γράφτηκε
στον Τοίχο
30.7.17
-
0
Comments
Πάνος Σείκιλος
Ζούμε σε μια χώρα που, πολλά σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Αυτοθέλητα ψάχνεις τη θέση σου στο χάρτη και παίρνεις μέρος στα αιώνια και καθημερινά ερωτήματα, αφήνοντας πίσω την απολιτίκ σιωπή για 'κείνους που τη βαστάνε περισσότερο. Και διαλέγεις να μιλάς.
Είναι στιγμές, που αναβάλλεις για μέρες όλα όσα σχεδίαζες, γιατί ο σκύλος σου και οι ανάγκες του σε κρατούν πίσω. Στιγμές, που περιμένεις αρκετή ώρα να μπει μαζί σου στο ασανσέρ η ανήμπορη ηλικιωμένη ή τα ανήλικα αγγελούδια του γείτονα. Άλλες πάλι φορές, παραχωρείς από τη θέση σου στην τράπεζα ως τη θέση σου στο πάρκινγκ, αργώντας γι' ακόμα μια φορά στη δουλειά κι ας το ξέρεις πως -στις μέρες μας- αυτό θα σου κοστίσει. Προσφέρεις το φαγητό που μόλις αγόρασες, στον πρώτο καταφρονεμένο που θα σου το ζητήσει στο δρόμο.
Κάνεις το μεγάλο βήμα, γίνεσαι ανάδοχος. Υιοθετείς μια ψυχή που, αν δεν έμπαινε στο σπιτικό σου δε θα ζούσε, δε θα 'χε συνέχεια η μοίρα της. Ακόμα παραπέρα, κάμεις ομάδες, ταΐζεις και ποτίζεις με τα γυμνά σου χέρια άλλα γυναικόπαιδα που ο πόλεμος κι ο άνθρωπος το 'φεραν να ξεριζωθούν. Δίνεις. Δίνεσαι.
Μοιράζεσαι τη ζωή, το χρόνο, τον ιδρώτα ή και πιο ευτελείς έννοιες όπως τα χρήματα, με ανθρώπους που έχουν λιγότερη ή και περισσότερη ανάγκη. Και όλα, γιατί σ' αυτή την κωλοζωή δεν έμαθες να είσαι μόνος. Έμαθες να έχεις αδελφή, αδελφό, αδέλφια...
Κι έρχονται μια ωραία πρωία ένα μάτσο ιδιώτες που καπηλεύονται ευθαρσώς ένα κοινό, δημόσιο αγαθό γενεές επί γενεών, να αποκλείσουν από το πρόγραμμά τους λογιών και λογιών ανθρώπους, με πρώτους τα Α.ΜΕ.Α. Σχολάρχες και λοιποί κομπιναδόροι της ιδιωτικής Παιδείας, απομονώνουν και στιγματίζουν χιλιάδες μαθητές με αναπηρία και τις οικογένειές τους, αδιαφορώντας για το γολγοθά που βιώνουν. Ένα μάτσο "άριστοι", που θαρρούν ότι γεννιέσαι ανάπηρος, εφησυχάζοντας την πολυτελή ματαιότητά τους με ψέμματα και πλάνες, λες και δε θα τους πατήσει το διερχόμενο αυτοκίνητο αύριο.
Οι ίδιοι κάφροι που δε δίνουν ούτε τσιγάρο στον περαστικό, οι ίδιοι που ανεβάζουν βιαστικά το παράθυρο στο τσιγγανάκι του φαναριού, κουνάνε το δάχτυλο σε μια συλλογική προσπάθεια στήριξης και κοινωνικής ένταξης, κατεβάζοντας τις μάσκες γι' άλλη μια φορά: Εμείς και οι άλλοι.
Βιώνουμε στο πετσί μας τις συνέπειες μιας βαθιάς ρωγμής στην κοινωνία. Είμαστε αντιμέτωποι κάθε στιγμή με ένα χάσμα που κάποιοι, κρατούντες και ιδιώτες, αρέσκονται στο να το μεγαλώνουν μέρα τη μέρα. Κι αν στη φούρια της η ζωή μάς εμποδίζει από το να εμβαθύνουμε, να μην ξεχνάμε τούτο: Η κοινοκτημοσύνη μαθαίνεται στο πεζοδρόμιο κι όχι στα κολέγια. Ο πιο σιχαμένος Καιάδας είναι σήμερα. Και φυλάει τους καλύτερους γκρεμούς του γι' αυτούς που θέλουν να τον εγκαινιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου