γράφτηκε
στον Τοίχο
15.1.19
-
1
Comments
Γιάννης Λαζάρου
Είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορείς να προσπεράσεις γιατί τελικά αυτές οι πολλές στιγμές που προσπέρασες υπομένοντας κάθε είδους τυραννία οδηγούν στην αποχαύνωση και στην κυριαρχία των ολίγιστων.
Είναι κάποιες στιγμές που η συγκυρία της ροής των "ειδήσεων" σού επιβεβαιώνει το σκεπτικό της ολοκληρωτικής σαπίλας που έχει κυριεύσει μια πρώην κοινωνία για την οποία δεν υπάρχει σωτηρία.
Είναι η στιγμές που πιάνεις πάλι το μολύβι (πληκτρολόγιο), έτσι απλά για να το βγάλεις από μέσα σου.
Δυο ειδήσεις, που για την κρατούσα κατάσταση στην αποκαλούμενη Ελλάδα, είναι διαφορετικής σημασίας και βαρύτητας. Η μια είδηση είναι πρωτοσέλιδο με αφιερώματα και φωτογραφίες. Είναι η αποχώρηση του Καμμένου από το υπουργείο με τα μιράζ να σκίζουν τον Αττικό ουρανό. Η άλλη είδηση σε μονόστηλο είναι πως πέθανε ο Καργάκος.
Η παρουσίαση και των δυο ειδήσεων αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μιας αποικίας και το πώς αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι των κρατούντων τούς κατοικοεδρεύοντες (αποκαλούνται και λαός) στον "γεωγραφικό προσδιορισμό" Ελλάδα.
Για την είδηση των πρωτοσέλιδων δεν έχουμε να πούμε τίποτε διότι αφορά πρόθυμους υπαλλήλους αφεντικών, ανθρωπάρια με οπαδούς που δεν ορρωδούν προ ουδενός αρκεί να υπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα.
Για την δεύτερη είδηση του μονόστηλου έχουμε να πούμε πολλά. Τόσα πολλά που θα χρειαζόταν το μέγεθος των γνώσεων και του ταλέντου της συγγραφής του εκλιπόντος. Επειδή όμως δεν υπάρχει θα αρκεστούμε να αναφωνήσουμε πως: Αγαπητέ μου δεν πέθανε απλά ο Καργάκος.
Ο Σαράντος Καργάκος είναι αυτό που αποκαλούμε διανοούμενος και όλα αυτά τα χρόνια εργάστηκε και διέθεσε το τάλαντό του στην υπηρεσία του λαού από τον οποίο προέρχεται. Αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνουν όλοι όσοι αποκτούν εφόδια γνώσης ή άλλα ταλέντα τα οποία μπορούν να βοηθήσουν μια κοινωνία.
Για το έργο του και την παρακαταθήκη του δεν είμαστε αρμόδιοι να μιλήσουμε, όπως δεν θα μιλήσουν και οι ζώσες γενεές αφού είναι ανίκανες να τον καταλάβουν. Αν ήταν ικανές δεν θα ανέχονταν έστω και την ύστατη στιγμή τις φανφάρες της πρώτης είδησης γλεντώντας στο Twitter και στο Facebook.
Ο Σαράντος Καργάκος ως διανοούμενος όλα τα χρόνια μίλαγε στον λαό για όλα, αρθρογραφούσε για την πολιτικοοικονομική κατάσταση και έδειχνε τα δεινά που θα έρχονταν αλλά και αυτά που ζούσε καθημερινά. Δεν σίγησε όπως το σύνολο των αποκαλούμενων διανοούμενων και καλλιτεχνών για το προσωπικό του συμφέρον. Γι' αυτό εξ' άλλου δεν "βαρύνεται" με καμία διάκριση από την συντεχνία των υπηρετούντων διακόσια χρόνια τώρα τους αυθέντες.
Ο Σαράντος Καργάκος δεν ήταν απλά ένας καθηγητής και ιστορικός όπως τον παρουσιάζουν τα πιόνια της πληροφόρησης, ήταν η φωνή που σίγησε γιατί είχε κι άλλα να πει. Δεν έχει σημασία ποιοι θα τον άκουγαν σήμερα, σημασία έχει πως ήταν ένα σημείο αναφοράς για αξιοπρέπεια. Γιατί ο Σαράντος Καργάκος ήταν ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που γνώριζε την αξία του καμάτου και αυτό προσπάθησε να μας βροντοφωνάξει για να έχουμε δημοκρατία. Χωρίς κούραση μυαλού και σώματος οι "δημοκρατίες" είναι "γλέντια" στο Twitter και στο Facebook.
Ο Σαράντος Καργάκος είχε την ευκαιρία και την άδραξε να αφήσει το σπέρμα της γνώσης του στα έργα του για τις μέλλουσες γενιές που θα αναζητήσουν την αλήθεια τους για την κυοφορία της ελευθερίας.
Κανένα μιράζ δεν θα σηκωθεί να τιμήσει τον Σαράντο Καργάκο, πράγμα που και ο ίδιος θα απεχθάνονταν. Η δημοκρατία των Καργάκων δεν έχει ανάγκη από τέτοιες θεατρικές παραστάσεις. Θα μαζευτούν οι "γνωστοί" να πούνε τις γνωστές φανφάρες τους κρυφογελώντας για την αποχώρηση ενός ακόμη αντιπάλου. Είναι αυτοί για τους οποίους άπειρες φορές μας είχε προειδοποιήσει πως είναι ακατάλληλοι να ηγηθούν μιας πραγματικής δημοκρατίας.
Ο ίδιος θα γέλαγε με τους τίτλους όπως "καλό ταξίδι, δάσκαλε" και άλλα φληναφήματα αφού για μια ακόμη φορά θα διαπίστωνε πως ακόμη κι αυτοί που τον αποκαλούσαν δάσκαλο τίποτε δεν έμαθαν από την διδαχή του.
Οι καιροί είναι πρόσφοροι για εικονικές "δημοκρατίες" που πρωτοστατούν Καμμένοι (κυριολεκτικώς). Σε τέτοιες "δημοκρατίες" οι Καργάκοι είναι βαρίδια και ίσως να μην έρθουν ποτέ οι καιροί μιας πραγματικής δημοκρατίας, αφού ως μαθητές τέτοιων δασκάλων δεν πήραμε χαμπάρι τίποτε.
1 σχόλιο
Κάποιοι έμαθαν από τον δάσκαλο...
Δημοσίευση σχολίου