γράφτηκε
στον Τοίχο
8.10.17
-
0
Comments
Γιάννης Λαζάρου
Το σύστημα ελέγχου της οικονομοπολιτικής κατάστασης παγκοσμίως αλλάζει άρδην και δεν έχει καμία σχέση με αυτά που γνωρίσαμε τον τελευταίο αιώνα. Ο χρόνος που θα χρειαστεί για την εγκαθίδρυση των νέων δεδομένων είναι άγνωστος αν λάβουμε υπ΄ όψιν πως η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό υπερέβη τον αιώνα. Οι αλλαγές πάντα έχουν θύματα και αυτά είναι οι λαοί που πρέπει να εναρμονιστούν με τα νέα δεδομένα. Τα θύματα της βιομηχανικής επανάστασης που οδήγησαν στην επικράτηση του καπιταλισμού ήταν πολλά και όλων των ηλικιών.
Με τον θάνατο της μεσαίας τάξης, που με την κατανάλωση έθρεψε και γιγάντωσε τον καπιταλισμό, αναζητούνται μέθοδοι που θα ελέγχουν οικονομοπολιτικοστρατιωτικά την υφήλιο όπως η φεουδαρχία και ο καπιταλισμός. Οι ενέργειες της μετάβασης στο νέο σύστημα δείχνουν τα πρώτα θύματα παγκοσμίως. Αυτά είναι οι συνταξιούχοι.
Το νέο σύστημα δεν έχει ακόμη όνομα, διότι οι διαφορές με τον καπιταλισμό είναι τεράστιες. Δυο ονόματα μπορούν να μας δώσουν την απόλυτη διαφορά. Henry Ford ο εκφραστής του καπιταλισμού με ό,τι συνεπάγεται σε παραγωγή, εργασία, κατανάλωση, συνταξιοδότηση. Mark Zuckerber εκφραστής του απόλυτου τίποτε σε παραγωγή, κατανάλωση, σύνταξη. Μπορεί να έχουν κοινό την συσσώρευση πλούτου αλλά η απόλυτη διαφορά είναι στην παραγωγή και εκτροφή της μεσαίας τάξης.
Το νέο σύστημα που εκπροσωπεί ο δεύτερος φαίνεται πως καταρχάς δεν έχει ανάγκη από παραγωγή και για να εξοικονομήσει χρήμα, θεωρεί πως τσάμπα πληρώνει όλους όσους συμμετείχαν μέχρι σήμερα παραγωγικά στις κοινωνίες και δεν είναι σε θέση να εργαστούν λόγω ηλικίας προσπαθώντας να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος στον βίο τους.
Η διάλυση της παραγωγής διεθνώς και τα οικονομοπολιτκά παιχνίδια ΗΠΑ, ΕΕ, γιγαντώνοντας την φούσκα του «καπιταλισμού» της Κίνας αφαιρεί θέσεις εργασίας παγκοσμίως καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την πορεία προς την συνταξιοδότηση των ανθρώπων.
Οι πρώτες δοκιμές για τον αφανισμό της σύνταξης που έγιναν στην Ελλάδα μάλλον κρίθηκαν επιτυχείς γι' αυτό και πληθαίνουν οι φωνές και οι αναλύσεις διεθνώς πως το μεγάλο «πρόβλημα» της ανθρωπότητας είναι οι συνταξιούχοι.
Μετά την διασπορά φόβου για την κατάρρευση της οικονομίας στις ΗΠΑ λόγω επερχόμενης χρεωκοπίας πολλών πολιτειών με αφορμή το συνταξιοδοτικό, έρχεται η σειρά της Ευρώπης που σύμφωνα με τις αναλύσεις των «οικονομικών» εγκεφάλων του νέου συστήματος, θα διαλυθεί και θα φταίνε οι συνταξιούχοι.
Πριν καταλήξουν στην απόφαση να οδηγούν στα κρεματόρια ανθρώπους όποιας ηλικίας αποφασίσουν, τα νούμερα που παρουσιάζουν έχουν την αληθοφάνειά τους αλλά πουθενά δεν αναφέρεται η πηγή του κακού, δηλαδή ο θάνατος της παραγωγής.
