γράφτηκε
στον Τοίχο
9.3.19
-
0
Comments
Επιμέλεια-μετάφραση: Τρύφων Λιώτας
Ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ John Pilger επικαλείται τον George Orwell, καλώντας τους συμπατριώτες του να υπερασπιστούν την ελευθερία του «διακεκριμένου Αυστραλού», ιδρυτή και συντάκτη του WikiLeaks, Julian Assange, και της «πραγματικής δημοσιογραφίας ενός είδους που πλέον θεωρείται εξωτικό».
Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον Julian Assange, συναντιόμαστε σε ένα δωμάτιο που ξέρει πολύ καλά. Υπάρχει ένας άδειο τραπέζι και εικόνες του Ισημερινού στους τοίχους. Υπάρχει μια βιβλιοθήκη όπου τα βιβλία δεν αλλάζουν ποτέ. Οι κουρτίνες είναι πάντα τραβηγμένες και δεν υπάρχει φυσικό φως.
Ο αέρας είναι μπαγιάτικος και δύσοσμος.
Αυτό είναι το δωμάτιο 101.
Πριν εισέλθω στο δωμάτιο 101, πρέπει να παραδώσω το διαβατήριό μου και το τηλέφωνό μου. Οι τσέπες και τα υπάρχοντά μου εξετάζονται. Το φαγητό που φέρνω επιθεωρείται.
Ο άνθρωπος που φυλάει το δωμάτιο 101 κάθεται σε κάτι που μοιάζει με παλιομοδίτικο τηλεφωνικό θάλαμο.
Παρακολουθεί μια οθόνη, βλέποντας τον Julian. Υπάρχουν και άλλοι αόρατοι, πράκτορες του κράτους, που παρακολουθούν και ακούνε.
Οι κάμερες βρίσκονται παντού στο δωμάτιο 101. Για να τις αποφύγουμε, ελισσόμαστε σε μια γωνιά, δίπλα-δίπλα, κολλητά στον τοίχο.
Αυτός είναι ο τρόπος που ανταλλάσσουμε νέα: ψιθυρίζοντας και γράφοντας ο ένας στον άλλο σε ένα μπλοκάκι το οποίο κρύβουμε από τις κάμερες. Μερικές φορές γελάμε.
Έχω καθορισμένο χρονικό διάστημα. Όταν λήξει, η πόρτα στο δωμάτιο 101 ανοίγει ξαφνικά και ο φρουρός λέει: "Ο χρόνος τελείωσε!"
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, είχα τη δυνατότητα για επιπλέον 30 λεπτά και ο άνθρωπος στο θάλαμο του τηλεφώνου μου ευχήθηκε καλή χρονιά, αλλά ο Julian όχι.
Φυσικά, το δωμάτιο 101 είναι το δωμάτιο στο προφητικό μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ, 1984, όπου η αστυνομία της σκέψης παρακολουθούσε και βασάνιζε κρατουμένους της, και χειρότερα, μέχρι οι άνθρωποι παρέδιδαν την αξιοπρέπεια και τις αρχές τους υπακούοντας στον Μεγάλο Αδελφό.
Ο Julian Assange δεν θα υπακούσει ποτέ στον Big Brother. Η ανθεκτικότητα και το θάρρος του είναι εκπληκτικά, παρόλο που η φυσική του υγεία αγωνίζεται να συμβαδίσει.
Ο Τζούλιαν είναι διακεκριμένος Αυστραλός, ο οποίος έχει αλλάξει τον τρόπο που πολλοί άνθρωποι σκέφτονται για τις διπρόσωπες κυβερνήσεις. Για το λόγο αυτό είναι πολιτικός πρόσφυγας που υπόκειται σε αυτό που ο Ο.Η.Ε. ονομάζει «αυθαίρετη κράτηση».
Ο ΟΗΕ λέει ότι έχει το δικαίωμα ελεύθερης μετάβασης στην ελευθερία, αλλά του το αρνούνται. Έχει το δικαίωμα σε ιατρική περίθαλψη χωρίς φόβο σύλληψης, αλλά του το αρνούνται. Έχει το δικαίωμα σε αποζημίωση, αλλά του το αρνούνται.
Ως ιδρυτής και συντάκτης του WikiLeaks, το έγκλημά του έχει μια λογική σκοτεινών χρόνων.
Το WikiLeaks έχει ένα άψογο ποσοστό αυθεντικότητας που καμία εφημερίδα, κανένα τηλεοπτικό κανάλι, κανένας ραδιοφωνικός σταθμός, κανένα BBC, κανένα New York Times, καμία Washington Post, κανένας Guardian δεν μπορεί να φτάσει. Πραγματικά, τους ντροπιάζει.
Αυτό εξηγεί γιατί τιμωρείται.
Για παράδειγμα:
Την περασμένη εβδομάδα, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφανθεί ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε καμία νομική εξουσία επί των νησιωτών Chagos, οι οποίοι στη δεκαετία του 1960 και του '70, εκδιώχθηκαν υπό απόλυτη μυστικότητα από την πατρίδα τους το Diego Garcia στον Ινδικό Ωκεανό και εστάλησαν στην εξορία και τη φτώχεια. Αμέτρητα παιδιά πέθαναν, πολλά από αυτά, από θλίψη. Ήταν ένα επικό έγκλημα που λίγοι γνώριζαν.
Για σχεδόν 50 χρόνια, οι Βρετανοί έχουν αρνηθεί τους νησιώτες το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα τους, την οποία είχαν δώσει στους Αμερικανούς για μια μεγάλη στρατιωτική βάση.
Το 2009, το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε ένα «θαλάσσιο καταφύγιο» γύρω από το αρχιπέλαγος του Chagos.
Αυτή η συγκινητική ανησυχία για το περιβάλλον αποκαλύφθηκε ως απάτη όταν η WikiLeaks δημοσίευσε μια μυστική δήλωση από τη βρετανική κυβέρνηση που καθησύχαζε τους Αμερικανούς αναφέροντας ότι «οι πρώην αυτόχθονες θα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κυνηγήσουν το δικαίωμά τους για επιστροφή στα νησιά εφόσον όλο το αρχιπέλαγος του Chagos έχει χαρακτηριστεί ως θαλάσσιο καταφύγιο.»
Η αλήθεια της συνωμοσίας επηρέασε σαφώς τη σημαντική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Το WikiLeaks έδειξε επίσης πως οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν τους συμμάχους τους. Πώς η CIA μπορεί να σας παρακολουθήσει μέσω του iPhone σας. Πώς η Προεδρική υποψήφιος Hillary Clinton έλαβε μεγάλα χρηματικά ποσά από την Wall Street για μυστικές ομιλίες που διαβεβαίωναν τους τραπεζίτες ότι εάν εκλεγεί θα είναι φίλη τους.
Το 2016, το WikiLeaks ανέδειξε μια απευθείας σχέση μεταξύ της Κλίντον και του οργανωμένου τζιχάντ στη Μέση Ανατολή: τρομοκράτες, με άλλα λόγια. Ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αποκάλυψε ότι όταν η Κλίντον ήταν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, γνώριζε ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ χρηματοδοτούσαν το Ισλαμικό Κράτος, ωστόσο δεχόταν τεράστιες δωρεές για το ίδρυμά της και από τις δύο κυβερνήσεις. Στη συνέχεια η ίδια ενέκρινε τη μεγαλύτερη πώληση όπλων παγκοσμίως στους Σαουδάραβες ευεργέτες της: όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον των πληγέντων της Υεμένης.
Αυτό εξηγεί γιατί τιμωρείται.
Το WikiLeaks έχει επίσης δημοσιεύσει περισσότερα από 800.000 μυστικά αρχεία από τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του Κρεμλίνου, που μας λέει περισσότερα για τις μηχανορραφίες της εξουσίας σε αυτή τη χώρα από τη συνηθισμένη υστερία του Russiagate στην Ουάσιγκτον.
Αυτή είναι η πραγματική δημοσιογραφία - η δημοσιογραφία ενός είδους που θεωρείται πλέον εξωτική: η αντίθεση της δημοσιογραφίας του Vichy, η οποία μιλάει για τον εχθρό του λαού και παίρνει το παρατσούκλι της από την κυβέρνηση Vichy που κατείχε τη Γαλλία για λογαριασμό των Ναζί.
Η δημοσιογραφία του Vichy είναι λογοκρισία λόγω παράλειψης, όπως το ανείπωτο σκάνδαλο της συμπαιγνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Αυστραλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να αρνηθούν στον Julian Assange τα δικαιώματά του ως Αυστραλού πολίτη και να τον σιωπήσουν.
Το 2010, η πρωθυπουργός Julia Gillard πήγε ακόμα πιο μακριά διατάζοντας την Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία να ερευνήσει και να διώξει, τον Assange και το WikiLeaks - μέχρι να ενημερωθεί από την AFP ότι δεν είχε διαπραχθεί κανένα έγκλημα.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, το Sydney Morning Herald δημοσίευσε ένα πολυτελές συμπλήρωμα που προωθούσε μια γιορτή του «Me Too» (μτφ.: Και εγώ επίσης) στην Όπερα του Σίδνεϊ στις 10 Μαρτίου. Μεταξύ των κορυφαίων συμμετεχόντων είναι η πρόσφατα συνταξιούχος Υπουργός Εξωτερικών, Julie Bishop.
Η Bishop προβάλλεται τελευταίως στα τοπικά μέσα ενημέρωσης ως μια απώλεια για την πολιτική: μια «εικόνα», κάποιος την αποκάλεσε, που προκαλεί θαυμασμό. Η ανύψωση σε μια διασημότητα του φεμινισμού μιας τόσο πολιτικά πρωτόγονης μας λέει πόσο πολύ οι λεγόμενες πολιτικές της ταυτότητας έχουν παρεκτρέψει μια ουσιαστική και βασική αλήθεια: ότι αυτό που έχει σημασία, πάνω απ’ όλα, δεν είναι το φύλο αλλά η τάξη που υπηρετείς.
Προτού εισέλθει στην πολιτική, η Julie Bishop ήταν δικηγόρος στη διαβόητη υπόθεση του εργάτη εξόρυξης αμιάντου James Hardie, ενάντια στους ισχυρισμούς ανθρώπων και των οικογενειών τους που πέθαιναν φρικτά από την ασθένεια των μαύρων πνευμόνων.
Ο δικηγόρος Peter Gordon θυμάται την Bishop «να διερωτάται ρητορικά στο δικαστήριο γιατί οι εργάτες να δικαιούνται προτεραιότητας στις δικαστικές υποθέσεις μόνο και μόνο επειδή απλά πεθαίνουν.» Η Bishop λέει ότι «ενήργησε βάση οδηγιών... επαγγελματικά και ηθικά".
Ίσως απλά «ενεργούσε βάση οδηγιών» όταν πέρυσι πέταξε στο Λονδίνο με τον υπουργικό της αρχηγό, ο οποίος είχε δηλώσει ότι ο Αυστραλός Υπουργός Εξωτερικών θα έθετε την υπόθεση του Julian ευελπιστώντας να ξεκινήσει τη διπλωματική διαδικασία για να τον φέρει σπίτι.
Ο πατέρας του Julian είχε γράψει μια συγκινητική επιστολή στον πρωθυπουργό Malcolm Turnbull, ζητώντας από την κυβέρνηση να παρέμβει διπλωματικά για να απελευθερώσει τον γιο του. Είπε στον Turnbull ότι ανησυχούσε ότι ο Julian δεν θα μπορούσε να φύγει ζωντανός από την πρεσβεία.
Η Julie Bishop είχε κάθε ευκαιρία στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ να παρουσιάσει μια διπλωματική λύση που θα έφερνε τον Julian σπίτι. Αλλά αυτό απαιτούσε το θάρρος κάποιου υπερήφανου να εκπροσωπεί ένα κυρίαρχο, ανεξάρτητο κράτος, όχι υποτελές.
Τουναντίον, δεν έκανε ούτε μία προσπάθεια να διαψεύσει το Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Jeremy Hunt, όταν είπε σκανδαλωδώς ότι ο Julian «αντιμετώπισε σοβαρές κατηγορίες». Τι κατηγορίες; Δεν υπήρχαν κατηγορίες. Η υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας εγκατέλειψε το καθήκον της να υπερασπιστεί έναν Αυστραλό πολίτη, ο οποίος διώκεται χωρίς λόγο, κατηγορείται για τίποτα και είναι ένοχος για τίποτα.
Θα θυμηθούν άραγε στην Όπερα την επόμενη Κυριακή, αυτές οι φεμινίστριες που προσκυνούν αυτή την ψευδή εικόνα, το ρόλο της στη συμφωνία με τις ξένες δυνάμεις για να τιμωρήσει έναν Αυστραλό δημοσιογράφο, του οποίου το έργο έχει αποκαλύψει ότι ο ληστρικός μιλιταρισμός έχει καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων απλών γυναικών σε πολλές χώρες; Μόνο στο Ιράκ, η αμερικανική εισβολή στη χώρα αυτή, στην οποία συμμετείχε η Αυστραλία, άφησε 700.000 χήρες.
Τι μπορεί να γίνει; Μια αυστραλιανή κυβέρνηση που ήταν έτοιμη να ενεργήσει λόγω μιας εκστρατεία για τη διάσωση του πρόσφυγα παίκτη ποδοσφαίρου, Hakeem al-Araibi, από τα βασανιστήρια και τις διώξεις στο Μπαχρέιν, είναι σε θέση να φέρει στο σπίτι τον Julian Assange.
Ωστόσο, η άρνηση του Υπουργείου Εξωτερικών στην Καμπέρα για να τιμήσει τη δήλωση των Ηνωμένων Εθνών ότι ο Julian είναι θύμα «αυθαίρετης κράτησης» και έχει ένα θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία του, είναι μια επαίσχυντη παραβίαση του πνεύματος του διεθνούς δικαίου.
Γιατί η αυστραλιανή κυβέρνηση δεν έκανε καμία σοβαρή προσπάθεια να απελευθερώσει τον Assange; Γιατί η Julie Bishop υπόκυψε στις επιθυμίες δύο ξένων δυνάμεων; Γιατί αυτή η δημοκρατία διασύρεται με σχέσεις υποτέλειας και συνεργάζεται με άνομες ξένες δυνάμεις;
Η δίωξη του Julian Assange είναι η κατάκτηση όλων μας: της ανεξαρτησίας μας, του αυτοσεβασμού μας, της διάνοιας μας, της συμπόνιας μας, της πολιτικής μας, του πολιτισμού μας.
Σταματήστε την κύλιση (scrolling). Οργανώστε. Καταλείψτε. Επιμείνετε. Κάντε θόρυβο. Αναλάβετε άμεσα δράση. Να είστε γενναίοι και μείνετε γενναίοι. Αψηφίστε την αστυνομία σκέψης.
Ο πόλεμος δεν είναι ειρήνη, η ελευθερία δεν είναι δουλεία, η άγνοια δεν είναι δύναμη. Αν ο Julian μπορεί να αντισταθεί στον Big Brother, το ίδιο μπορείτε και εσείς: το ίδιο μπορούμε όλοι μας.
John Pilger
4 Μαρτίου 2019
Ο John Pilger έδωσε αυτή τη ομιλία σε μια διαδήλωση στο Σίδνεϋ για τον Julian Assange, που διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου