γράφτηκε
στον Τοίχο
21.1.16
-
0
Comments
Αυτό που μάς λείπει κάθε πρωί εδώ και εφτά χρόνια. Πώς πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια από την ημέρα που καταλάβαμε ότι κάτι τρίζει κάτω από τα πόδια μας και έναν χρόνο μετά έγινε το μπαμ και όλα πήραν άλλη πορεία.
Μάς λείπει η ομορφιά.
Να δούμε μια ανατολή και ένα ηλιοβασίλεμα χωρίς την ταφόπλακα πάνω στο στήθος μας.
Να κλείσουμε τα μάτια και να στροβιλιστούμε με ένα βαλς μοναχοί μας μέσα στο άδειο παγωμένο δωμάτιο.
Βαρεθήκαμε να κλείνουμε τα μάτια και να βλέπουμε αριθμητικές πράξεις με αποτέλεσμα πάντα μείον.
Δεν μπορούμε να χαρούμε τίποτε γιατί η ενοχή του γέλιου όταν γνωρίζεις ότι εκείνη την στιγμή κάποιος πλέκει σχοινί να κρεμαστεί ή παρακαλά να εισαχθεί στο νοσοκομείο ως ανασφάλιστος, παγώνει τα χείλια πριν αρχίσουν να διαγράψουν την χαρά στο πρόσωπό μας.
Θα πεθάνουμε με ρυτίδες και δεν θα είναι ούτε μία λόγω ευτυχίας.
Δεν θα κλάψουμε ποτέ πια από τα γέλια ή από την μαγεία μιας δημιουργίας.
Σκοτώσατε την ομορφιά, ηλίθιοι, και όχι το πορτοφόλι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου