γράφτηκε
στον Τοίχο
23.6.18
-
1
Comments
Κατερίνα Γκαράνη
Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω σε αυτή εδώ την χώρα και να νιώσω ελεύθερος. Να μην έχω για ένα 24ωρο μία αόρατη θηλιά στον λαιμό και μία πλάκα μαρμάρου στο στήθος μου. Να δω αυτή την χώρα αλλιώς.
Πάνε χρόνια που έχω να ζήσω ξέγνοιαστα για μία μέρα. Δεν είναι τα δικά μου άγχη, ούτε η δική μου απαισιόδοξη ψυχή. Είναι οι άλλοι. Αυτοί που σε περιμένουν στην γωνία κάθε πρωί για να σε κάνουν να νιώσεις απόγνωση.
Μία καθημερινή νόμιμη τρομοκρατία πλανάται στην χώρα από όλες τις πλευρές. Δεν κρύβει δυναμίτες σε κατσαρόλες, δεν στέλνει προκηρύξεις, δεν απειλεί την ζωή σου.
Δεν θα σου κάνει κανένα άμεσο κακό, αλλά εσύ το ξέρεις από το πρωί που ξυπνάς, ότι κάποιος σήμερα θα κάνει "το θαύμα του" και θα σου στερήσει την ευτυχία του 24ωρου.
Δεν προσδιορίζεται σε πρόσωπα αυτός ο τρόμος αλλά σε πράξεις που κρύβουν πίσω τους πρόσωπα. Κράτος παράδοξων αναρχικών η Ελλάδα. Αυτό νιώθω ότι είναι.
Ο καθένας θα κάνει αυτό που του γουστάρει, αυτό που είναι στα δικά του μέτρα αδιαφορώντας για το γενικό πρέπει.
«Το έτσι θέλω» και το «είμαι νόμιμος» είναι οι συχνές φράσεις που θα ακούς σε αυτή την απίστευτη αναρχία.
Δε μπορείς να αντιδράσεις, δε μπορείς να θέσεις τα δικά σου επιχειρήματα γιατί ναι, αυτό που κάνει είναι νόμιμο, και σε ελεύθερη χώρα ζει για να το κάνει. Διότι δεν μπορείς εσύ να του απαγορέψεις να ξεριζώσει τα 5 δέντρα στην αυλή ΤΟΥ, ούτε να μην γκρεμίσει το πέτρινο δίπατο πατρικό ΤΟΥ, σπάνιας αρχιτεκτονικής.
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να πεις στον εργοστασιάρχη ότι η επιχείρησή ΤΟΥ είναι στα όρια προστατευόμενης περιοχής διότι είναι δική ΤΟΥ γη.
Ούτε μπορείς να επιπλήξεις τη μάνα που ξεφτιλίζει με λέξεις το παιδί μέσα στο δρόμο, σε μία κατάσταση υστερίας, γιατί είναι δικό ΤΗΣ παιδί. Ούτε το μαλάκα απέναντι που τραβολογά το σκυλί από το λαιμό με βία γιατί είναι δικό ΤΟΥ σκυλί. Ούτε τον δήμαρχο για το μπάζωμα αλάνας γιατί είναι δικιά Του η εξουσία. Ούτε τον ανάγωγο δικηγορίσκο που προσβάλει τη μνήμη ενός παιδιού γιατί είναι η δική ΤΟΥ υπερασπιστική γραμμή.
Και η λίστα συνεχίζεται καθημερινά σε απίστευτους χώρους από άγνωστους ανθρώπους με τις κτητικές αντωνυμίες τους στο τρίτο πρόσωπο ενικού αριθμού.
Βρόγχος από το πρωί, γιατί το ξέρεις ότι ο αόρατος εχθρός θα εμφανιστεί και δε θα μπορείς να τον απωθήσεις πόσο μάλλον να τον σταματήσεις.
Φταίει το μυαλό ή ίσως πάλι η ψυχή. Η χώρα που αγάπησα καθημερινά φθίνει από αρχόντισσα σε ξεπεσμένη πόρνη που ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει, θεωρώντας ότι για όσο του "περνάει", αυτή θα κάνει τα γούστα του.
γράφτηκε Ιανουάριο 2010
1 σχόλιο
Είναι πολλοί αλλά δεν είναι όλοι . Χάραξε τη γραμμή σου και βάλε κι άλλους κανονικούς ανθρώπους μέσα της . Άσε τις κανίβαλους απέξω . Είναι πολύ δύσκολο αλλά θα σε δυναμώσει . Σε ευχαριστώ για το κείμενο .
Δημοσίευση σχολίου