γράφτηκε
στον Τοίχο
13.2.18
-
0
Comments
Η ταινία «Νοέμβρης» (2003, Noviembre, Spain) του Achero Mañas είναι ένα από αυτά τα έργα τέχνης που βρίσκονται επιμελώς θαμμένα κάτω από τόνους κατά κόρον προβεβλημένων «σκουπιδιών» που όμως άνθρωποι που απ-ασχολούνται από την τέχνη έχουν φροντίσει να τους δώσουν ένα ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Εξάλλου αυτό είναι και το βασικό θέμα της ταινίας: η χαμένη αθωότητα στο σινεμά, στο θέατρο, στην τέχνη και γιατί όχι και στην ύψιστη μορφή τέχνης, την ίδια τη ζωή.
Ο "Νοέμβρης" είναι το όνομα μιας ομάδας ιδεαλιστών νεαρών ηθοποιών – εραστών της τέχνης που σύμφωνα με το σενάριο έδρασαν στους δρόμους της Μαδρίτης στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα. Η μορφή της ταινίας είναι ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ όπου συνεντεύξεις των μελών της ομάδας περίπου 30 χρόνια μετά τα «γεγονότα» εναλλάσσονται με σκηνές από τη δράση της ομάδας.
Οι ριζοσπαστικοί ιδεαλιστές νεαροί θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Απορρίπτουν το χρήμα, τη φήμη και τη δόξα και δημιουργούν μια ανεξάρτητη από δημόσιες και ιδιωτικές χορηγίες ομάδα η οποία θέλει να φέρει τον κόσμο σε επαφή με την τέχνη γιατί πιστεύει ότι είναι μια από τις ανώτερες μορφές ανθρώπινης επικοινωνίας που βοηθάει στην ανάπτυξη της κατανόησης και της προσωπικότητας των συμμετεχόντων. Απορρίπτουν λοιπόν τα θέατρα, το σινεμά και την τηλεόραση γιατί αφενός εκεί πηγαίνουν ορισμένοι μόνο άνθρωποι (λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω κόστους) και αφετέρου γιατί σε αυτούς τους κλειστούς χώρους αποκλείεται κάθε αλληλεπίδραση από την πλευρά του θεατή.
Διαλέγοντας λοιπόν το δρόμο ως το πεδίο δράσης τους, προσπαθούν με ευφυείς τρόπους και εμφανή πολιτική σκέψη να αναδείξουν τα διάφορα προβλήματα της κοινωνίας: τη ρουτίνα, τη μιζέρια, την ανία, την ανελευθερία της ζωής, το ξεπούλημα της τέχνης, τον υλισμό και την ατομικότητα, τη διασκέδαση αντί της ψυχαγωγίας, τη γραφειοκρατία, τη συμμόρφωση, την κατήχηση, την τυφλή υπακοή, τον ολοκληρωτισμό των αυθεντιών, την μικροαστική κουλτούρα, τον έλεγχο της τηλεόρασης, την τρομοκρατία, τους αδικημένους της ζωής και τους εξοστρακισμένους της κοινωνίας.
Πιστεύοντας στη δύναμη της τέχνης και γνωρίζοντας την σύγχρονη απάτη της βρωμιάς που πλασάρεται ως τέχνη μέσω επιχειρήσεων, συμβουλίων, υπαλλήλων του κράτους, εμπορίου, διαφήμισης, ρουτίνας και γραφειοκρατίας θα προσπαθήσουν με τις προκλητικές εμφανίσεις τους να αλλάξουν τις καρδιές των ανθρώπων, να αγγίξουν τον πνευματικό άνθρωπο που βρίσκεται μέσα μας, να αναπτύξουν την κοινωνική συνείδηση.
Θα αντιμετωπίσουν όλο το φάσμα των εμποδίων που υψώνονται λόγων του πλήθους των μετριοτήτων σε ένα τέτοιο εγχείρημα και θα αποτύχουν, όπως ακριβώς απέτυχαν και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν όλοι οι ευφυείς άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Απλά γιατί η πραγματικότητα στην ιστορία είναι ακριβώς η καθημερινότητα, ο απέραντος ωκεανός όπου πνίγεται κάθε ασυνήθιστο και εξαίρετο φαινόμενο.
Όμως αυτή η αποτυχία έχει ήδη ρίξει στο έδαφος ένα σπόρο γιατί η αληθινή τέχνη είναι ένα όπλο οπλισμένο με το μέλλον. Σχεδόν πάντα οι σπάνιοι ευφυείς άνθρωποι απευθύνονται στις μελλοντικές γενιές. Οι σύγχρονοι τους δεν διαθέτουν τα μέσα για να δουν την αλήθεια των ιδεών τους. Το «γεγονός» ότι 30 χρόνια μετά θα υπάρξει ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία τους, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί το κορυφαίο από τα πολλά ευρήματα του σκηνοθέτη το οποίο μας δείχνει ότι η σφαίρα – σπόρος έχει αρχίσει ήδη να βλασταίνει. Η αποτυχία αυτή έχει όμως κάτι ακόμα να διδάξει, στα μέλη της ομάδας αυτή τη φορά: «αποτύχαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τώρα απλώς προσπαθούμε να μην αλλάξει ο κόσμος εμάς».
Μια όμορφη, αυθεντική ταινία, αστεία αλλά ταυτόχρονα τραγική, με εκπληκτικές ερμηνείες και πρωτότυπο σενάριο, που αξίζει με το παραπάνω την προσοχή σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου