γράφτηκε
Unknown
10.6.16
-
0
Comments
Μετά από ένα εξάμηνο ταξίδι μελέτης του “G.O.A.T.”, έφτασε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας μια υπέροχη περιπέτεια. Γιατί τέτοια είναι η παρακολούθηση της ζωής του Muhhamad Ali, που συμπτωματικά έφυγε απο κοντά μας μόλις πριν λίγες ημέρες. 74 χρόνια μετά τη γέννησή του και 50 χρόνια μετά το απόγειο της δράσης του, καθίστε αναπαυτικά μπροστά στην οθόνη σας και γνωρίστε τον Άνθρωπο Ali, με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτός ο τύπος "κοιτούσε διαρκώς ψηλά"! Σίγουρα θα καταλήξετε να σταθείτε μπροστά στον καθρέφτη σας και να αναφωνήσετε “I am the Greatest Of All Times”! Ο ίδιος το φώναζε πολύ πριν το κατορθώσει. Έπρεπε να το πιστέψει για να το καταφέρει! Έπρεπε να αναγκάσει όλη την εχθρική κοινωνία να το παραδεχτεί πολύ πριν συμβεί!
Η ειρωνεία της ζωής
Σαν άνθρωπος και σαν αθλητής, πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές εξαιτίας της ρατσιστικής κοινωνίας των Η.Π.Α. του 20ου αιώνα. Δεν μπορούσε παρά να αισθάνεται αδικημένος και κυνηγημένος από τους "λευκούς" Αμερικανούς, που, παρόλη την απελευθέρωση των δούλων, εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν τους "έγχρωμους" σαν παιδιά κατώτερου θεού. Κι όμως, στη ζωη του, οι «λευκοί» διαδραμάτισαν ξεχωριστό ρόλο. Ο πρώτος προπονητής του σε ηλικία 12 ετών, εν ονόματι Joe E. Martin, όχι μόνο ήταν λευκός, αλλά τύγχανε εργασιακά αστυνόμος. Οι πρώτοι χορηγοί στην έναρξη της επαγγελματικής του καριέρας, που πίστεψαν στο πυγμαχικό του άστρο, 11 επιχειρηματίες στο Κεντάκι, ήταν στο σύνολό τους λευκοί. Ο προπονητής του απο το 1960 έως το 1981, οπότε και κρέμασε τα γάντια του, Angelo Dundee, ήταν επίσης λευκός. Άσπρος σαν το γάλα ήταν κι ο άνθρωπος που συνδέθηκε μαζί του όσο κανένας, ο δημοσιογράφος Howard Cosell. Κυριότερα όμως, ακολουθώντας τις ρίζες του πίσω στο χρόνο, κατέληξε ότι η καταγωγή του πήγαζε από την Ιρλανδία, μια χώρα που το έγχρωμο στοιχείο μόνο πάρτι δεν κάνει.
Ο αθλητής
Τα αθλητικά-πυγμαχικά του επιτεύγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο το 1960, σε ηλικία 18 ετών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Αναδείχθηκε σε Παγκόσμιο Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών εις τριπλούν, το 1964, το 1974 και το 1978 αντίστοιχα. Περισσότερο από τις επιτυχίες του όμως, εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο έφτασε στην κορυφή. Στην κατηγορία Βαρέων Βαρών, σίγουρα υπήρξε ο ταχύτερος αθλητής. Γνωστός για την κινητικότητά του μέσα στο ρινγκ, υπήρξε ένας πυγμάχος-χορευτής, και μάλιστα δημιούργησε τη δίκη του αθλητική χορευτική φιγούρα, το "Ali shuffle". Αν κάτι υπερέβαινε την αθλητική του ικανότητα και το ταλέντο του, σίγουρα ήταν η αυτοπεποίθηση, η μετριοφροσύνη και η μεγαλοστομία του, που σε συνδυασμό με τα όμορφα χαρακτηριστικά του, δημιούργησαν ένα ακαταμάχητο πακέτο για τα Μ.Μ.Ε. της εποχής. Γνωστός και ως "προφήτης", πολλές φορές προέβλεψε δημοσίως τον γύρο στον οποίο θα νικούσε τους αντιπάλους του, και τις περισσότερες εξ’ αυτών κατάφερε επιτυχώς να πραγματοποιήσει τα λεγόμενά του.
Δύο ονόματα, δύο προσωπικότητες
Η ζωή του, χρονικά και ουσιαστικά, μπορεί να χωριστεί σε 2 μέρη, σε 2 εποχές, λες και πρόκειται για 2 ξεχωριστούς ανθρώπους. Στην πρώτη περίοδο, 1942-1964, απο τη γέννησή του έως και την κατάκτηση του πρώτου παγκόσμιου τίτλου, ο Cassius Marcellus Clay Jr., ήταν ένας νέος, πρόσχαρος τύπος, κακός μαθητής, με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο πάντοτε στο πρόσωπο του. Μιλούσε ασταμάτητα, έκανε την πλακίτσα του και πείραζε τους πάντες, σκάρωνε ποιήματα και ρίμες και προπαγάνδιζε σταθερά πως είναι οι καλύτερος πυγμάχος και θα στεφθεί σύντομα παγκόσμιος πρωταθλητής.
Στη δεύτερη περίοδο, από το 1964 έως και το θάνατό του, ο Muhammad Ali αποτέλεσε τον καλύτερο πυγμάχο βαρέων βαρών όλων των εποχών, τη σημαντικότερη αθλητική προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Αποτέλεσε βαθιά θρησκευόμενο άνθρωπο, υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αξιών και μέγιστο πρεσβευτή της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών. Η δεύτερη περίοδος είναι εκείνη που τον ξεχωρίζει, εκείνη που απογείωσε την ύπαρξή του, εκείνη που τον τοποθέτησε στο πάνθεον του μάταιου τούτου κόσμου. Αν μάλιστα δεν είχε χτυπηθεί από Parkinson, στα 39 χρόνια του εν έτη 1981, ένας θεός ξέρει ποσά περισσότερα θα είχε καταφέρει!
Ο φίλος που του άλλαξε τη ζωή
Την εποχη της ενηλικίωσής του ο Cassius γνώρισε τον Malcolm X, στέλεχος του κινήματος των «Μαύρων Μουσουλμάνων», που θεωρούσαν εχθρούς τους "λευκούς" και πάλευαν με κάθε τρόπο για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Ο Cassius είχε νιώσει βαθιά στο πετσί του την περιφρόνηση και το ρατσισμό, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Ακόμη και όταν κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, ως πρεσβευτής της χώρας του, τίποτε δεν άλλαξε. Χαρακτηριστικά, όταν σε ηλικία 18 ετών, προσπάθησε να παραγγείλει ένα πιάτο φαγητό σε τοπικό εστιατόριο του Λούισβιλ, η ανταπόκριση που έτυχε ήταν ωμή και σοκαριστική: "Δε με ενδιαφέρει ποιος είσαι, το κατάστημα δε σερβίρει νέγρους", αποκρίθηκε ο καταστηματάρχης.
Με τέτοιο βιωματικό υπόβαθρο, στην τότε κοινωνία των Η.Π.Α., ο Malcolm αποτέλεσε απλώς τον καταλύτη στην αντίδραση δημιουργίας του Muhammad Ali. Ανακοίνωσε την αλλαγή του ονόματός του, αμέσως μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου το 1964, αφού το επίθετο Clay προερχόταν από το γαιοκτήμονα που κατείχε τους προγόνους του ως δούλους και ο Cassius ως μέλος του «Ισλάμ», ήθελε και έπρεπε να φέρει όνομα ελεύθερου έγχρωμου ανθρώπου. Σε δίκη του δήλωση πολλά χρόνια αργότερα, ανέφερε πως μετάνιωσε που δε στήριξε και δεν προσπάθησε να προστατέψει τον Malcolm X, τον οποίο δολοφόνησε το ίδιο το «Ισλάμ» όταν θεωρήθηκε επικίνδυνος.
Ο καλλιτέχνης
Ο Muhammad θα μπορούσε άνετα, αντί για αθλητής, να ήταν καλλιτέχνης. Μα αλήθεια, γιατί γράφω «θα μπορούσε...», αφού υπήρξε τέτοιος στην πραγματικότητα και μάλιστα εξαιρετικά πολυσχιδής;! Καταρχάς, ήταν ο πρώτος και μάλλον ο μοναδικός πυγμάχος, που είδε το άθλημα ή το επάγγελμά του σαν θέαμα. Ο μοναδικός που κατάφερε να μετατρέψει ένα βίαιο, βάναυσο πολλές φορές σπορ, οι πρωταγωνιστές του οποίου συχνά βρίσκονταν μπλεγμένοι με τον υπόκοσμο και το οργανωμένο έγκλημα, σε μια θεαματική παράσταση. Ο μοναδικός πυγμάχος-διαφημιστής, που δε χρειάστηκε ποτέ κανέναν υποστηρικτή για την προώθηση των αγώνων του, καθώς η φαντασία και το ταπεραμέντο του ξεπερνούσαν το ίδιο το ταλέντο του.
Ο Ali ήταν στιχουργός ή ποιητής αν προτιμάτε. Βασίστηκε στις ρίμες για την προώθηση των αγώνων του και για να ενοχλεί τους αντιπάλους του, πρακτική την οποία εμπνεύστηκε από έναν κουρέα της γειτονιάς του, ο οποίος σκάρωνε συνεχώς στιχάκια με τους πελάτες του για να περνάει η ώρα. Επίσης, ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, τόσο εντός όσο κι εκτός ρινγκ. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες για τη ζωή του, σε θεατρικές παραστάσεις, αλλά συνεχώς έπαιζε το ρόλο του απέναντι στους αντιπάλους και στο κοινό του, μια τακτική που αντέγραψε κι εξέλιξε από έναν παλαιστή της εποχής, ο οποίος έβριζε αντιπάλους και κοινό, ενώ ταυτόχρονα κόμπαζε συνεχώς για την ομορφάδα του.
Τέλος, χωρίς να διαθέτει ιδιαίτερο χάρισμα φωνής, ηχογράφησε ακόμη και τραγούδια, παρέα με καλλιτέχνες της εποχής.
Ο κοσμοπολίτης σταρ
Είχε το προνόμιο να ταξιδέψει πρακτικά σε όλο τον κόσμο. Να γνωρίσει ανθρώπους και κυβερνήτες σε κάθε γωνιά της γης. Να αγωνιστεί στην Ιαπωνία, στην Αφρική, στην Ασία, στην Ευρώπη. Όπου κι αν πήγαινε τον αντιμετώπιζαν δικαίως ως το θαύμα της εποχής, με πολύ περισσότερο σεβασμό κι εκτίμηση από όσο του απέδιδαν οι συμπατριώτες του στις Η.Π.Α. Μετά την αφυπηρέτησή του βέβαια, χτυπημένος απο το Parkinson, πραγματοποίησε τα ουσιαστικότερα ταξίδια της ζωής του, ως πρέσβης της ειρήνης και της συμφιλίωσης σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ανέπτυξε μια προσωπικότητα πολύ μεγαλύτερη από την θρησκευτική περιχαράκωση που επιχείρησαν να του επιβάλουν. Εκτίμησε τη θεϊκή ύπαρξη και πίστη για την πραγματική της έννοια και προσπάθησε να φέρει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας πιο κοντά.
Ο επαναστάτης
Ο πόλεμος του Βιετνάμ βρήκε τον Ali παγκόσμιο πρωταθλητή, στα 25 χρόνια του, στο απόγειο της αθλητικής του καριέρας. Ο αμερικανικός στρατός, που λίγα χρόνια πριν τον είχε κρίνει ως ακατάλληλο για στράτευση λόγω χαμηλής νοημοσύνης, ξαφνικά τον επιστράτευσε χωρίς προηγουμένως να επανεξετάσει την κατάστασή του. Το σαφάρι είχε μόλις αρχίσει και για πρώτη φορά ο Muhammad συνειδητοποιούσε πόσο επικίνδυνος ήταν για το σύστημα. Πιστός στη συνείδησή του, θρησκευτική, κοινωνική και ανθρώπινη, αρνήθηκε να εκστρατεύσει ενάντια στους Βιετναμέζους, και ανοιχτά δήλωσε μεταξύ άλλων: "Δεν έχω να χωρίσω τίποτε με κανέναν Βιετκόνγκ...κανείς τους δε με κυνήγησε, δε με καταπίεσε, δε με αποκάλεσε νέγρο...δε θα πολεμήσω για την επικράτηση πάνω σε φτωχούς ανθρώπους των ίδιων αφεντάδων, που κρατούν υπόδουλο το δικό μου λαό εκατοντάδες χρόνια..."!
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μετέδωσε μια απερίγραπτη περηφάνια στη συντριπτική πλειονότητα των 22 εκατομμυρίων Αφροαμερικανών, ενώ ταυτόχρονα τοποθετούσε απέναντι του το «Έβερεστ» του αδηφάγου αμερικανικού ονείρου. Δεν υποχώρησε σπίθαμη, παρόλες τις απειλές. Καταδικάστηκε σε 5ετη φυλάκιση, του αφαίρεσαν τον παγκόσμιο τίτλο του, του στέρησαν την άδεια πυγμαχίας στις Η.Π.Α. και του κατάσχεσαν το διαβατήριο, ώστε να μην μπορεί να πυγμαχήσει εκτός των συνόρων.
Για σχεδόν 4 χρόνια, μέχρι τη στιγμή που το Ανώτατο Δικαστήριο των δικαίωσε, τον ανάγκασαν σε οικονομική εξαθλίωση και του στέρησαν τα καλύτερα αθλητικά χρόνια του. Ταυτόχρονα όμως, έχτισαν το μύθο του και τον τοποθέτησαν ανάμεσα στους ήρωες του λαού του. Όλες οι επόμενες επιτυχίες του αποδείχθηκαν ένα απλό παιχνιδάκι...
Η κηδεία του Πρώτου των Πρώτων έγινε στις 10 Ιουνίου στο Λούισβιλ του Κεντάκι στο αθλητικό κέντρο «KFC Yum. Τον συνόδευσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών, των θρησκειών και των χρωμάτων. Ένα αντίο σε ένα πλάσμα που ήταν αθλητής, φίλος, καλλιτέχνης, επαναστάτης, είδωλο, σταρ, που τα περιείχε όλα η ιαχή του πλήθους που τον αποχαιρετούσε: "Ali-Ali"
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου