γράφτηκε
στον Τοίχο
26.9.17
-
0
Comments
Το προσφυγικό ζήτημα δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Για την ακρίβεια αποτελεί ακριβώς το αντίθετο. Όποιος παρακολουθεί στενά τη διεθνή πολιτική σκηνή είναι σε θέση να κατανοήσει πολύ καλά τη διάστασή του. Παλαιότερα, τώρα και στο μέλλον. Τα τελευταία χρόνια δε, το βιώνουμε σε τέτοια έκταση και στην ελληνική επικράτεια που πλέον μπορούμε να έχουμε άμεση εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας των πρωταγωνιστών του.
Αφορμή, ωστόσο, για το συγκεκριμένο άρθρο δε στέκονται ούτε η κατάσταση των προσφύγων στη χώρα μας ούτε μια ακόμη επιθυμία για ανάλυση των διάφορων πτυχών του θέματος. Μετά από ρεπορτάζ στο πεδίο του προσφυγικού, έχουμε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε να αναδεικνύουμε ορισμένες πλευρές του ζητήματος αυτού που αποτελεί «καυτή πατάτα» για τα ευρωπαϊκά κράτη.
Όλοι ξέρουμε ότι στο μυαλό αυτού που υφίσταται την καταπίεση, είτε από ένα απολυταρχικό καθεστώς είτε από έναν εν ενεργεία πόλεμο, στην πιο οριακή μορφή της, το μόνο που υπάρχει είναι η ανάγκη να φύγει με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Κι όταν λέμε με κάθε τρόπο και μέσο κυριολεκτούμε.
Αυτός ο άνθρωπος θα πληρώσει όσο-όσο διακινητές, θα χρησιμοποιήσει όλα τα πιθανά κυκλώματα, θα δώσει ψεύτικα στοιχεία, θα μπει παράνομα σε νταλίκες και καράβια, θα ανεχτεί εξευτελιστικές συμπεριφορές από λογιών λογιών φύλακες (ανθρωποφύλακες, συνοριοφύλακες κλπ), ενδεχομένως θα συλληφθεί, θα κακοποιηθεί, θα χωριστεί από φίλους και συγγενείς, θα περάσει παράνομα σύνορα όπως-όπως (με τα πόδια, με βάρκες, με αυτοκίνητα), θα κινδυνεύσει να τραυματιστεί, να ξυλοκοπηθεί, να ληστευτεί, να πνιγεί. Θα υποστεί με λίγα λόγια τα πάντα για να φτάσει κάποια «ευλογημένη» στιγμή στη δική του Γη της Επαγγελίας. Εκεί που πια θα αισθάνεται ασφαλής γι’ αυτόν και την οικογένειά του.
Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Συρία αλλά και οι προγενέστεροι δημιούργησαν ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων (μεγάλο μέρος του οποίου το βλέπουμε και στην Ελλάδα) που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Για να προσεγγίσουν την «φιλεύσπλαχνη» Ευρώπη.
Τον τόπο που θα τους εξασφάλιζε πρώτα απ’ όλα τη ζωή τους και μετέπειτα τις συνθήκες για να κατοικήσουν, να εργαστούν, να μορφωθούν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτή η περιγραφή όμως δεν είναι παρά μια χίμαιρα. Ενα όνειρο που έχει καταλήξει να γίνει εφιάλτης για όλους αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους. Που αποκαλύπτει ότι οι παρουσιαζόμενοι ως «προστάτες» τους είναι στην πραγματικότητα θύτες και υπεύθυνοι για τον βίαιο ξεριζωμό τους.
Πρόσφατα, λάβαμε γνώση από τους ίδιους τους πρόσφυγες κάποιων περιστατικών διόλου… μεμονωμένων, που επιβεβαιώνουν με τον πιο αισχρό και αλητήριο τρόπο την υποκρισία της «φιλεύσπλαχνης» Ευρώπης. Ένα ακόμα έγκλημα που αυτή τη φορά ντύνεται με το ένδυμα μιας σάπιας «ανθρωπιάς», μιας αηδιαστικής «ηθικής». Αυτά είναι και η αφορμή για το παρόν άρθρο-σχόλιο.
Οι τυχεροί που κατάφεραν να ζήσουν και να φτάσουν ως εδώ, μετά το κλείσιμο των συνόρων από την Ευρώπη και τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη υπαίθρια φυλακή, εγκλωβίστηκαν. Η μετακίνησή τους γίνεται απόλυτα ελεγχόμενα. Τουλάχιστον τυπικά.
Στην αρχή, και συγκεκριμένα μέχρι και τις 20 Μάρτη του 2016, αυτοί που ήρθαν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε ευρωπαϊκές χώρες (εννοείται έπειτα από έγκριση της χώρας προορισμού) μέσω της Ελλάδας, κάνοντας χρήση του περιβόητου προγράμματος μετεγκατάστασης (relocation).
Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες που δεν έχουν ουσιαστική σημασία για το παρόν σχόλιο, η μετεγκατάσταση αποτελεί ένα πρόγραμμα που λειτουργούσε ως «απορρόφηση προσφύγων με… ποσόστωση» προκειμένου να ελαφρυνθεί η Ελλάδα και να συμμετάσχουν και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Το πρόγραμμα αυτό λήγει οριστικά τον μήνα που διανύουμε και ήδη τα αποτελέσματά του (αριθμητικά πάντα) μόνο.. ευρωπαϊκή φιλοξενία δε δείχνουν.
Η άλλη λύση που χρησιμοποιείται για τη φυγή στην Ευρώπη με νόμιμο τρόπο είναι το πολύπαθο μέτρο της οικογενειακής επανένωσης που προβλέπεται από τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙΙ. Πρόκειται για. Αυτό αφορά χωρισμένες οικογένειες που βρίσκονται σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και θέλουν να βρεθούν σε μία κοινή (προφανώς όχι την Ελλάδα).
Οι αιτήσεις που έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν δεκτές ήταν και είναι όσες αφορούν επανενώσεις γονέων με ανήλικα τέκνα. Δηλαδή, περιπτώσεις που ένα μέλος (γονιός ή ανήλικο τέκνο) έχει ήδη φτάσει σε μια ευρωπαϊκή χώρα και ένα άλλο μέλος (ο έτερος γονιός ή/και ανήλικο τέκνο) ζητά να του επιτραπεί να μεταβεί στην ίδια χώρα προκειμένου να εξεταστεί το αίτημα ασύλου του εκεί.
Για μια αρκετά μεγάλη μάζα προσφύγων ένα τέτοιο αίτημα δεν υλοποιείται έτσι απλά. Πρώτον, όσοι δεν είχαν ήδη κάποιο μέλος της οικογένειάς τους σ’ ένα ευρωπαϊκό κράτος αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν εκ νέου διακινητές και κυκλώματα αποφεύγοντας παράλληλα (στο μέτρο του δυνατού) την καταγραφή τους σε χώρες που δεν τους συμφέρουν (όπως η Ελλάδα).
Δεύτερον, οι αποδοχές οικογενειακών επανενώσεων γίνονται όλο και δυσκολότερα από τα ευρωπαϊκά κράτη, των οποίων οι κυβερνήσεις «υποκλίνονται» ταυτόχρονα στο συνεχώς αυξανόμενο ακροδεξιό κομμάτι των ψηφοφόρων τους. Αυτό επιτάσσει, άλλωστε, το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι! Συνεπώς, ακόμα κι αυτό το ουσιώδες δικαίωμα γίνεται βορά στα πολιτικά παιχνίδια των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κρατών.
Στη Γερμανία, οι αποδοχές οικογενειακών επανενώσεων έχουν «παγώσει» (και θα παραμείνουν έτσι μέχρι να τελειώσουν οι εκλογές), ενώ στο Βέλγιο και τη Μ. Βρετανία φτάνουν με το σταγονόμετρο, παρατείνοντας το μαρτύριο των προσφύγων και των οικογενειών τους. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος, αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν πρόσφυγες που μολονότι έχουν λάβει απόφαση αποδοχής του αιτήματός τους να ενωθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους στην Ευρώπη από το μήνα Ιανουάριο, δεν έχουν καταφέρει (λόγω… διαδικασιών) να ταξιδέψουν μέχρι και σήμερα!
Πώς θα αντιδρούσε ένας άνθρωπος που έχει περάσει τα πάνδεινα για να φτάσει στην Ελλάδα, τα πάνδεινα για να επιβιώσει στην Ελλάδα και τα πάνδεινα για να προσεγγίσει την Ευρώπη; Θα βρει νέους τρόπους να ξεπεράσει τα εμπόδια που του βάζουν.
Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα ευρωπαϊκά κράτη παίζουν παιχνίδια ακόμα και μ’ αυτό το ζωτικό δικαίωμα των προσφυγικών οικογενειών που ζουν χώρια, κάνοντας δεκτές πιο εύκολα τις αιτήσεις που αφορούν ανήλικα παιδιά που είναι μόνα τους ενώ η υπόλοιπη οικογένεια (γονείς και πιθανόν άλλα αδέρφια) είναι στην Ελλάδα, ξεκίνησε ένας νέος Γολγοθάς. Ενα νέο κύκλωμα που βάζει μπροστά τα παιδιά. Πλέον, αντί να περνάει με διακινητές στην Ευρώπη ο πατέρας ή η μητέρα μιας οικογένειας, στέλνουν τα παιδιά. Ακόμα και παιδιά τριών ή τεσσάρων ετών.
Η λογική είναι απλή. Το ανήλικο παιδί θα φτάσει με διακινητές σε ένα ευρωπαϊκό κράτος και εκεί, μέσω φίλων ή συγγενών, θα προχωρήσει σ’ ένα αίτημα οικογενειακής επανένωσης που σε συνδυασμό με αυτό των γονιών από την Ελλάδα θα «τραβήξει» αναγκαστικά και την υπόλοιπη οικογένεια.
Επωφελούμενοι από τη μέχρι τώρα εφαρμογή του μέτρου, που έδειχνε ότι η οικογένεια επανενώνεται στη χώρα που βρίσκεται το ανήλικο τέκνο, οι γονείς επιλέγουν να πληρώσουν αδρά διακινητές και να στείλουν τα παιδιά τους όπως-όπως στην Ευρώπη, παρόλο που μπορεί να έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια.
Η «φιλεύσπλαχνη» και «ηθική» Ευρώπη αντέδρασε! Και ξαφνικά, από εκεί που ενέκρινε έστω κάποια αιτήματα, θέλοντας να ανακόψει τη νέα «μόδα» που δημιουργείται, αποφασίζει να… ηθικολογήσει στις πλάτες αυτών που η ίδια οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση. Οχι μόνο σταμάτησε να εγκρίνει οικογενειακές επανενώσεις αλλά προχώρησε ένα ακόμα βήμα.
Με μπροστάρηδες το Βέλγιο και τη Μ. Βρετανία (αυτές είναι οι χώρες που έχουν δώσει «δείγματα γραφής» μέχρι στιγμής), τα κράτη που δέχονται ανήλικα τέκνα αφενός δεν επιστρέφουν τα παιδιά στην Ελλάδα (όπου βρίσκεται η υπόλοιπη οικογένεια), προβάλλοντας το προσωπείο της προστασίας και φιλοξενίας, και αφετέρου δεν εγκρίνουν το αίτημα οικογενειακής επανένωσης για τους γονείς.
Το αιτιολογικό; Είναι –λένε- ανάξιοι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αφού τα εκθέτουν στον κίνδυνο των διαφόρων κυκλωμάτων και διακινητών! Μιλάμε για την απόλυτη χυδαιότητα και υποκρισία. Για ένα μέτρο που ουσιαστικά σκοτώνει για μια ακόμα φορά τους ανθρώπους που βίαια βρέθηκαν σ’ αυτή την κατάσταση. Και παρμένο από ποιους; Από τους ίδιους τους τους θύτες!
Η σκέψη των κατατρεγμένων αυτής της γης παρόλα αυτά δεν φεύγει από το στόχο της. Απλώς, δυσκολεύεται, προσωρινά, η επίτευξή του. Γιατί πάντοτε τα μέτρα λαμβάνονταν για να ξεπερνιούνται από την υπάρχουσα και αδήριτη ανάγκη για μια καλύτερη ζωή. Και δε θα μας ξαφνιάσει ο τρόπος που θα μηχανευτούν προκειμένου να φτάσουν σ’ αυτό το στόχο. Τουλάχιστον αυτοί δεν ηθικολογούν πάνω στις πλάτες άλλων.
Οφείλουμε, όμως, να σχολιάσουμε την τρομερή υποκρισία των «φιλεύσπλαχνων» Ευρωπαίων. Γιατί αν δεν είναι υποκρισία, εκείνοι που τροφοδοτούν τους πολέμους, οι στυγνοί εκτελεστές και συμμετέχοντες σε βομβαρδισμούς χωριών και πόλεων, ακόμα και νοσοκομείων ή υπαίθριων παραδοσιακών γιορτών, οι συμμετέχοντες σε σφαγές και μαζικούς θανάτους νέων, γέρων, ανδρών και γυναικών, να κουνούν το δάχτυλο σ’ αυτούς που βίαια ξεσπίτωσαν, ξερίζωσαν από τις πατρίδες τους, διέλυσαν τα σπίτια και τις χώρες τους και έπνιξαν στη Μεσόγειο, τότε τι είναι;
Τους κουνούν το δάχτυλο εγκαλώντας τους για παραμέληση των παιδιών τους, όταν οι ίδιοι ευθύνονται που τους έχουν φέρει στο έσχατο σημείο.
Κύριοι της Ευρώπης προσέξτε! Γιατί οι άνεμοι που σπέρνετε θα σας αναγκάσουν να θερίσετε θύελλες.
ΥΓ. Τι θα γίνουν τα ανήλικα που αποκόπτουν βίαια από τις οικογένειές τους; Μια καινούργια μπίζνα υιοθεσιών μας «μυρίζει». Κάτι ξέρει ο δικός μας λαός από τα παιδιά του πολέμου, που από τα άσυλα της Φρειδερίκης φορτώνονταν σε υπερωκεάνεια και στέλνονταν για υιοθεσία στις ΗΠΑ…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου