γράφτηκε
στον Τοίχο
9.11.17
-
0
Comments
«Μάνα: η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας…»
Kahlil Gibran
Υπάρχουν κάθε λογής μάνες σε τούτο τον κόσμο. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας, θα το δούμε καθαρά. Βρίσκονται ανάμεσά μας. Μάνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε δύσκολες συνθήκες. Ετοιμάζουν το γάλα στα κρυφά, στη βάρδια, ενώ βάζουν το μικρό τους να κοιμάται στον καναπέ του 2ου ορόφου. Μάνες που τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, να ταΐσουν το μωρό. Και άλλες που βγάζουν το ψωμί απ’ το στόμα, να τραφεί το βρέφος τους. Ηρωίδες που, σε αντίθεση με όσες γυναίκες μεγαλώνουν παιδιά χωρίς άλλη απασχόληση, αντιμετωπίζουν καθημερινά το σεξισμό στο γραφείο, το ρατσισμό της κοινωνίας, τη σύγκρουση των ρόλων. Έχουμε ρίξει όμως, έστω κλεφτές ματιές σε διπλανές γειτονιές του χάρτη; Κάθε είδους διλήμματα παύουν να απασχολούν το «πρωτεύον» θηλαστικό που ακούει στο όνομα άνθρωπος, όταν απομακρυνθούμε από την ασφαλή ορμήνια, από τη φιλτραρισμένη σκοπιά. Το οφείλουμε, αν θέλουμε να έχουμε τιμή μέσα μας.
Η Αρζού Χιματιάν είναι μία από τις εκατοντάδες μάνες, που σε περίοδο παγκόσμιας αστάθειας παράτησαν τα πάντα κι έφυγαν μακριά, έχοντας στην αγκαλιά ό,τι πολυτιμότερο είχαν: τα παιδιά της. Έβαλαν το σώμα τους ανάχωμα, να σώσουν ό,τι ζωντανό σώζεται από τις βόμβες, τις σφαίρες, το πλιάτσικο, την πείνα και άλλα δεινά, που οι γραφή δεν απεικονίζει με λέξεις. Γιατί η κρίση ορμά στις κοινωνίες αδυσώπητα, χωρίς να γνωρίζει σύνορα. Χτυπά κάθε νοικοκυριό, πλούσιο ή φτωχό. Δεν κάνει διακρίσεις. Και είναι τυφλή, διάολε.
Περνώντας από τα camp, η Αρζού και η οικογένειά της ήρθαν αντιμέτωποι με τις γνωστές τραγικές συνθήκες. Στοιβαγμένοι σαν σακιά, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας να αναγκάζονται να φάνε, να πλυθούν, να προσευχηθούν, να κοιμηθούν (!) όλοι μαζί. Για να έρθει με τη σειρά του ο Έλληνας νοικοκυραίος, να ονομάσει «πρόβλημα» το προσφυγικό. Πρόβλημα, που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Λες κι εκείνος έχασε το σπίτι του από βόμβες. Λες κι εκείνου πέθαναν τα παιδιά του από σφαίρες. Λες και έδωσε το κρεβάτι του, να κοιμίσει κάποιον από αυτούς τους παρίες της μοίρας.
Μόνιμο συνήθειο στα χείλη των αδιάφορων είναι να πετούν το μπαλάκι. Κατηγορούν τους θεσμούς, τις αρχές, τις κρατικές δομές, τα μέσα ενημέρωσης. Εν μέρει δικαίως τις περισσότερες φορές, καθώς το σάπιο σύστημα εκπαραθυρώνει στο πι και φι τις μειονότητες και τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, χρόνια τώρα. Όταν όμως οι θεωρητικούρες και οι κατηγόριες γίνονται από τον καναπέ και ξεστομίζονται από χείλη πολιτών που δεν έχουν συγκινηθεί, ανασκουμπωθεί και εν τέλει δεν έχουν σταθεί αλληλέγγυοι έστω στον πλησιέστερο καταφρονεμένο, τότε το μπλα-μπλα αυτό, γίνεται καραμέλα, μυρίζει και ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΗΔΙΑ. Πάντα θα φταίει το κράτος, πάντα οι δομές δε θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όμως εμείς τι κάνουμε στη γειτονιά μας; Πώς δίνουμε το διαφορετικό παράδειγμα; ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΖΑΜΙΑ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΜΙΣΟΥΣ στο ανήλικο προσφυγόπουλο; Ουρλιάζοντας και φτύνοντας αδυσώπητο ρατσισμό;
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να σκύψουμε στον πόνο των ανθρώπων αυτών. Να τους δώσουμε ψωμί από το ψωμί μας, ρούχα από τα ρούχα μας, Παιδεία από την Παιδεία μας. Και όχι βία από τη βία μας. Η μάνα μας δε μας τάισε ποτέ μίσος και αίμα. Έτσι κι εμείς, η κοινωνία-μάνα που γαλουχήθηκε μέσα από ξεριζωμούς επί ξεριζωμών, οφείλουμε να νοιαστούμε για τον καθένα τους ξεχωριστά. Σαν μάνες, για όλα τα παιδιά του διπλανού πολέμου.
Σε έναν κόσμο γεμάτο από αδιάφορους, θα κάνεις τη διαφορά μόνο αν νοιαστείς. Ας μην το ξεχνάμε. Τόσο γρήγορα το ξεχάσαμε. Αλίμονο, πολύ γρήγορα θα αναγκαστούμε να το θυμηθούμε. Μία δυο βόμβες να κάνουν την αρχή και όλα θα μοιάσουν μπαρουτοκαπνισμένα Βαλκάνια περασμένης δεκαετίας. Κι εμείς, χωρίς σπίτι.
To Eλληνικό Φόρουμ Προσφύγων έδωσε στη δημοσιότητα το γράμμα της Αρζού Χιματιάν, μητέρας του Αμίρ. Δεν κατάφερε ποτέ να το διαβάσει δυνατά ως το τέλος, όταν εκείνη και ο ανήλικος γιος της συναντήθηκαν με τον Αλέξη Τσίπρα, το περασμένο Σάββατο 4 Νοεμβρίου…
Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ,
Πρώτα σας ευχαριστώ θερμά. Επιτρέψτε μου ως αιτούσα άσυλο, ως μητέρα και ως Αφγανή γυναίκα να σας αναφέρω κάποια ζητήματα.
Το περιστατικό που συνέβη σε μένα και τα παιδιά μου ήταν τρομακτικό αλλά είναι πιο τρομακτικό και θλιβερό για σας, για την Ελλάδα. Δυσφημεί την Ελλάδα κι εσάς. Να προσέχετε.
Είμαι μια γυναίκα με τρία ανήλικα παιδιά που δεν έχουμε κάποιον να μας προστατεύσει. Ο αδελφός μου εδώ και σχεδόν δύο χρόνια διαμένει στο Hot Spot της Μυτιλήνης σε πολύ άσχημη κατάσταση. Χρειάζομαι τον αδελφό μου δίπλα μου. Βοηθήστε με να τον έχω δίπλα μου.
Ο σύζυγος μου είναι αιτών άσυλο στη Γερμανία. Βοηθήστε με να επανενωθούμε με τον άντρα μου. Τα παιδιά μου χρειάζονται τον πατέρα τους.
Δεν είμαι η μόνη που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες στα νησιά και χιλιάδες άλλοι περιμένουν να επανενωθούν με τις οικογένειές τους σε άλλες χώρες.
Ευχαριστώ
Με εκτίμηση
Αρζού Χιματιάν
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου