γράφτηκε
στον Τοίχο
19.3.17
-
0
Comments
Δεν έρχεσαι σε ευχάριστη διάθεση αντιλαμβανόμενος με πόσες λεπτές και ακόμη λεπτότερες κλωστές είμαστε δεμένοι με τον πρωτόγονο κόσμο των πιο μακρινών προγόνων μας, όταν αυτοί περπατούσαν ακόμα στα τέσσερα χωρίς κουμπιά ή φερμουάρ στη γούνα τους. Με πόσα πολλά σκοινιά και καλώδια.
Θεωρούμε τους εαυτούς μας εξαιρετικά πολιτισμένους, έξυπνους και αυθεντικούς. Αλλά κάτω από τη ρωγμή όλων των εκλεπτύνσεών μας, των παρακαμπτηρίων μας και των αλλαγών μας είναι – αν θελήσουμε να το δούμε – επώδυνα ορατά σε ποιες χωρίς λογική ανάγκες και ηλίθιες παρορμήσεις βασίζεται η επανάληψή τους. Θέλουμε ευχαρίστως να μην το βλέπουμε.
Αν είμαστε τώρα αγρότες ή φιλόσοφοι, κλέφτες κοσμημάτων ή βασιλιάδες της μόδας, ποιητές ή χασάπηδες, οι χιλιότροπες πράξεις μας και εικασίες μας, κάθε μία με την δικιά της ξεχωριστή μεταμφίεση, μπορούν να αναχθούν σε τρεις, ίσως τρεισήμισι γυμνές ιδιορρυθμίες. Σεξ, πόλεμο, φαΐ. Και η μισή έχει σχέση με το Θεό – το άγχος για το ανώτατο ον σιγοβράζει πάντα, μέσω του άγχους της βροντής και του κεραυνού, σαν ένα πολύ χλωμό κατάλοιπο, για παράδειγμα, όταν περνάς μια σκάλα απ' τη λάθος πλευρά. Γι' αυτό και είναι απ' όλα τα εγωιστικά αρχέγονα κίνητρα μάλλον το πιο ισχυρά διαβρωμένο και ξεκοκαλισμένο.
Κυνηγάμε για να βρούμε τροφή, παλεύουμε για να μην μας φάνε και κάνουμε έρωτα για να διατηρήσουμε το είδος. Ο πόλεμος και η σεξουαλικότητα παρέμειναν τα πιο αναγνωρίσιμα, αν και συχνά διεξάγουμε το πρώτο μόνο και μόνο για πλάκα και από το τελευταίο λείπει συχνά η πλάκα.
Ο πόλεμος δικαιολογείται προς τα έξω ακόμα απεικονίζοντας τον εχθρό σαν ένα διάβολο και σφετεριστή, και το σεξ παραμένει κάτι που έχει να κάνει με παιδάκια, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτά που γράφω.
Πιο πολύ μπερδευόμαστε με το ένστικτο του κυνηγού. Αλλά παραμένει, παρ' όλες τις συστοιχίες φωλιών στα πτηνοτροφεία, τις κονσέρβες και τα εστιατόρια πέντε αστέρων, παρά το γεγονός ότι απ' τις τέσσερις γωνιές του κόσμου πετάνε για να γεμίσουν το στόμα μας όλα τα λαχταριστά θηράματα ψητά ή φιλεταρισμένα, ακόμα μάλλον αξιόπιστο. Είναι ελάχιστα ανυψωτικό, παρατηρώντας τον εαυτό μας, να πρέπει να συμπεράνουμε ότι είναι αρκετά λιγότερο βαρετό απ' το Θεό.
Προσωπικά, ιδιαίτερα νευρικά τικ που θα μπορούσε κάποιος να έχει, ατομικές αποκλίσεις οι οποίες τον κάνουν διαφορετικό απ' άλλους και αναμφίβολα όχι αδιάφορο. Ξεχάστε το. Μπορεί να είναι ότι τα παραλέω και προσεύχομαι στο Θεό να είναι μια παράλογη ιδέα αλλά όλο και περισσότερο υποψιάζομαι ότι κάθε παραξενιά που δεν εμπίπτει στις κατηγορίες σεξ και πόλεμος είναι μια ανόητη ηχώ, χωρίς σκοπό και χωρίς έννοια, από τον αναστεναγμό του πάθους της κυριαρχίας του με προβιές αγριμιών τυλιγμένου μάγου προπάππου μου.
Όταν περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο μου και δεν μπορώ να στρωθώ στη δουλειά δεν είναι επειδή κάνω τέτοιου είδους όμορφες σκέψεις που έχουν το δικαίωμα με όσο το δυνατόν περισσότερη αναστολή και προαισθήματα ευτυχίας να αποτυπωθούν στο χαρτί αλλά επειδή ψάχνω ένα θύμα και δεν ξέρω ποιο. Αν αποφασίσω ένα απόγευμα να πάω στην πόλη να συναντήσω λίγους φίλους για να πιούμε ένα ποτό δεν είναι επειδή το τόξο δεν μπορεί να είναι συνέχεια τεντωμένο*, όχι, το τόξο συνεχίζει να είναι τεντωμένο και εγώ είμαι μαζί του για κυνήγι – αφού ποτέ δεν ξέρεις που και πότε θ' αφήσεις για άλλη μια φορά μια κατάκτηση. Κάθομαι ευχάριστα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα; Μ' αρέσουν οι φανταχτερές μπλούζες; Δεν έχει τίποτα να κάνει με την καλαισθησία ή το savoir vivre**, αλλά τα πάντα με την ασφαλή περίφραξη της φωλιάς, και το παιχνίδι κάλυψης-απόκρυψης.
Δεν έχω μοναδικές παραξενιές ή προτιμήσεις. Μόλις για λίγο φανταστώ ότι έχω μία, ανακαλύπτω γρήγορα ότι είναι και πάλι παράγωγο από τα τόσα πολλά κίνητρα των πιθήκων. Σε τέτοιες στιγμές, όταν δεν καταφέρνεις να ανακαλύψεις κάτι ανθρώπινο στον εαυτό σου, το κλάμα βρίσκεται πιο κοντά σου απ' ότι το γέλιο.
* Έκφραση στα ολλανδικά που υπονοεί ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξεσκάει κάθε πότε.
** (γαλ.) ο σωστός τρόπος καλής συμπεριφοράς, κυριολεκτικά το να ξέρεις να ζεις.
Μετάφραση: Τρύφωνας Λιώτας
από το βιβλίο "Διαθέσεις και Ιδιοσυγκρασίες. Μια εγκυκλοπαίδεια του συναισθήματος" του Ολλανδού συγγραφέα - ποιητή Gerrit Komrij.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου