γράφτηκε
Unknown
4.7.16
-
0
Comments
Είτε συνθλίβουμε σ' ένα τυχαίο περαστικό, από τη φύση προικισμένο με ομορφιά, ένα ποτήρι μπύρας στο πρόσωπό του, είτε αφήνουμε να γεμίσει ένα λιβάδι γεμάτο με ανοιξιάτικα λουλούδια, νεαρά και λαμπερά σε χρώμα, με ένα μείγμα από πετρέλαιο, καυτερή πιπεριά και παραφίνη, είτε φωνάζουμε και επιπλήττουμε τ' αστέρια του ουρανού και ευχόμαστε στους καλύτερους μας φίλους ένα με μεγάλη διάρκεια μαρτυρικό θάνατο, αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με την αδικία που μας έγινε την ημέρα που ήρθαμε στον κόσμο.
Διότι είτε είναι έτσι ώστε πεθαίνουμε με θέρμη και τότε θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί καθόλου είτε προσκολλόμαστε στη ζωή – και τότε μπορούμε μόνο να καταριόμαστε την γέννηση που οδηγεί σ' έναν τόσο ανεπιθύμητο θάνατο. Το μίσος είναι κάτι ζωτικό, ακριβώς όπως η αγάπη. Όπως όλα τα δυνατά και τυφλά κίνητρα έχουν την καταστροφική πλευρά τους έτσι είναι και το μίσος, σαν έκφραση της προσκόλλησης στη ζωή, καταστροφικό. Ακριβώς όπως και η αγάπη.
Χωρίς μίσος είναι η ζωή μας ασήμαντη. Αν λογαριάζουμε την αγάπη ως κάτι ευγενές και την θεωρούμε ως το ανώτατο που ο άνθρωπος είναι σε θέση να φτάσει, γιατί θα έπρεπε τότε να καταφρονούμε το μίσος; Αυτό που μας κάνει υποδεέστερους και κάνει να μην αξίζει τον κόπο ένα τόσο πολυμήχανο σύστημα νεύρων, μυών και αιμοφόρων αγγείων είναι όλα αυτά που κινούνται ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη: η αδιαφορία, η τεμπελιά, η σεμνότητα, η παραμέληση της αξιοπρέπειάς σου, η γονυκλισία σου και η έκλειψή σου. Το "θα περιμένω λίγο ακόμη" και το "δεν ξέρεις ποτέ", πού θα χρησιμέψει. Η συνεργασία με τον εχθρό και η σιωπή.
Όποιος δεν είναι σε θέση να μισεί δεν είναι σε θέση και ν' αγαπήσει. Όποιος είναι διαρκώς ερωτευμένος θα μισεί παθιασμένα. Με μανία θα αγκιστρωθεί στο μίσος του γιατί όλα αυτά που είναι μετριότητες στέκονται ανάμεσα σ' αυτόν και την αγάπη.
Το μίσος του κατευθύνεται σε τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή, επειδή η ζωή επί ποινή αυτοκαταστροφής τού επιβάλλει άλλοτε να ανασηκώνει τους ώμους του και άλλοτε να κάνει στην άκρη. Βλέπει την ίδια του την κακομορφία, και μισεί. Μαθαίνει να μισεί σε ηρεμία. Στη συνέχεια μισεί το ήρεμο μίσος του.
Το μίσος είναι μια πάρα πολύ κακοποιημένη λέξη. Το να μισείς κάποιον επειδή είναι ξεχωριστός, δεν είναι μίσος. Είναι φθόνος. Το να μισείς κάτι που ξεπερνά τις ικανότητες σου, δεν είναι μίσος. Είναι βλακεία. Όποιος είναι ξεχωριστός αξίζει το θαυμασμό. Ό,τι ξεπερνά τις δυνατότητές σου απαιτεί προσπάθεια και συναίσθηση. Και τα δύο επικαλούνται την αγάπη. Τίποτα δε μισώ όσο αυτά τα δύο καταχρηστικά προσδιορισμένα ως μίσος μικρά μίση: φθόνος και βλακεία, αυτό το μίζερο ζεύγος από δεκανίκια με το οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι από τη γέννηση ως το θάνατο χωλαίνουν. Το αληθινό μίσος είναι μια στήλη φωτιάς.
Το μίσος με καταναλώνει. Είμαι τόσο ανήκουστα ερωτευμένος με τη ζωή, και με όλα όσα θαυμαστά και ακατανόητα παραβρίσκονται εκεί, που δεν θα μπορούσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ν' αναπνεύσω χωρίς μίσος. Όλα αυτά γύρω μου, που φέρονται ως σοβαρά και σπουδαία, δεν είναι παρά μια καιροσκοπική χυδαία συμμορία από γκάνγκστερ που παράγουν αέρα και ευσεβείς ματιές. Ο καθένας που ονομάζει τον εαυτό του εξοχότατο, υποστηρικτή της εξουσίας, καθώς πρέπει πολίτη, στρατιώτη του Θεού ή σοφό – καθένας τους ένας κλέφτης που το παίζει αστυνόμος – είναι στα μάτια της ερωμένης μου, ώριμος για άσβεστο ασβέστη. Το να γεννηθείς σημαίνει ότι από κούνια έχεις φορτωθεί με τερατουργήματα που ονομάζουν τον εαυτό τους συνάνθρωπό σου. Το να πεθάνεις σημαίνει ότι κείτεσαι στο φέρετρό σου χωρίς ποτέ να έχεις συναντήσει έστω και ένα.
Τροφή για την Σκέψη
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου