Οι «κουζουλοί» δεν δικαιώθηκαν

γράφτηκε Unknown 11.2.16 - 1 Comments

Μαρία Τσολακίδη

Η δίκη του Γερμανού καθηγητή Ρίχτερ έλαβε τέλος και κρίθηκε αθώος επειδή ένοχο σύμφωνα με το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου είναι το άρθρο 2 του νόμου 4285 που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2014. Ο νόμος καταδικάστηκε και ο Ρίχτερ αθωώθηκε χωρίς καν να δικαστεί για τις φιλοναζιστικές και ανθελληνικές θεωρίες του συγγράμματος του. Το επόμενο στάδιο μετά την αθωωτική απόφαση είναι η προσφυγή στον Άρειο Πάγο για αναίρεση της απόφασης του Δικαστηρίου, από το Σωματείο Θιγέντων από τη ναζιστική θηριωδία. 

Η Βουλή παραβίασε την...ελευθερία του ναζιστικού λόγου

Το συγκεκριμένο άρθρο που είναι αντισυνταγματικό βάση των δικαστών του Ρεθύμνου λέει αναλυτικά:

"Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων ή μέλους της που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της, τιμωρείται με τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου".

Το δικαστήριο δεν εξέτασε καν το περιεχόμενο του βιβλίου του εν λόγω καθηγητή που χαρακτήριζε τους αλεξιπτωτιστές του Γ' Ράιχ που εισέβαλαν στην Κρήτη ως "ιδεολόγους ιππότες" και τους Κρητικούς που αμύνθηκαν ως κτήνη που κατασπάραξαν τους "ιππότες".

Ο πρόεδρος της έδρας, Ιωάννης Αλέξανδρος Καργόπουλος, απαγγέλοντας προφορικά το σκεπτικό της αθωωτικής απόφασης είπε μεταξύ άλλων:

"Ο Έλληνας νομοθέτης με την προσθήκη του σκέλους που παραπέμπει «σε αποφάσεις της βουλής» μπορεί να τιμωρεί την επιδοκιμασία, τον ευτελισμό ή την κακόβουλη άρνηση της ύπαρξης και της σοβαρότητας ιστορικών ή σύγχρονων περιστατικών, των οποίων την ύπαρξη και τον νομικό χαρακτηρισμό ως εγκλήματα, μπορεί ο ίδιος να καθορίζει, υποκαθιστώντας έτσι τη δικαστική λειτουργία.

Επιπλέον, η προσθήκη του προαναφερθέντος στοιχείου, όχι μόνο δεν προβλεπόταν από την ίδια την απόφαση-πλαίσιο που ενσωματώθηκε με τον Ν. 4285/14, αντιθέτως σαφέστατα αποκλειόταν, διότι αυτή αναφερόταν αποκλειστικά στην αναγνώριση εγκλημάτων πολέμου κ.λπ «με αποφάσεις διεθνών ή/και εθνικών δικαστηρίων μόνον».

Συνεπώς, ο νομοθέτης με την εισαγωγή του σκέλους που παραπέμπει σε εγκλήματα που έχουν αναγνωριστεί «με αποφάσεις της βουλής», υπερέβη αντισυνταγματικώς τα όρια της νομοθετικής του λειτουργίας, παραβίασε τη συνταγματική αρχή της νομιμότητας των ποινικών εγκλημάτων και επιχείρησε να εισχωρήσει ανεπίτρεπτα στη δικαστική λειτουργία, διότι δεν θεμελίωσε το αξιόποινο αποκλειστικά σε κανόνα δίκαιου ως όφειλε, αλλά στην αναγνώριση και το νομικό χαρακτηρισμό γεγονότων του παρελθόντος ως εγκλημάτων με νόμο, υποκαθιστώντας έτσι τη δικαστική κρίση.

Επιπροσθέτως, παραβίασε την ελευθερία του λόγου και την ακαδημαϊκή ελευθερία, δοθέντος ότι οι νόμοι που «αναγνωρίζουν» (ή θεσπίζουν) ιστορικά γεγονότα, ακόμη κι αν εκφράζουν την πλειοψηφία, δεν μπορούν σε μια δημοκρατική και πλουραλιστική κοινωνία και σύγχρονο κράτος δικαίου να αποτελούν τη βάση δεσμευτικών κανόνων που να συνεπάγονται νομικές απαγορεύσεις και κυρώσεις".

Με λίγα λόγια σε μια δημοκρατία η θεωρία του ναζισμού και  του ρατσισμού έχει δικαίωμα να ακούγεται, να γράφονται πονήματα επ' αυτών των θεωριών ακόμα κι αν βρίζουν μετά θάνατον ανθρώπους που πολέμησαν ή σκοτώθηκαν όταν η θεωρία κατέληξε να γίνει πράξη.

Η Βουλή δεν εναρμονίζεται με την Ε.Ε

Σύμφωνα με την ελληνική δικαιοσύνη η Βουλή δεν μπορεί να ανακηρύσσει γενοκτονίες αλλά και να χαρακτηρίζει ως τόπους μαρτυρίου πόλεις και χωριά της Ελλάδας. Αυτό το δικαίωμα το έχει μόνο, σύμφωνα με τους δικαστές, η ελληνική δικαιοσύνη.  Αυτό σημαίνει ότι το Μονομελές καταδίκασε την ελληνική βουλή αθωώνοντας έναν κατηγορούμενο χωρίς να τον δικάσει για όσα υπερασπίζεται και γράφει ως επίτιμος καθηγητής ελληνικού πανεπιστημίου.

Επιπλέον η ελληνική δικαιοσύνη κούνησε το δάκτυλο στην ελληνική βουλή ότι με την ψήφιση αυτού του νόμου δεν εναρμονίζεται με την Ε.Ε. Τόνισε ο πρόεδρος του Μονομελούς:

"(Η ελληνική βουλή) παραβίασε το καθήκον αμοιβαίας και πιστής συνεργασίας της συνθήκης της ΕΕ, διότι, κατά την ενσωμάτωσή της παραπάνω απόφασης-πλαισίου, εξάρτησε το αξιόποινο από «αποφάσεις της βουλής», το οποίο η ίδια σαφώς απέκλεισε και έτσι παρέκκλινε ουσιωδώς από την αξιόποινη συμπεριφορά που αυτή τυποποιούσε, με αποτέλεσμα να αναιρεί τους επιδιωκόμενους σκοπούς της και, συγκεκριμένα, τη νομοθετική εναρμόνιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο".

Συνήγορος υπεράσπισης εναντίον "κουζουλών"

Ευτυχής με την απόφαση  όμως, εκτός από τον καθηγητή Ρίχτερ, είναι ο συνήγορός του, κ. Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος ο οποίος μετά την αθωωτική απόφαση στον ιστότοπο που δημοσιεύει αναλύει με γλαφυρότατο τρόπο την δίκη και τα παράλληλα γεγονότα που έλαβαν χώρα. Ειδικά όταν χαρακτηρίζει έναν εκ των Κρητικών που με πάθος ήθελαν την καταδίκη του Ρίχτερ ως "τον κουζουλό του χωριού" και ως "γελοίο υποκείμενο". (Διαβάστε εδώ).

Ο ίδιος δικηγόρος αποδεικνύει πόσο καλά κατέχει τα γερμανικά θέματα και σε ένα άρθρο του  τον Μάρτιο του 2015 που αφορά  στις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Ειδικά στην ανάλυσή του για το Δικαστήριο της Χάγης που έγινε το 2012 με την Ιταλία ως κατήγορο της Γερμανίας και για εγκλήματα της στην Ελλάδα επί κατοχής ο συνήγορος του Ρίχτερ γράφει: 
"Από τη στιγμή που αποφασίζουμε να προσφύγουμε σε ένα διεθνές δικαστήριο, φρονώ ότι δεσμευόμαστε να σεβαστούμε την όποια απόφασή του. Και η απόφασή του, καλώς ή κακώς, ήταν ξεκάθαρη υπέρ της γερμανικής θέσης, ότι όποιες πράξεις έχουν τελεστεί από γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της Κατοχής καλύπτονται από τον κανόνα του διεθνούς δικαίου περί της ασυλίας της επίσημης κρατικής δράσης (και άρα, δεν μπορούσε το γερμανικό κράτος να εναχθεί σε ελληνικά ή ιταλικά δικαστήρια για τις πράξεις αυτές). Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι θεωρητικό μόνο, αλλά εκδικάστηκε ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου. Και χάσαμε." (διαβάστε εδώ). 
Κι εμείς πραγματικά χάσαμε...πάσα ιδέα.

• Facebook
• Tweeter
• Google+
• Pinterest