Το Ηνωμένο Βασίλειο των μελλοθάνατων
Η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου «κινδυνεύει» άμεσα και θα πρέπει οι Βρετανοί να σφίξουν το ζωνάρι διότι έχουν σήμερα έλλειμμα συνταξιοδότησης ύψους 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο αναμένεται να αυξηθεί κατά 4% ετησίως και να φτάσει τα 33 τρισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2050. Αυτό σε μια χώρα της οποίας το συνολικό ΑΕΠ είναι 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, όπερ σημαίνει ότι το έλλειμμα είναι ήδη μεγαλύτερο από το σύνολο της οικονομίας -ακόμη και αν ο πληθωρισμός είναι μέτριος- η κατάσταση θα επιδεινωθεί.
Οι υπολογισμοί έγιναν πριν το Brexit, πράγμα που σημαίνει πως η κατάσταση μάλλον θα γίνει χειρότερη, διότι τα πρώτα μηνύματα από το International Longevity Centre, είναι ζοφερά αφού προτρέπει τους νέους εργαζόμενους από τώρα να αποταμιεύουν το 18% των ετήσιων αποδοχών τους με την ελπίδα όταν συνταξιοδοτηθούν να «επιβιώσουν».
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ιρλανδία όπου το 80% πιστεύουν πως δεν θα μπορούν να ζήσουν με την σύνταξή τους και το 47% δεν έχει καθόλου σύνταξη.
Όποιος πιστεύει πως τα φερόμενα ως δημοσιονομικά πειθαρχημένα κράτη είναι σε καλύτερη μοίρα, κάνει λάθος. Για παράδειγμα ο παράδεισος της «πειθαρχίας», η Ελβετία φαίνεται να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα καθώς το εθνικό συνταξιοδοτικό σχέδιο παρουσιάζει ελλείμματα όσο ο πληθυσμός μεγαλώνει. Οι Ελβετοί ψηφοφόροι απέρριψαν πρόσφατα σχέδιο μεταρρύθμισης των συντάξεων που θα ενίσχυε το σύστημα αυξάνοντας την ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 64 σε 65 έτη, αυξάνοντας τους φόρους και τις απαιτούμενες εργοδοτικές εισφορές.
Η λογική των ψηφοφόρων δεν αλλάζει σε κανένα κράτος όσον αφορά την αξιοπρέπεια της ζωής των απόμαχων της εργασίας αφού εξαρτώνται από το χρήμα.
Η πανευρωπαϊκή κρίση των συντάξεων
Πριν συνεχίσουμε με τα προβλήματα άλλων Ευρωπαϊκών χωρών να θυμηθούμε πως ο καπιταλισμός ήθελε παραγωγή και κατανάλωση εξασφαλίζοντας ακόμη και στον απόμαχο της εργασίας την συνέχεια της κατανάλωσης μέσω της σύνταξης. Το νέο σύστημα τα θέλει όλα χωρίς να δώσει τίποτε. Ούτε καν εργασία δεν προσφέρει και ειδικά παραγωγή για να αποκομίσει κέρδος με σκοπό να διαχειριστεί και την ζωή των συνταξιούχων.
Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Αυστρία, η Ισπανία δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, κι αυτό γιατί πληρώνουν συντάξεις κάθε χρόνο από τον από τον γενικό προϋπολογισμό τους, πράγμα που σημαίνει αφαίρεση από τα έσοδα των δημόσιων ταμείων τους.
Η «κρίση» για τις χώρες αυτές είναι αρκετά προβλέψιμη, καθώς ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνεται ενώ ο αριθμός των εργαζομένων που πληρώνουν φόρους μειώνεται σταθερά. Όσο κι αν φαίνεται πως η Ελλάδα βούλιαξε και η Ισπανία ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις, αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί το μεγάλο κόλπο της Ισπανίας για το εθνικό συνταξιοδοτικό σχέδιο με την επιλογή να «δανείσει πλεονάσματα» με σκοπό το κέρδος για την ενίσχυση του συνταξιοδοτικού θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα έχει τεράστια ελλείμματα.
Αυτό θα συμβεί διότι όπως και στις ΗΠΑ, το πρόγραμμα της Ισπανίας ονομάζεται "Κοινωνική Ασφάλιση", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε κοινωνική ούτε ασφαλής. Τόσο οι αμερικανικές όσο και οι ισπανικές κυβερνήσεις επέβαλαν υποτιθέμενα προγράμματα συνταξιοδότησης για να συγκεντρώνουν χρήματα και να τα διαθέτουν σε άλλους σκοπούς.
Το ισπανικό ταμείο αποθεματικών είχε κάποτε 66 δις ευρώ και η εκτίμηση είναι πως θα εξαντληθούν πλήρως μέχρι το τέλος αυτού του έτους ή στις αρχές του 2018.
Γιατί θα εξαντληθούν; Μα γιατί φταίνε οι «εγκληματίες» και παρείσακτοι συνταξιούχοι.
Υπάρχουν 1,1 εκατομμύρια περισσότεροι συνταξιούχοι από ό, τι πριν από μόλις 10 χρόνια. Και καθώς όλο και αυξάνονται οι συνταξιούχοι, το πρόβλημα θα μεγαλώνει αφού θα υπάρχουν λιγότεροι εργαζόμενοι για να τους υποστηρίξουν. Με ποσοστό ανεργίας 25% μεταξύ των νέων εργαζομένων το σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Με πιλοτικό πρόγραμμα την Ελλάδα οι «ειδικοί» φωνάζουν πως υπάρχουν «πολλές» χώρες που έχουν συνταξιούχους σε ηλικία κάτω των 60 ετών. Για την εργασία και την παραγωγή δεν μιλάει κανένας ειδικός.
Μάλιστα οι «αναλύσεις» δείχνουν πως σ' αυτές τις «πολλές» χώρες λιγότερο από το 25% των εργαζομένων συνεισφέρουν στα συνταξιοδοτικά προγράμματα. Το ποσοστό αυτό θα πρέπει να διπλασιαστεί τα επόμενα 30 χρόνια για να καταστούν τα προγράμματα βιώσιμα. Το αν θα υπάρχει εργασία για αυτούς που πρέπει να συνεισφέρουν δεν απασχολεί τους «ειδικούς».
Χωρίς παραγωγή σκοτώνεις τα άλογα πριν γεράσουν
Η Wall Street Journal στης οποίας το πρωτοσέλιδο θα δούμε κάποτε και την final solution για τους συνταξιούχους, πρόσφατα παρουσίασε μια ζοφερή έκθεση σχετικά με τα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία στην Ευρώπη. Δεν το λέει από τώρα άμεσα αλλά το αφήνει να εννοηθεί: Θάνατος στους συνταξιούχους.
Διασπείροντας φόβο και τρόμο η εφημερίδα ενημερώνει πως ο πληθυσμός των συνταξιούχων στην Ευρώπη, που είναι ήδη ο μεγαλύτερος στον κόσμο, συνεχίζει να αυξάνεται. Όσον αφορά στους Ευρωπαίους ηλικίας 65 ετών και άνω που δεν εργάζονται, υπάρχουν 42 για κάθε 100 εργαζόμενους και αυτοί θα αυξηθούν σε 65 ανά 100 έως το 2060, σύμφωνα με το γραφείο δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Πολωνία έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρώπη που σημαίνει ότι δεν είναι ζήτημα βορρά-νότου. Η Αυστρία, η Γερμανία, η Σλοβενία και άλλες χώρες αντιμετωπίζουν τις πιο δύσκολες δημογραφικές προκλήσεις μαζί με την Ελλάδα.
Η μετανάστευση, όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και την Πολωνία, δεν λύνει το πρόβλημα. Η γερασμένη Ευρώπη έχει τραγικούς αριθμούς σε ηλικίες που είναι 65 ετών και άνω έναντι άλλων περιοχών.
Οι σειρήνες έχουν ηχήσει εδώ και καιρό για τους συνταξιούχους της Ευρώπης οι οποίοι ένιωθαν μακρυά από το πρόβλημα των συνταξιούχων της Ελλάδας. Το νέο σύστημα μπορεί να αναφωνήσει γεμάτο υπερηφάνεια: «Ο Henry Ford πέθανε, ζήτω ο Mark Zuckerberg». Και στις δυο περιπτώσεις τα θύματα ήταν και θα είναι οι λαοί. Μόνο που στην δεύτερη ετοιμάζεσαι από την παραγωγική ηλικία να πεθάνεις αναξιοπρεπώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου