γράφτηκε
στον Τοίχο
4.10.17
-
0
Comments
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα σου αφιέρωνα τούτες τις σειρές. Όμως τα χρόνια περνούν και μέσα μου σιγοκαίει η ανάγκη να αφήσω κάπου γραμμένα, όσα ο χρόνος σβήνει. Ας είναι αυτό το σύντομο γράμμα, η αρχή όσων ήθελα -από πάντα- να σου πω. Τα επόμενα, μη ειπωμένα, θα τα αφήσω για τις κατ' ιδίαν στιγμές μας .
Στην αρχή μου έμοιαζε απίστευτο, μα διέψευσες κάθε κανόνα της φύσης. Με βρήκες τυχαία και με αγάπησες, όταν όσοι αγάπησα με αποχαιρέτησαν με κρότο μέσα σε φρικτά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Η τύχη το' φερε να σε αγκαλιάσω στο πιο ευεργετικό για μένα καρέ της ζωής. Μεγαλώνοντας, μου έμαθες από την αρχή αυτά που άλλοι ξέχασαν να μου θυμίζουν...
Η κάθε ανάσα μετράει! Το ότι στεκόμαστε ζωντανοί είναι ένα θαύμα. Αυτό είναι που κάνει το χρόνο να μοιάζει πολύτιμος, γι' αυτό κάθε δευτερόλεπτο που περνά δε γυρίζει πίσω. Η αγάπη είναι θάρρος. Έπεσες; Θα σε σηκώσω. Τραυματίστηκες; Θα σε φροντίσω. Η αγάπη είναι συμπόνοια. Στεναχωριέσαι; Είμαι δίπλα σου, αγκάλιασέ με. Όταν όλα θαμπώνουν, το χαμόγελό σου ξεκαθαρίζει το τοπίο. Όταν όλα μοιάζουν μάταια, η παρουσία σου αποπνέει τη μεγαλύτερη σιγουριά. Τη στιγμή που η βαριά σκιά της μοναξιάς είναι έτοιμη να τυλίξει μερόνυχτα ανούσιου φιλοσοφικού πήγαινε-έλα, η αύρα σου ξεδιαλύνει τη σκιά της στο δωμάτιο. Έτσι, μαγικά.
Σαν από πείσμα, με υποχρεώνεις να κυλιστώ μαζί σου σε ένα εξ απορρήτων συναισθηματικό αλισβερίσι, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Ώσπου ήρθες. Και με ζόρισες. Και το πέτυχες. Η συμπεριφορά σου ήταν εκείνη, που με ώθησε να δεχτώ την ύπαρξη και άλλων προτεραιοτήτων. Ήταν με άλλα λόγια, εκείνη που με έπεισε να δεχτώ το ότι ΔΕ ΖΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΚΑΤΕΝΙΟ ΚΟΣΜΟ. Κόντρα στις συνήθειες και τα ταμπού της εποχής τρύπωσες στην καρδιά και τα όνειρά μου, έτσι αυτοθέλητα. Και έγινες το δικό μου Expecto Patronum.
Είσαι η μόνη αιτία που με κάνει να παρατάω το γράψιμο -και τώρα όλοι οι αρχισυντάκτες καταλαβαίνουν- ή μήπως καλύτερα, είσαι η μόνη αιτία που με κάνει να τα παρατάω όλα; Κάποια στιγμή πρέπει να μου απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Γιατί όλες μου οι προτεραιότητες έρχονται δεύτερες, όταν πρόκειται να αφιερώσω χρόνο σε εσένα; Ας είναι. Η ζωή είναι μικρή. Θα τη ζήσω πλάι σε όσους την αξίζουν. Εσύ μου το είπες αυτό, ένα πρωί που συναντηθήκαμε και μου σύστησες τον αδελφό σου. Το θυμάσαι;
*ο Πάνος Σείκιλος βολτάρει με τους Σωματοσκυλοφύλακές του, στο http://www.facebook.com/Somatoskilofilakes
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου