γράφτηκε
στον Τοίχο
5.6.18
-
0
Comments
Θεοδοσία Μπατάλα
Ένα από τα ηγετικά στελέχη των ανταρτών σε αυτήν την πρώτη δημόσια συνάντηση στις 22 Απριλίου 2011 στη Βεγγάζη στη Λιβύη του ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή John McCain με τους “ήρωες του” ήταν ο Abdelhakim Belhadj.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1966 στην Τρίπολη. Είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός του Πανεπιστημίου της Τρίπολης Φυσικών Επιστημών Al Fateh. Μετά τις σπουδές του ταξίδεψε στο Σουδάν, στην Τουρκία, στο Πακιστάν, στη Συρία, στο Λονδίνο και στη Δανία. Το 1988 από την Σαουδική Αραβία πήγε στο Πακιστάν και στρατολογήθηκε ως μαχητής στο πλευρό των Αφγανών εναντίον των Σοβιετικών.
Το 1992, μετά την κατάληψη της Καμπούλ από τους Μουτζαχεντίν, συνέχισε την “περιπλάνησή” του σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης πριν επιστρέψει στη Λιβύη για να διοικήσει την Al Qaeda στη Λιβύη, την οργάνωση Al-Jama’a al-Islamiyyah al-Muqatilah bi-Libya ή Libyan Islamic Fighting Group – LIFG, σκοπός της οποίας ήταν η ίδρυση Ισλαμικού Κράτους και αποστολή της η δολοφονία του αποστάτη Καντάφι και του καθεστώτος του που βλασφημεί την Πίστη του Παντοδύναμου Θεού και ως κύριο καθήκον μετά από την πίστη στο Θεό, την ανατροπή αυτού του καθεστώτος!
Παρόλο που υποτίθεται ότι αυτή η οργάνωση συστάθηκε το 1995 και έπαψε τις “εργασίες” της το 1998, επίσημα μπήκε στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων των ΗΠΑ στις 17 Δεκεμβρίου 2004 και στις 7 Φεβρουαρίου 2006 ο ΟΗΕ κήρυξε εμπάργκο κατά πέντε συγκεκριμένων μελών της LIFG και κατά 4 εταιρειών, οι οποίες λειτουργούσαν στη Μεγάλη Βρετανία τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο του 2005.
Τον Ιούνιο του 2011 η Επιτροπή του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών απεκατέστησε την “τιμή” των πέντε μελών της LIFG και ξεπάγωσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία που με εντολή της Αυτής Μεγαλειότητας του Υπουργείου Οικονομικών η Υπηρεσία Οικονομικών Κυρώσεων της Τράπεζας της Αγγλίας κρατούσε παγωμένα.
Σύμφωνα με τους Irish Times, την Τρίτη 29 Μαρτίου 2011 σε μια πληκτική βίλα που βρισκόταν σε δρόμο χαραγμένο από τις ρόδες των αυτοκινήτων στην πόλη Ajdabiya, στην ανατολική περιοχή της Λιβύης, τα μέλη της LIFG, οι άρτι εξόριστοι αφιχθέντες από το Αφγανιστάν και την Μεγάλη Βρετανία Abdul Monem al Madhouni και Abdullah Mansour, που ήταν εξουσιοδοτημένοι από το 12μελές συμβούλιο της LIFG να δώσουν συνέντευξη Τύπου, δήλωσαν ότι η οργάνωση από την προηγούμενη εβδομάδα στις επαφές της με το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο – NTC έθεσε τις γνώσεις της και την εμπειρία της στις υπηρεσίες του, χωρίς να έχει ξεχωριστή στρατηγική και αρχηγικές φιλοδοξίες, ότι τα μέλη της 500 με 600 άτομα, Λίβυοι που αποφυλακίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, είναι με το λαό και υποστηρίζουν τον λαό για να ξεφορτωθούν τον Καντάφι, (ο οποίος δεν είχε κανένα αξίωμα ούτε τότε ούτε την ώρα της δολοφονίας του), και ότι δεν θα στρατολογήσουν μισθοφόρους από άλλες χώρες.
Επικαλέστηκαν τον προηγούμενο καλό τους βίο, που δεν υποστήριξαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, αποποιήθηκαν κάθε σχέση με την Al Qaeda, γνώριζαν τί συνέβη στο Ιράκ και στη Σομαλία και πίστευαν ότι θα ήταν για το καλό της Λιβύης να παραμείνει υπό το καθεστώς Καντάφι για να μην καταντήσει σαν την ανεξέλεγκτη Σομαλία, δήλωσαν ότι συμφωνούν με την δημοκρατία στην Ευρώπη γενικά και ενώ δεν ταιριάζει στη δική τους κοινωνία, θα την αποδεχόντουσαν αν σεβαστεί το Ισλάμ ως την αποκλειστική θρησκεία του λαού γιατί ό,τι εναντιώνεται στο Ισλάμ, το αρνούνται, επειδή πιστεύουν ότι η δική τους Ισλαμιστική Ατζέντα είναι η καλύτερη για την Λιβύη.
Ευχαρίστησαν τον ΟΗΕ για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, εξέφρασαν τον σεβασμό τους σε όσους έχουν έρθει για να βοηθήσουν την χώρα τους, ανέλαβαν την ευθύνη για τις τέσσερις βομβιστικές απόπειρες δολοφονίας του Καντάφι από το 1994 μέχρι το 1997 και δήλωσαν ότι αλλάζουν το όνομα της οργάνωσης, η οποία εφεξής θα λέγεται Al Harakat al Islamiya al Libeeya, Libyan Islamic Movement, Λιβυκό Ισλαμικό Κίνημα.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο
Ο ήρωας του Τζον Μακέιν, Abdelhakim Belhadj το 1994 απέκτησε το ψευδώνυμο Abu Abdullah al Sadiq καθόλη την εκγύμνασή του στην Ανατολική Λιβύη, στα στρατόπεδα της Βεγγάζης (Benghazi), του Τομπρούκ (Tobruk) και κυρίως της ενδιάμεσης πόλης Ντάρναχ (Darnah), που είναι το μεγαλύτερο στρατόπεδο εκπαίδευσης τζιχαντιστών τρομοκρατών στον κόσμο και η κύρια πηγή βομβιστών αυτοκτονίας σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, αφού από τους 80.000 κατοίκους οι 52 είναι μαχητές τρομοκράτες βομβιστές, αριθμοί που κατατάσσουν δεύτερη την έτερη μεγαλύτερη πηγή τρομοκρατών, το Ριάντ, (Riyadh) πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο με πληθυσμό πάνω από 4 εκατομμύρια κατοίκους παράγει μόλις 51 μαχητές τρομοκράτες βομβιστές.
Η επανάληψη των συμπερασμάτων της έρευνας του West Point που βασίστηκε στους 600 φακέλους των μελών της Al Qaeda που έπεσαν στα χέρια των στρατιωτών των ΗΠΑ στην πόλη Sinjar του Ιράκ [7], με μοναδικό σκοπό τον εντυπωσιασμό είναι στείρα και θρέφει τον απαραίτητο φανατισμό και την αδικαιολόγητη υπεροψία των ανιστόρητων κατοίκων των ΗΠΑ, που μαθαίνουν γεωγραφία μόνο ως στρατιώτες κατά την διάρκεια της αλλαγής καθεστώτων στις άλλες χώρες του πλανήτη από τους ειδήμονες στο στήσιμο των Περλ Χάρμπορ, οι οποίοι στήνουν και καψόνια στους ίδιους τους ηλίθιους, αναλώσιμους και απαραίτητους που χρησιμοποιούν για το άπλωμα της ατζέντας τους.
Γιατί πρέπει να έχεις υποστεί λοβοτομή ή να είσαι καλά χαπακωμένος για να χαίρεσαι που σου άφησαν δουλειά για το σπίτι, τους 600 φακέλους, που υποτίθεται το 2007 οι βομβιστές της Al Qaeda που έζωσαν με εκρηκτικά την πόλη Sinjar στο βόρειο Ιράκ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν εκατοντάδες κάτοικοι της πλειοψηφούσας φυλής Yazidi, κουβαλούσαν μαζί τους!
Τελείως τυχαία, 7 χρόνια αργότερα, στις 3 Αυγούστου 2014, αφού οι Κούρδοι στρατιώτες Peshmerga αναχώρησαν από την νευραλγικότερη πόλη που είναι η Sinjar στο βόρειο Ιράκ, κατέφτασαν οι μισθοφόροι της ISIS και εφαρμόζοντας την αγαπημένη τους ναζιστική μέθοδο επίθεσης, Blitzkrieg, στην οποία εξασκήθηκαν από καιρό, χρησιμοποιώντας μέρος από τον στόλο των εκατοντάδων ολοκαίνουργιων και αστραφτερών Toyota, δολοφόνησαν 2.000 άνδρες, 5.000 σύμφωνα με τον ΟΗΕ, και πήραν αιχμάλωτες όσες περισσότερες γυναίκες μπορούσαν για να τις χρησιμοποιούν ως σκεύη ηδονής και για να τις πουλούν ο ένας στον άλλον για 100 δολάρια, των ΗΠΑ πάντοτε, από τους κατοίκους της πλειοψηφούσας φυλής Yazidi.
Μετά από 15 ολόκληρους μήνες, ικανούς και απαραίτητους για τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης για να εξιστορούν τις αποτρόπαιες και όσο φρικιαστικότερες τόσο καλύτερα πράξεις των μισθοφόρων της ISIS που έτρωγαν, έπιναν και καλοπερνούσαν, στις 13 Νοεμβρίου 2015 οι ΗΠΑ με τα φτερωτά τους αεροπλάνα κατέφτασαν ως απελευθερωτές και το μαρτύριο των κατοίκων προσωρινά σταμάτησε!
Στην Κυρηναϊκή, στη σημερινή ανατολική περιοχή της Λιβύης, οι αυτόχθονες κάτοικοι νομάδες Βεδουίνοι διδάχτηκαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην αποικιοκρατούμενη Λιβύη από την φασιστική Ιταλία και εμπέδωσαν τί σημαίνει “Ειρήνευση“.
Από το 1930 μέχρι το 1931 οι Ιταλοί φασίστες εκτέλεσαν 12.000 νομάδες κατοίκους της Κυρηναϊκής και τους υπόλοιπους 100.000 τους μετέφεραν από την όαση Jebel Akhdar, το Πράσινο Βουνό της Κυρηναϊκής, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης στις παραλιακές πόλεις Suluq, El Magrun, Abyar και El Agheila.
Σε αυτά τα κολαστήρια, “τις οάσεις του σύγχρονου πολιτισμού όπου εφαρμόζονταν οι αποτελεσματικότερες μέθοδοι υγιεινής” σύμφωνα με την προπαγάνδα του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι, σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο στοιβάζονταν 20.000 Βεδουίνοι μαζί με τις καμήλες τους και άλλα ζώα.
Σε 33.000 κρατουμένους αντιστοιχούσε ένας γιατρός, με αποτέλεσμα πολλές ασθένειες και κυρίως ο τύφος εξαπλώθηκαν ταχύτατα και αποδεκάτισαν τους αποδυναμωμένους ανθρώπους από τις πενιχρές μερίδες τροφής και την καταναγκαστική εργασία.
Όταν τον Σεπτέμβριο του 1933 τα στρατόπεδα έκλεισαν, 40.000 από τους 100.000 κρατουμένους ήταν ήδη νεκροί.
Η ιταλική κατοχή μείωσε και τον αριθμό του ζωικού κεφαλαίου με την σφαγή, την δήμευση και την μεταφορά των ζώων από την ποιμαντική τους γη στα παράλια της Κυρηναϊκής κοντά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από το 1926 μέχρι το 1933, τα 810.000 πρόβατα μειώθηκαν σε 98.000, οι 70.000 κατσίκες μειώθηκαν σε 25.000 και οι 75.000 καμήλες μειώθηκαν σε 2.000.
«Ειρήνευση της Κυρηναϊκής» κρίθηκε απαραίτητη εξαιτίας της μεγαλειώδους αντίστασης των αυτοχθόνων Λίβυων εναντίον της ιταλικής αποικιοκρατικής κατοχής. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Κυρηναϊκής, 225.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν.
Η Ιταλία διέπραξε εγκλήματα πολέμου, χρησιμοποίησε απαγορευμένα χημικά όπλα, όσους παραδίνονταν, αντί να τους πάρει αιχμαλώτους τους εκτελούσε και πραγματοποίησε εθνοκάθαρση δολοφονώντας τους Λίβυους σε μαζικές εκτελέσεις.
Μετά από το μαστίγιο και από τον Δεκέμβριο του 1934 και στα πλαίσια των αναγκών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε και το καρότο.
Η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας εγγυήθηκε για όλους τους Λίβυους την ατομική ελευθερία, το απαραβίαστο του σπιτιού και της περιουσίας, το δικαίωμα να συμμετέχουν στην στρατιωτική και πολιτική διοίκηση και το δικαίωμα να ασκούν ελεύθερα ένα επάγγελμα.
Το 1937 ο Μουσολίνι πήγε στη Λιβύη και στη στημένη εκδήλωση προπαγάνδας Άραβες μουσουλμάνοι αξιωματούχοι τον τίμησαν με σπαθί κατασκευασμένο στην Φλωρεντία, με το οποίο συμβολικά υποτίθεται ότι αναγνώριζαν τον Μουσολίνι ως προστάτη των μουσουλμάνων Αράβων της Λιβύης.
Από το 1939 στους αυτόχθονες εγγράμματους Λίβυους χορηγήθηκε ειδική ιταλική ιθαγένεια και αυτή η ιδιότητα του πολίτη ίσχυε μόνο στο εσωτερικό της Λιβύης. Επίσης επετράπη στους μουσουλμάνους να εγγράφονται στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και συγκεκριμένα στο Associazione Musulmana del Littorio, με σκοπό την δημιουργία στρατιωτικών μονάδων Λίβυων μέσα στον ιταλικό στρατό.
Τον Μάρτιο του 1940 δημιουργήθηκαν δύο τμήματα αποικιακών στρατευμάτων της Λιβύης με 30.090 γηγενείς μουσουλμάνους στρατιώτες και το καλοκαίρι του 1940 το 1ης κατηγορίας τμήμα Sibelle και το 2ης κατηγορίας τμήμα Pescatori του λιβυκού πεζικού συμμετείχαν στην ιταλική επίθεση εναντίον της Αιγύπτου, αποικίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η Έρημος της Λιβύης αποτελεί το βόρειο και ανατολικό τμήμα της Ερήμου της Σαχάρας, καλύπτει μια έκταση 1.100.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων του βορειοδυτικού Σουδάν, της δυτικής Αιγύπτου και της ανατολικής Λιβύης.
Η τελευταία όαση πριν το ζεστότερο και ξηρότερο σημείο του πλανήτη είναι το απομακρυσμένο χωριό Jaghbub (Τζαμπούμπ), το οποίο παραχωρήθηκε από την Βρετανική Αυτοκρατορία στο Βασίλειο της Ιταλίας τον Δεκέμβριο του 1925 στη συμφωνία καθορισμού των συνόρων Αιγύπτου – Λιβύης. Είναι πιο κοντά στην αιγυπτιακή πόλη Σίβα παρά σε οποιαδήποτε λιβυκή πόλη και κατοικείται από την φυλή των Βερβέρων.
Σε αυτό το χωριό τελειώνει ο φράχτης με συρματοπλέγματα που διατρέχει ως σήμερα τα σύνορα Λιβύης – Αιγύπτου ξεκινώντας από την λιβυκή πόλη Τομπρούκ, απομεινάρι της αποικιακής φασιστικής ιταλικής διοίκησης. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο μακελάρης των Λίβυων Στρατηγός Rodolfo Graziani αποφάσισε να χτίσει ένα φράχτη με αγκαθωτό σύρμα από το λιμάνι της Μεσογείου Bardia μέχρι την όαση Τζαμπούμπ.
Η κατασκευή του φράχτη των 270 χιλιομέτρων ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1931 και ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Σκοπός του ήταν να διευκολύνει την εποπτεία των περιπολιών από τεθωρακισμένα και από την ιταλική πολεμική αεροπορία και να ανακόψει τις πηγές ανεφοδιασμού των εξεγερμένων Λίβυων ανταρτών και τις επαφές με την ηγεσία της Αδελφότητας Σενούσι στην Αίγυπτο.
Ταυτόχρονα με την απέλαση σχεδόν όλων των κατοίκων της άλλης όασης Jebel Akhdar στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης συνέβαλε στην ήττα της Κυρηναϊκής Αντίστασης. Κάποιοι ελάχιστοι από τους σύγχρονους Έλληνες θα έβρισκαν ενδιαφέρον το γεγονός ότι εκεί στα υψίπεδα της καταπράσινης κοιλάδας στην όαση Jebel Akhdar οι Αρχαίοι Έλληνες από την Θήρα, Σαντορίνη, ίδρυσαν την Κυρήνη το 630 π.Χ., σε μια τοποθεσία 16 χιλιόμετρα από το κοντινότερο λιμάνι της Απολλωνίας (Marsa Sousa), λεπτομέρειες σχετικά με την ίδρυση της πόλης περιέχονται στο IV βιβλίο του Ηροδότου
Ιστορίαι
Η Κυρήνη έγινε η πρωτεύουσα της αρχαίας Λιβύης και καθιέρωσε εμπορικές σχέσεις με όλες τις ελληνικές πόλεις, φτάνοντας στο απόγειο της ακμής της τον 5ο αιώνα π.Χ.
Τον 3ο αιώνα π.Χ. έγινε έδρα των Κυρηναϊκών Φιλοσόφων της διάσημης φιλοσοφικής σχολής που ίδρυσε ο Αρίστιππος - μαθητής του Σωκράτη.
Αν και το όνομά της προέρχεται από την πηγή Κύρη, που ήταν αφιερωμένη στο Θεό Απόλλωνα, την αποκαλούσαν και «Αθήνα της Αφρικής».
Λίγο μετά το 460 π.Χ. έγινε δημοκρατία. Το 413 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου η Κυρήνη παρείχε στις σπαρτιατικές δυνάμεις δύο τριήρεις με όλο το πλήρωμά τους.
Το 323 π.Χ. μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Κυρηναϊκή Δημοκρατία έπεσε στη δυναστεία των Πτολεμαίων της Αιγύπτου.
Σήμερα είναι αρχαιολογικός χώρος κοντά στο χωριό Shahhat.
Εξαιτίας των αρχαίων μνημείων, όπως ο ναός του Απόλλωνα του 7ου αιώνα π.Χ., ο ναός της Δήμητρας, ο ναός του Δία, τα ερείπια του ναού της Εκάτης και των Διόσκουρων και το αρχαίο νεκροταφείο με σημαντικά μνημεία και επιτύμβιες στήλες, ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1982 συμπεριελήφθη στο Παγκόσμιο Ταμείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, το οποίο το 2006 σε συνεργασία με το Δεύτερο Πανεπιστήμιο της Νάπολης, το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Λιβύης και το Υπουργείο Πολιτισμού της Λιβύης υλοποίησε πρόγραμμα κατάρτισης του ντόπιου ειδικευμένου και ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού μέσω ενός συνδυασμού ολιστικών πρακτικών για τη διατήρηση του αρχαιολογικού χώρου. [8]
Τον Μάιο του 2011 σειρά αντικειμένων από ανασκαφές του 1917 που αποτελούσαν μέρος του «Θησαυρού της Βεγγάζης» και ως τέτοια φυλάσσονταν στο θησαυροφυλάκιο της Εθνικής Εμπορικής Τράπεζας της Βεγγάζης, εξαφανίστηκαν.
Τον Αύγουστο του 2013 ολοκληρώθηκε η καταστροφή 200 σαρκοφάγων και σπάνιων κυκλικών τάφων χτισμένων το 600 με 400 π.Χ. κατά μήκος 2 χιλιομέτρων σε κάθε πλευρά του δρόμου που οδηγεί στο κέντρο της αρχαίας πόλης της Κυρήνης και αποτελούσαν μέρος της Νεκρόπολης των 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων που περιλαμβάνει 1.200 σκαμμένους τάφους σε βράχο και χιλιάδες ατομικές σαρκοφάγους στο έδαφος και τμήματος οδογέφυρας του 200 μ.Χ. και πετάχτηκαν σαν σκουπίδια σε ένα κοντινό ποτάμι.[9]
Μετά την μετατροπή της Λιβύης σε failed state και την αδιαφορία των ταξιαρχιών που είναι επιφορτισμένες για την ασφάλεια της πόλης οι ντόπιοι αγρότες ισχυρίστηκαν ότι αυτή η γη ανήκει παραδοσιακά σε οικογένειες που ζουν σε κοντινά αγροκτήματα και χωρίς να έχουν επίσημα έγγραφα που να το αποδεικνύουν μετέτρεψαν τον αρχαιολογικό χώρο σε παζάρι κερδοσκόπων του real estate.
Τεμάχισαν μέρος της Νεκρόπολης σε αγροτεμάχια των 500 τετραγωνικών μέτρων και επειδή δεν είχαν επίσημα έγγραφα πούλησαν σε εξευτελιστικές τιμές το κάθε αγροτεμάχιο 15.000 δηνάρια ή 8.900 ευρώ σε κερδοσκόπους ακινήτων για να χτίσουν σπίτια και καταστήματα.
Σε αυτήν την περιοχή η νόμιμη πώληση εκτάσεων 500 τετραγωνικών μέτρων αποτιμάται σε περίπου 100.000 δηνάρια ή 59.000 ευρώ.
Ο καθηγητής αρχαιολογίας Ahmed Hussein του Πανεπιστημίου Bayda της Λιβύης, έχοντας επίγνωση της ανεκτίμητης αξίας αυτής της αρχαιολογικής κληρονομιάς, στην προσπάθειά του να αποτρέψει την καταστροφή της, έγινε μάρτυρας της απροθυμίας των αρχαιολογικών και τοπικών αρχών να δράσουν.
Ο υπουργός Πολιτισμού δεν απάντησε ποτέ στο μήνυμα που έλαβε στο κινητό του τηλέφωνο, αλλά του μίλησαν οι ξεδιάντροποι παράνομοι καταπατητές, οι οποίοι ομολόγησαν ανενδοίαστα ότι κρατούν την περιοχή της Νεκρόπολης υπό την ομηρία τους και ότι θα σταματούσαν τις παράνομες δραστηριότητές τους αν το κράτος τους χορηγήσει άλλα οικόπεδα σε αντάλλαγμα ή τους αποζημιώσει οικονομικά για ανύπαρκτα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ενώ ήδη μέρος αυτής της αρχαίας Νεκρόπολης καταστράφηκε για πάντα.
Στο Μουσείο Γλυπτών της Κυρήνης [10] φιλοξενείται η υπέροχη συλλογή από γλυπτά και αγάλματα των Θεών Αθηνάς, Δία, Απόλλωνα, Ερμή, Δήμητρας, Διονύσου, Έρωτος, οι τρεις Χάριτες, μια προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το άγαλμα της Αιγύπτιας θεάς Isis, πορτρέτα Ρωμαίων αυτοκρατόρων και μια γιγαντιαία Σφίγγα.
Στις 30 Αυγούστου του 2008 ο Ιταλός Πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνόδεψε στο σπίτι της, στη Λιβύη, την ωραιότερη γκόμενα του πλανήτη, το άγαλμα της Αναδυόμενης Αφροδίτης, απομίμηση παλιότερου της ελληνιστικής εποχής, εφαρμόζοντας την απόφαση του 2007, σύμφωνα με την οποία το ιταλικό διοικητικό δικαστήριο αποφάνθηκε την επιστροφή της Αφροδίτης της Κυρήνης, η οποία ως τότε συνέδραμε στην αύξηση των εσόδων του Αρχαιολογικού Μουσείου της Ρώμης , στη χώρα από όπου τα ιταλικά στρατεύματα, κατά τη διάρκεια της ιταλικής αποικιακής κατοχής της από το 1911 ως το 1943, την έκλεψαν.
Στο καλωσόρισμα του Συνταγματάρχη Μουαμάρ Αλ Καντάφι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι εξέφρασε τη λύπη του για την περίοδο της αποικιοκρατίας: «Στο όνομα του ιταλικού λαού, εγώ, ως επικεφαλής της κυβέρνησης, αισθάνομαι το καθήκον να ζητήσω συγγνώμη και να εκφράσω τη λύπη μου για ό,τι συνέβη πολλά χρόνια πριν και σημάδεψε πολλές από τις οικογένειές σας».
Εκτός από την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αποστέλλονταν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της αποικιακής περιόδου και την καταδίκη της ιταλικής αποικιοκρατίας, η οποία αντικατοπτρίζεται σε αρκετές από τις διατάξεις, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μετέβη στη Βεγγάζη για να υπογράψει τη Συνθήκη Φιλίας, Εταιρικής Σχέσης και Συνεργασίας μεταξύ της Ιταλίας και της Λιβύης.
Οι διατάξεις της Συμφωνίας της Βεγγάζης περιέχονταν συνοπτικά και σε εμβρυϊκό στάδιο στο Κοινό Ανακοινωθέν της 4ης Ιουλίου 1998 που υπέγραψε για την Ιταλία ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Λαμπέρτο Ντίνι.
Ωστόσο, τα σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις Ιταλίας – Λιβύης εμπόδισαν την ολοκλήρωση της συμφωνίας, παρά τις προσπάθειες όλων των κυβερνήσεων της επόμενης δεκαετίας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της κεντροαριστεράς.
Για το ακανθώδες ζήτημα των περίπου 20.000 Ιταλών που απελάθηκαν από την Λιβύη και των οποίων οι περιουσίες κατασχέθηκαν με εντολή του Καντάφι τον Ιούλιο του 1970, η συνθήκη δεν προέβλεπε αποζημίωση.
Για την αποκατάσταση αυτής της αδικίας, ο ιταλικός νόμος που θα επέτρεπε την επικύρωση και εκτέλεση της Συνθήκης, εισήγαγε ότι η Ιταλία θα πληρώσει 150 εκατομμύρια ευρώ, ποσό ελαφρώς υψηλότερο από εκείνο που συμφωνήθηκε στο Νόμο 1066/1971, το οποίο και πάλι δεν θα κάλυπτε εξ ολοκλήρου το ποσό που ζητούσαν όσοι εδιώχθηκαν από τη Λιβύη και στους οποίους απαγορευόταν ακόμη και να εισέλθουν στη χώρα.
Το άρθρο 11 της Συνθήκης υποχρέωνε τη Λιβύη να χορηγήσει θεωρήσεις για τον τουρισμό, την εργασία ή για άλλους σκοπούς τόσο στους απελαθέντες όσο και στους Ιταλούς πολίτες που εγκατέλειψαν οικειοθελώς την χώρα πριν από την απέλαση.
Οι εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών δεν σταμάτησαν ποτέ χάρη στις επενδύσεις της Λιβύης στη Fiat και στην εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ιταλίας, την Εθνική Εταιρεία Υδρογονανθράκων - Ente Nazionale Idrocarburi, ENI, η οποία διατήρησε σταθερή παρουσία στη Λιβύη ακόμη και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης τρομοκρατίας και κυρώσεων κατά της Λιβύης από το 1992 μέχρι το 2003, που ξεκίνησε πρώτη η εγκληματική Ευρωπαϊκή Ένωση κηρύσσοντας το εμπάργκο κατά της Λιβύης το 1986.
Το 2003 η Λιβύη με επιστολή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας δεσμεύτηκε να μην συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στην τέλεση πράξεων διεθνούς τρομοκρατίας και δήλωσε ότι σταματούσε το πρόγραμμά της για την κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής.
Η Συνθήκη γραμμένη σε 2 μοναδικά αυθεντικά έγγραφα στα ιταλικά και στα αραβικά τονίζει την «Ειδική και Προνομιακή» σχέση που οι δύο χώρες σκόπευαν να αναπτύξουν αντίστοιχα ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αφρικανικής Ένωσης.
Η αναφορά της στην περιφερειακή συνεργασία αποδεικνύεται από τις διαπραγματεύσεις για ένα πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Λιβύης η οποία ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2008.
Οι αρχές της είναι τα πρότυπα που απορρέουν από το διεθνές εθιμικό δίκαιο και τον Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, αναφέρεται στο σεβασμό της κυρίαρχης ισότητας, στην απαγόρευση της απειλής ή τη χρήση βίας, στη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις, στην έννοια της «διεθνούς νομιμότητας», μια ασυνήθιστη έκφραση για διπλωματικά έγγραφα, που θα διέπει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, στο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών σύμφωνα με το άρθρο 14 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - η Λιβύη ήταν συμβαλλόμενο μέρος σε όλες τις πιο σημαντικές διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκτός από την Σύμβαση του 1951 για τους πρόσφυγες, και ήταν μέλος από το 1981 του Αφρικανικού Χάρτη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Λαών, ο οποίος περιέχει διατάξεις σχετικά με την μεταχείριση των αλλοδαπών.
Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν “η Ιταλία συμφώνησε να καταβάλει στη Λιβύη 5 δισεκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις για την επούλωση των αποικιακών πληγών“, αλλά αυτή είναι η αποστολή των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.
Στην πραγματικότητα η Ιταλία δεν συμφώνησε να πληρώσει τίποτα στη Λιβύη γιατί δεν επρόκειτο να μεταφερθούν κεφάλαια από την Ιταλία στη Λιβύη.
Η Ιταλία, σύμφωνα με τον δολοφονημένο πια Συνταγματάρχη Καντάφι που την εξήρε ως «το μόνο αποικιακό κράτος που αποκήρυξε την επεκτατική και αποικιοκρατική πολιτική από το παρελθόν της», θα επένδυε 5 δισεκατομμύρια δολάρια στην κατασκευή βασικών υποδομών ενώ η ετήσια δαπάνη θα ανερχόταν σε 250 εκατομμύρια δολάρια για τα επόμενα 20 χρόνια και θα αυξανόταν με την κεφαλαιοποίηση του φόρου επί των εισοδημάτω (IRES - Imposta sul reddito delle società) της εταιρείας ENI στον τομέα των υδρογονανθράκων και των ιταλικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην έρευνα και την ανάπτυξη και υπολογιζόταν πάνω από 20 δισεκατομμύρια δολάρια.
Οι εργασίες θα εκτελούνταν από ιταλικές επιχειρήσεις με κεφάλαια τα οποία θα διαχειρίζονταν απευθείας από την Ιταλία.
Παρόλη την κριτική ότι οι διατάξεις για την εταιρική σχέση της Συνθήκης ήταν κυρίως προγραμματικές, η κυβέρνηση στην Τρίπολη μέσω της διπλωματικής οδού οργάνωσε συναντήσεις για τον καθορισμό των τομέων ώστε να διοχετευτούν νέα καφάλαια στις ιταλικές επιχειρήσεις από τα κρατικά επενδυτικά ταμεία της Λιβύης.
Η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και η Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων (LIA) αγόρασαν 4,9 τοις εκατό της ιταλικής τράπεζας Unicredit και 5 τοις εκατό της ENI.
Ένα σημαντικό μερίδιο επενδύσεων που αφορούσαν στις τηλεπικοινωνίες, απορροφήθηκε από την Telecom Italia. Στις 12 Φεβρουαρίου 2009 κατά τη διάρκεια της συνάντησης τους, ο Υπουργός Προγραμματισμού της Λιβύης και Πρόεδρος της Λιβυκής Αρχής Επενδύσεων Abdul Hafiz Zlitni με τον Πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι και τον Υπουργό Οικονομίας Τζούλιο Τρεμόντι εξήγησε ότι, πέρα από τα μεγάλα έργα, οι Λίβυοι ενδιαφέρονταν να μάθουν περισσότερα για το ιταλικό βιομηχανικό σύστημα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ώστε οι συνοικίες της Λιβύης να μετατραπούν σε νέες, σύγχρονες και βιομηχανικές συνοικίες στα πλαίσια της στρατηγικής του Καντάφι, ο οποίος όχι μόνο δεσμεύτηκε να συγκεντρώσει το 90 τοις εκατό των ξένων επενδύσεων της Λιβύης στην Ιταλία αλλά και να δοθεί προτεραιότητα στις ιταλικές επιχειρήσεις που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στη Λιβύη.
Εξαιτίας του ενδιαφέροντος που εκδήλωσαν οι ιταλικές εταιρείες σκυροδέματος, η Ειδική Υπηρεσία για την διεθνή δραστηριότητα του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Μιλάνου διοργάνωσε μια πολυτομεακή αποστολή στη Λιβύη για επιχειρηματίες μεταξύ 1ης και 3ης Απριλίου 2009. Η Ιταλία δεσμεύτηκε να αναλάβει «ειδικές πρωτοβουλίες για το όφελος του λαού της Λιβύης», όπως υποτροφίες και αποκατάσταση των θυμάτων από εκρήξεις ναρκών.
Η Συνθήκη προέβλεπε συνεργασία στους τομείς του πολιτισμού, της επιστήμης, της οικονομίας, της βιομηχανίας, της ενέργειας, της άμυνας, της μη διάδοσης πυρηνικών όπλων και του αφοπλισμού, της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της παράνομης μετανάστευσης, ώστε να καταστεί η Μεσόγειος μια ελεύθερη ζώνη από όπλα μαζικής καταστροφής με «πλήρη σεβασμό των υποχρεώσεων που απορρέουν από τις διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες για το θέμα».
Για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης μέσω της θάλασσας το άρθρο 19 της Συνθήκης προέβλεπε ότι στα 2.000 χιλιόμετρα των λιβυκών ακτών θα πραγματοποιούνταν περιπολίες από μικτά πληρώματα και σε πλοία περιπολίας που θα παρείχε η Ιταλία - 6 περιπολικά σκάφη θα ξεκινούσαν την αποστολή τους στις 15 Μαΐου 2009.
Τα χερσαία σύνορα της Λιβύης θα ήταν υπό τον έλεγχο ενός ακριβού δορυφορικού συστήματος εντοπισμού το οποίο θα συγχρηματοδοτούνταν από την Ιταλία και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο 3ο εδάφιο του άρθρου 19 η Ιταλία και η Λιβύη δεσμεύονταν να συνεργάζονται για την πρόληψη της παράνομης μετανάστευσης στις χώρες προέλευσης των μεταναστευτικών ροών μέσω διμερών και περιφερειακών πρωτοβουλιών.
Ο Συνταγματάρχης Καντάφι με δύο λόγια περιέγραψε την μεταναστευτική ροή λέγοντας: «οι Ιταλοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι η Ευρώπη είναι πολύ ελκυστική σε πολλούς Αφρικανούς, οι οποίοι δεν έχουν καμία ταυτότητα, βγαίνουν έξω από το δάσος και ξέροντας ότι στο Βορρά υπάρχει χρήμα, είναι αποφασισμένοι μέσω Λιβύης να φτάσουν στην Ευρώπη».
Η Συνθήκη Φιλίας, Εταιρικής Σχέσης και Συνεργασίας μεταξύ της Ιταλίας και της Λιβύης τέθηκε σε ισχύ στις 2 Μαρτίου 2009 και επικυρώθηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ιταλού Πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι στη γενέτειρα του Μουαμάρ Αλ Καντάφι στη Σύρτη. Ο Συνταγματάρχης Μουαμάρ Αλ Καντάφι στις 10 Ιουνίου 2009 έφτασε στη Ρώμη.
Σε αυτήν την πρώτη του επίσκεψη στην Ιταλία, στο πέτο της στρατιωτικής του στολής ήταν καρφιτσωμένη η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Λίβυου ηγέτη της αντίστασης, Ομάρ Αλ Μουχτάρ και στη συνέντευξη Τύπου δήλωσε: «Αυτό που κρέμεται είναι σαν τη σταύρωση του Χριστού για τους Χριστιανούς. Για μας, αυτή η εικόνα είναι σαν το σταυρό που κάποιοι από εσάς φοράτε».
Ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ, Omar Al Mukhtar Muhammad Ibn Farhat Bredan, γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1858 στην πόλη Zanzur κοντά στο Τομπρούκ, η οποία βρισκόταν υπό τον έλεγχο της οικογένειας Mnifa ταυτόχρονα με τον οθωμανικό έλεγχο γι αυτό και οι Ιταλοί αποικιοκράτες τον αποκαλούσαν Matari της Mnifa. Πάμπτωχος και ορφανός από πατέρα τον υιοθέτησε ο Σαρίφ El Ghariani, ανιψιός του πολιτικού και θρησκευτικού ηγέτη της Κυρηναϊκής Hussein Ghariani και “φοίτησε” στο τοπικό τζαμί, πριν συνεχίσει τις σπουδές του για οκτώ χρόνια στο πανεπιστήμιο των Σενούσι στην όαση Jaghbub.
Εκτός από μέλος της Αδελφότητας Σενούσι, δάσκαλος του κορανίου και ιμάμης, έγινε δημοφιλής εμπειρογνωμόνας επίλυσης διαφορών μεταξύ των φυλών με βάση το κοράνι και την προσωπική του γνώση για την κοινωνική δομή της περιοχής.
Η Αδελφότητα Σενούσι τον εκπαίδευσε στις στρατηγικές και τις τακτικές του πολέμου της ερήμου. Το 1895 ταξίδεψε με τον Αλ Μαχντί Σενούσι νότια προς την πόλη Κούφρα και λίγο νοτιότερα στο Κάρο στο Τσαντ, διορίστηκε Σεΐχης της περιοχής Zawiyat Ayn Kalk. Το 1899 πολέμησε εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών στο Τσαντ μαζί με άλλους στρατιώτες που έστειλε η Αδελφότητα Σενούσι για να υπερασπιστούν το Τσαντ, η οποία θεωρούσε την επέκταση των Γάλλων εισβολέων επικίνδυνη για την Ιεραποστολή της στην Κεντρική και Δυτική Αφρική.
Το 1902 μετά τον θάνατο του Αλ Μαχντί Σενούσι ο νέος ηγέτης της Αδελφότητας Αχμέντ Σαρίφ Αζ Σενούσι τον ανακάλεσε στα βόρεια της Κυρηναϊκής και τον διόρισε Σεΐχη του προβληματικού Zawiyat Laqsur.
Τον Οκτώβριο του 1911 κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού πολέμου, όταν το Βασιλικό Ναυτικό έφτασε στις ακτές της Λιβύης, οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους Λίβυοι αποσύρθηκαν στην ύπαιθρο αντί να παραδοθούν και οι Ιταλοί βομβάρδισαν τις πόλεις Τρίπολη και Βεγγάζη για τρεις ημέρες μέχρι την παράδοση της Τριπολιτάνια στην Ιταλία.
Ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ από το 1911 και για τα 20 επόμενα χρόνια χρησιμοποίησε τη μεγάλη δασώδη ορεινή όαση Jebel Akhdar, για να οργανώσει, ως ηγέτης της, την περίφημη Κυρηναϊκή Αντίσταση.
Από τον Φεβρουάριο του 1926 που ο αποικιακός Διοικητής Attilio Teruzzi κατέλαβε την όαση Jaghbub, ο ανεφοδιασμός από την Αίγυπτο κατέστη δυσκολότερος.
Ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ τροποποίησε την δική του τακτική και αναδιοργάνωσε τους αντάρτες και μέλη της Αδελφότητας Σενούσι, οι οποίοι διώκονταν συνεχώς από τους Ιταλούς. Ο Pietro Badoglio, Διοικητής της Λιβύης από τον Ιανουάριο του 1929, ξεκίνησε μακρές διαπραγματεύσεις που ολοκληρώθηκαν με νομιζόμενο συμβιβασμό του Ομάρ Αλ Μουχτάρ ως και πλήρη υποταγή του!
Τον Οκτώβριο του 1929 ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ κατήγγειλε τον συμβιβασμό ενώ δούλευε πυρετωδώς για να αποκαταστήσει τον συγχρονισμό δράσης των ανταρτών προετοιμάζοντας τους για την απόλυτη αντιπαράθεση με τον Στρατηγό Rodolfo Graziani, Διοικητή της Λιβύης από τον Μάρτιο του 1930. Αν από το 1922 μέχρι το 1928 οι ιταλικές δυνάμεις υπό τον Στρατηγό Pietro Badoglio εξαπέλυσαν μια τιμωρητική εκστρατεία ειρήνευσης, ο διάδοχος του Στρατηγός Rodolfo Graziani αποδέχτηκε τον διορισμό του από τον Μουσολίνι μόνο με την προϋπόθεση ότι θα του επιτρεπόταν να συντρίψει την Κυρηναϊκή Αντίσταση χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και απαλλαγμένος από τους περιορισμούς είτε του ιταλικού ή του διεθνούς δικαίου.
Η κατασκευή του φράχτη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στέρησαν τους αντάρτες του Ομάρ Αλ Μουχτάρ από οποιαδήποτε βοήθεια, ενισχύσεις από την Αίγυπτο και υποστήριξη από τον γηγενή πληθυσμό.
Αντίθετα οι ιταλικές δυνάμεις είχαν βοήθεια και από τους τοπικούς πληροφοριοδότες και ο τραυματισμένος Ομάρ Αλ Μουχτάρ έπεσε σε ενέδρα στις 11 Σεπτεμβρίου 1931 στην πόλη Suluntah. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1931 “δικάστηκε και καταδικάστηκε” σε απαγχονισμό δημοσίως. Στις 16 Σεπτεμβρίου ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ απαγχονίστηκε πριν από τους αντάρτες συμπολεμιστές του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Suluq σε ηλικία 73 ετών.
Η προσωπογραφία του απεικονίζεται σε κάθε χαρτονόμισμα των 10 λιβυκών δηναρίων.
Η ταινία Λιοντάρι της Ερήμου, παραγωγής 1981 με πρωταγωνιστές τον Άντονι Κουίν, τον Όλιβερ Ρηντ και την Ειρήνη Παπά προσπάθησε να αποτυπώσει την αντίσταση του Ομάρ Αλ Μουχτάρ ενάντια στις δυνάμεις του Rodolfo Graziani.
Το Πανεπιστήμιο στην πόλη της Λιβύης Bayda φέρει το όνομά του, όπως επίσης ένα τζαμί στην πόλη Τάμπα, στην Φλόριντα των ΗΠΑ και 5 οδοί, στη Γάζα στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο στην Αίγυπτο, στη Ντόχα στο Κατάρ, στη Μπιζέρτα στην Τυνησία και στο Ριάντ στη Σαουδική Αραβία.
Αναμφισβήτητα ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ αναγνωρίζεται ως Εθνικός Ήρωας της Λιβύης από όλο τον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο για τον οποίο παραμένει ζωντανό σημείο αναφοράς και τον τιμούν για τους αγώνες του και την ανιδιοτέλειά του.
Δυστυχώς όμως βυσσοδομούν πάνω στη μνήμη του όσοι ηλιθιωδώς περιέφεραν και περιφέρουν την εικόνα του, ως σύμβολο για μια ενωμένη και ελεύθερη Λιβύη από τις 17 Φεβρουαρίου 2011 και μετά.
Η Λιβύη μέχρι τότε υπήρξε όσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια χώρα. αλλά ενωμένη με τόσες φυλές που η κάθε μία ονειρεύεται να βυζαίνει τις πετρελαιοπηγές δεν θα υπάρξει ποτέ.
Πιθανότερο είναι να τεμαχιστεί σύμφωνα με τις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες που θα την ρουφούν και θα πετούν τα κοκκαλάκια της στις διάφορες φυλές να τα γλύφουν όταν σιωπούν τα μεγάφωνα των τζαμιών.
Όσο για τους πληρωμένους μισθοφόρους που από την πολύ αγανάκτηση και την πατριωτίλα τους έφτιαξαν και ταξιαρχία και την βάφτισαν "ταξιαρχία Ομάρ Μουχτάρ", είναι ολοφάνερο πού γράφουν τον Ηγέτη της Κυρηναϊκής Αντίστασης, τους Λίβυους και την Λιβύη.
[7] https://wikispooks.com/wiki/File:Sinjar-records_final.pdf
[8] https://www.temehu.com/Cities_sites/cyrene-cyrenaica.htm
[9] https://www.youtube.com/watch?v=SO3FAI0cqcw&feature=youtu.be
http://psf.ong/projet/images/Regardssur/Regard-sur_patrimoine-libyen-millenaire.pdf
https://www.archaeology.wiki/blog/2013/08/30/ancient-libyan-necropolis-threatened-by-real-estate-speculators/
[10] https://www.temehu.com/Cities_sites/museum-of-cyrene.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου