γράφτηκε
στον Τοίχο
12.6.17
-
0
Comments
Γιάννης Λαζάρου
Αυτά τα περίεργα για πολλούς κτίσματα, είναι στρατιωτικά έργα, κυρίως αμυντικά. Φτιάχτηκαν για να υπερασπίσουν κάτι σημαντικό το οποίο θα κινδύνευε από εχθρική επίθεση. Χτισμένα με υλικά της εποχής για να αντέχουν ακόμη και βαρέα όπλα όταν δέχονταν επίθεση.
Η θέση τους πάντα σε σημείο που μπορούσαν να κατοπτεύουν μια μεγάλη περιοχή για να «βάλουν» με ότι πυρά διέθεταν οι εντός στρατιώτες τον επιτιθέμενο.
Ο οπλισμός που υπήρχε στα σπλάχνα της πολεμίστρας ήταν....
Ας αφήσουμε όμως τον μπάρμπα Λάμπρο να μας τα πει από πρώτο χέρι.
«Ανάλογα με τις τρύπες και τα όπλα. Κανονικά έπρεπε κάθε τρύπα και μυδράλιο, αλλά δεν είχαμε τόσα πολλά. Το πολύ να είχαμε ένα. Στις άλλες τρύπες λιανοτούφεκα. Ο ένας πάνω στον άλλον. Ήταν και ο γεμιστής και οι άλλοι που πηγαινοέρχονταν για τα εφόδια. Χρειάστηκε να κάνουμε μέρες να βγούμε. Ιδρώτας και μπαρούτι, ένα. Όμως έπρεπε να έχουμε τα πυρά διασταυρωμένα, μη νομίζεις πως το πυρ ήταν κατά βούληση. Αυτό θα γίνονταν σε έσχατη περίπτωση. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Τι να σου πω, κάμποσες φορές οι πέτρες από μέσα είχαν ζωγραφισμένη την αγωνία και τον φόβο μαζί».
Τις πολεμίστρες (όσες γλύτωσαν), τις συναντάς σήμερα και τις προσπερνάς αδιάφορα, αυτά τα απομεινάρια της αγωνίας, του φόβου, του ιδρώτα, και γιατί όχι, της παλικαριάς, στέκουν αμίλητα μουσεία ιστορίας νέων που κλήθηκαν κάποια στιγμή να υπερασπιστούν την «ζωή» του σημερινού αδιάφορου.
Στις πολεμίστρες που είναι κοντά σε αστικό πληθυσμό η μυρωδιά από τον ιδρώτα, την αγωνία και το μπαρούτι, αντικαταστάθηκε από την σαπίλα των κοπράνων και των ούρων κάποιων για τους οποίους ο κάθε μπάρμπα Λάμπρος έδωσε τα νιάτα του και τη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου