γράφτηκε
στον Τοίχο
2.8.17
-
0
Comments
Οι Εβραίοι της Ρουμανίας και οι γερμανικές αποζημιώσεις για το Ολοκαύτωμα
Πριν από 76 χρόνια, η 10χρονη τότε Ρενέ Άισμαν και η οικογένειά της κρύφτηκαν στο υπόγειο ενός σπιτιού στο Ιάσιο στη Ρουμανία.
Μέσα σε λίγες μέρες, οι Ναζί και οι Ρουμάνοι που συνεργάζονταν μαζί τους, σκότωσαν περίπου 14.000 Εβραίους ή δολοφονώντας τους απευθείας ή βάζοντάς τους στα τρένα του θανάτου, από τα οποία κανείς δεν γύρισε πίσω.
Αυτή ήταν η μοίρα και του παππού της Ρενέ. Τον έβαλαν στο τρένο και από εκεί εξαφανίστηκαν τα ίχνη του. Αυτό το μήνα, η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να αναγνωρίσει την ευθύνη για τις σφαγές που έγιναν, αμέσως αφότου η Ρουμανία μπήκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως σύμμαχος των Γερμανών και να πληρώσει αποζημιώσεις στους επιζώντες.
Η Ρενέ δεν θα λάβει τίποτε. Πέθανε πριν από δύο χρόνια στο Ισραήλ σε ηλικία 84 ετών.
«Δεν έχει να κάνει με τα χρήματα»
Η αδελφή της, όμως, Ανέτ Βάινερ ίσως πάρει τελικά την αποζημίωση, αρκεί οι διαδικασίες να κινηθούν γρήγορα. Για την ίδια, το θέμα των χρημάτων δεν είναι αυτό που την απασχολεί κυρίως:
«Αισθάνομαι πολύ καλά στην ηλικία μου. Δεν ξέρω αν ζήσω τόσο καιρό για να λάβω την αποζημίωση. Εάν πάρω κάτι, θα είναι πολύ καλά. Αν όχι, δεν θα τρελαθώ.
Πολλά πράγματα που συνέβαιναν τότε, δεν τα καταλάβαινα. Τόσοι άνθρωποι πέθαναν, συνέβαιναν τόσα πολλά, που δεν σκεφτόσουν τα χρήματα. Άλλα πράγματα σε απασχολούσαν» ανέφερε στο Euronews.
Το γερμανικό πρόγραμμα αποζημιώσεων δεν περιλαμβάνει όμως όσους δεν έπεσαν θύματα των ναζιστικών θηριωδιών.
Ο άνδρας της Ανέτ, για παράδειγμα, ο Αουρέλ, 85 ετών, μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό στο Στεφανέστι, στην ανατολική Ρουμανία:
«Ήμουν 10 ετών και ένα πρωινό, νομίζω ότι ήταν Σάββατο και Κυριακή, όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη. Ήμασταν επτά αδέλφια. Δύο άνδρες με στρατιωτικά εμφανίστηκαν και είπαν στον πατέρα μου: κύριε ήρθαμε να πάρουμε την περιουσία σας. Πήραν τα πάντα: τη γη, τα ζώα μας και όλα τα μηχανήματα που χρησιμοποιούσαμε στο αγρόκτημα».
Όλη η οικογένεια αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε ένα γειτονικό χωριό και μετά στην πρωτεύουσα της επαρχίας Μποτοσάνι, όπου ίσχυε ένας νέος νόμος για τους Εβραίους.
Ως μαθητής δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορήσει ορισμένες ώρες στην πόλη. Και οι Εβραίοι δεν επιτρεπόταν να πάνε στην αγορά πριν τις 10 το πρωί. Μέχρι εκείνη την ώρα, δεν είχε μείνει κανένα τρόφιμο στους πάγκους, λόγω του πολέμου.
Η οικογένεια Βάινερ ήταν όμως τυχερή, γιατί οι επιχειρηματικές σχέσεις του πατέρα τους, τους επέτρεψε να μετακομίσουν στο Βουκουρέστι. Εκεί έμειναν μαζί σε μόλις δύο δωμάτια εννιά άτομα, με τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά να δουλεύουν σε προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας.
Compensation criteria
Σήμερα, ο κύριος Βάινερ παίρνει μηνιαία 219 ευρώ ως αποζημίωση από τη ρουμανική κυβέρνηση για όσα υπέφερε. Το Μποτοσάνι δεν έχει αναγνωριστεί ως εβραϊκό γκέτο, σύμφωνα με τα κριτήρια που έχει θέσει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Οι όροι που τίθενται από τη Γερμανία για να πάρει ένα μηνιαίο επίδομα 336 ευρώ είναι οι εξής:
► να έχουν φυλακιστεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή σε τάγμα υποχρεωτικής εργασίας, σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.
► να έχει φυλακιστεί σε γκέτο για τουλάχιστον τρεις μήνες ή σε ανοιχτό γκέτο, όπως ορίζεται από το γερμανικό υπουργείο οικονομικών.
► να έχει κρατηθεί για τουλάχιστον τέσσερις μήνες, υπό απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς να έχει πρόσβαση στον έξω κόσμο, σε κατεχόμενη από τους Ναζί χώρα ή σε συμμαχικές προς το χιτλερικό καθεστώς χώρες.
► να έχει ζήσει παράνομα, με ψεύτικη ταυτότητα ή με πλαστά χαρτιά για τουλάχιστον έξι μήνες σε κατεχόμενη από τους Ναζί χώρα ή σε συμμαχικές προς το χιτλερικό καθεστώς χώρες. Ή να ήταν έμβρυο, που η μητέρα του/της να υπέστη δίωξη.
Ο κύριος Βάινερ υποστηρίζει ότι πριν είναι πολύ αργά, το σχέδιο αποζημίωσης πρέπει να επεκταθεί και σε άλλα θύματα των γκέτο και των πογκρόμ.
«Μπορούμε να μετρήσουμε στα δάχτυλα των επιζώντες από το πογκρόμ στο Ιάσιο. Πρέπει να λάβουν υπόψη και όσους επέζησαν, που είναι πλέον πολύ ηλικιωμένοι».
Ο Λίβιου Μπέρις, 89χρονος επιζών και πρόεδρος της ρουμανικής Ένωσης Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος υποστηρίζει ότι πρέπει να δοθεί αποζημίωση και στους απογόνους όσων δεν πρόλαβαν να πάρουν, κατά τη διάρκεια της ζωής τους:
«Είναι σίγουρο ότι αυτοί οι άνθρωποι όσο ζουν, δεν πρόκειται να ξεχάσουν τι έγινε. Γι’ αυτό οφείλουν να κάνουν τις συνθήκες της ζωής τους καλύτερες. Οι απόγονοι των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους Ναζί είχαν μήπως καλύτερη ζωή, αφού έφεραν τέτοια τραύματα»;
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου