γράφτηκε
στον Τοίχο
14.2.16
-
0
Comments
του Νικόλα Δημητριάδη
Έφτασαν χτες στην Αθήνα οι αγρότες, για να διαδηλώσουν εναντίον του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Ξέρετε, αυτοί οι περίεργοι τύποι με τις γκλίτσες και τις γαλότσες, που χαρακτηρίστηκαν αμέσως από το κυβερνητικό καφενείο και τα παπαγαλάκια του ως «λούμπεν», «ακροδεξιοί» και τα γνωστά (πια) υποκοριστικά με τα οποία στολίζουν οι προφεσόρες των βορείων προαστείων κάθε λαϊκή κινητοποίηση.
Κάποιοι από τα τρακτέρ των «λούμπεν» αυτών τύπων συμμετείχαν και στη μεγάλη διαδήλωση, παρελαύνοντας μπροστά από τη Βουλή. Εκεί είδαμε να ανεμίζουν και κάτι περίεργες κίτρινες σημαίες με μια φωτογραφία: το πρόσωπο του Μαρίνου Αντύπα.
Ποιος ήταν ο Μαρίνος Αντύπας; Ένας παλαβός Κεφαλλονίτης, από το χωριό Φερεντινάτα, όπου γεννήθηκε το 1872.
Ένας παλαβός που, αντί να κάνει μποέμικη φοιτητική ζωή, έφυγε μαζί με άλλους συμφοιτητές του για την Κρήτη, όπου πολέμησε εθελοντής για την απελευθέρωση της Κρήτης και την ένωσή της με την Ελλάδα.
Ένας παλαβός που, αντί να μάθει πότε να κρατάει το στόμα του κλειστό, έκατσε έναν χρόνο φυλακή, όταν κατήγγειλε δημόσια το Παλάτι και τις Μεγάλες Δυνάμεις για την εθνική ταπείνωση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897.
Ένας παλαβός που, ξαναμπήκε φυλακή, όταν χαστούκισε τον βουλευτή και μεγαλοτσιφλικά Αγαμέμνονα Σλήμαν, γιο του γνωστού αρχαιολόγου, επειδή αυτός, μαζί με την ελληνογερμανίδα γυναίκα του αποκαλούσαν τον Αντύπα «λούμπεν» και «θρασύ», που τολμούσε να περνά από μπροστά τους και να τους κοιτάζει…
Ένας παλαβός που, αντί να τελειώσει τη Νομική και να περιφέρεται στα καφενεία της Πρωτεύουσας, κάνοντας τον σπουδαίο, τα παράτησε και γύρισε στο χωριό του, όπου ίδρυσε το Λαϊκόν Αναγνωστήριον «η Ισότις», ένα «λαϊκό σχολείο», όπως έλεγε, για να βοηθήσει στη μόρφωση των συντοπιτών του.
Ένας παλαβός που, αντί να κάτσει στην Αθήνα να μασουλάει την περιουσία των συγγενών του, πήγε στη Θεσσαλία να αγωνιστεί για τα δίκαια των φτωχών αγροτών, των κολλίγων, και να σταματήσει την εκμετάλλευση των τσιφλικάδων.
Ένας παλαβός που, αντί να κοιτάξει την πάρτη του, έφυγε από τη ζωή στα 35, δολοφονημένος από τους μεγαλοτσιφλικάδες της Θεσσαλίας.
Στη χώρα των Κατρούγκαλων, βέβαια, άνθρωποι σαν τον Μαρίνο Αντύπα δεν είναι και πολύ καλοδεχούμενοι. Όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε και πέθανε, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, τα παζαρεύουν σήμερα στα τηλεπαράθυρα οι εκάστοτε μαϊντανοί υπηρεσίας.
Ένας Μαρίνος Αντύπας, σήμερα, θα φάνταζε το δίχως άλλο… «λούμπεν».
Οι αγώνες του για τα δίκαια των κολλίγων θα φάνταζαν «λαϊκισμός», οι αγώνες του για την απελευθέρωση της Κρήτης θα φάνταζαν «εθνικισμός», το χαστούκι στον Άγγλο αριστοκράτη θα φάνταζε «τρομοκρατία».
Ο θάνατός του σίγουρα θα χαρακτηριζόταν «απερισκεψία», «χαζομάρα», «σπατάλη». Κι όμως, δεν ήταν σπατάλη, ήταν σπόρος. Ένας σπόρος που ρίζωσε στον θεσσαλικό κάμπο και οδήγησε, τρία χρόνια μετά, την ίδια μέρα με τη δολοφονία του, στην εξέγερση του Κιλελέρ.
Ο σπόρος αυτός, απ’ ότι φαίνεται, συνεχίζει να εμπνέει ως τις μέρες μας. Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να πάψουμε να είμαστε μια χώρα που γεννάει Κατρούγκαλους και να ξαναγίνουμε ο ευλογημένος εκείνος τόπος που κάποτε γεννούσε Μαρίνους Αντύπες…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου