουν οι Φοίνιξ Σανς με τη Μινεζότα
τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα
κατάμεστο το γήπεδο
γίνεται φάουλ στη Lindsay Whalen
κυλιέται το κορμί της στο παρκέ
έξω ακούγεται σειρήνα ασθενοφόρου
μα η Lindsay Whalen σηκώνεται
είναι γενναία
και πάει στη γραμμή των βολών
πρέπει να είναι τελικός
η Lindsay Whalen βάζει την πρώτη
επικρατεί πανζουρλισμός
μου ξεφεύγει ένα «μπράβο Lindsay»
η τηλεόραση δεν έχει φωνή
ακούω το σκούφο της υπαλλήλου να κουδουνίζει
πρέπει να γύρισε να κοιτάξει
δε με αφορά
εγώ έχω ποντάρει τη ζωή μου πάνω στη Lindsay Whalen
αν βάλει τη βολή ισοφαρίζουμε
έτοιμος είμαι να πανηγυρίσω
μα η Lindsay Whalen αστοχεί
κι ο κόσμος μου καταρρέει
η μπάλα βρίσκει το στεφάνι άτσαλα
κι εξοστρακίζεται
πηδάει απ' την οθόνη
τώρα παγωμένος παρακολουθώ
να κυλάει το κρανίο μου στο πάτωμα
και να με προσπερνάει αργά αργά
μέχρι που πάει και σφηνώνει
κάτω από το κίτρινο caution της υπαλλήλου
που φορούσε το σκούφο του άη βασίλη
τη μέρα που πέθανε ο Χατζησάββας
πορτατίφ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου