γράφτηκε
στον Τοίχο
21.3.20
-
0
Comments
Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι το πόσοι θα πεθάνουν από τον κορωνοϊό ή το πόσοι δεν θα αρρωστήσουν. Το μεγάλο ερώτημα είναι το αν θα μάθει η ανθρωπότητα κάτι και τι θα είναι αυτό/ά μετά το τέλος της πανδημίας.
Για παράδειγμα θα μπορούσε να μάθει πως τίποτε δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Πως είμαστε όλοι μας αναλώσιμοι και πως ένας μικροσκοπικός και αόρατος ζωντανός οργανισμός είναι ικανός να διαλύσει ένα γιγάντιο και πολύπλοκο μηχανισμό συσσώρευσης πλούτου, όπως ακριβώς είναι δηλαδή ένα μέρος του παγκόσμιου συστήματος που εξουσιάζει τους πάντες και τα πάντα. Το άλλο μέρος αυτού είναι ο μηχανισμός ελέγχου που ασκεί ανηλεώς καθημερινά, για να μπορεί απρόσκοπτα να συσσωρεύει τον πλούτο της Γης και των ανθρώπων.Αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν οι κυβερνήσεις και τα κράτη τώρα. Να ελέγξουν τα πλήθη με στρατιωτικούς νόμους και καραντίνες. Τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών όμως δεν είναι για τους ανθρώπους. Είναι για το σύστημά τους που τώρα κλυδωνίζεται. Τρέμουν την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και του υγειονομικού συστήματος. Τρέμουν τον πανικό των μαζών μήπως στραφεί ενάντια στην κανονικότητα που καταρρέει μέρα με τη μέρα.
Πόσο πραγματικά νοιάζονται όμως όλοι αυτοί που δεκαετίες ευαγγελίζονται τα πάντα με γνώμονα το χρηματικό κέρδος; Αυτοί που τώρα παρακαλούν και απαιτούν από τον κόσμο να μείνει σπίτι του και να σκεφτεί τον συνάνθρωπο είναι οι ίδιοι που καλλιέργησαν με τέχνη τον ανθρωπότυπο του σήμερα.
Τον άνθρωπο που νοιάζεται μόνο για το τώρα και μόνο για τον εαυτό του. Τον άνθρωπο που εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα για να ικανοποιεί το εγώ του και τις ιδιοτελείς επιθυμίες του. Τον άνθρωπο που καταναλώνει ολημερίς όλη τη σαβούρα που προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ και τους εντεταλμένους κανιβάλους.
Θα μάθουμε ποτέ άραγε πως η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες για να αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες τους κινδύνους δεν είναι ποτέ στην ατζέντα του κρατικού προϋπολογισμού;
Αυτοί που με περίσσια υποκρισία χειροκροτούν σήμερα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές είναι οι ίδιοι που μέχρι τώρα τους απέλυαν και υποβάθμιζαν την δημόσια υγεία για να αναδείξουν την ιδιωτική πρωτοβουλία ως το φωτεινό μονοπάτι του μελλοντικού συστήματος υγείας. Ένα σύστημα για λίγους κι εκλεκτούς. Το ίδιο έκαναν πάντα και το ίδιο θα κάνουν και όταν περάσει η μπόρα.
Δημόσια υγεία και οτιδήποτε δημόσιο, στην πραγματικότητα δεν είναι το κρατικό αλλά εκείνες οι υπηρεσίες που ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους. Και στον κόσμο που ζούμε τίποτε δεν ανήκει σε όλους, τα πάντα ανήκουν σε λίγους. Το θέμα είναι πώς θα αντιστρέψουμε την κατάσταση. Αυτό πρέπει να μάθουμε.
Δεν μπορώ να ξέρω πως θα είναι η επόμενη μέρα, αλλά γνωρίζω και θυμάμαι όλες τις προηγούμενες. Κοιτάζω πίσω στην ανθρώπινη ιστορία και μαθαίνω ακόμη για τον πόνο, την πείνα και τον θάνατο που βρήκε την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Και όλο αυτό το κακό δεν προήλθε από κάποιον ιό, αλλά από ανθρώπους. Από ανθρώπους που πάντα έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τα δισεκατομμύρια των φτωχών του κόσμου και χειροκροτούσαν περήφανοι τους στρατούς και τα οπλικά συστήματα.
Οι υπηρέτες του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα κράτη τους εξοντώνουν ολόκληρους πληθυσμούς και τους καθιστούν ευάλωτους σε κάθε κίνδυνο, διαλύοντας τις χώρες τους και τις υποδομές τους. Και ίσως είναι μία ευκαιρία να καταλάβουν οι γηγενείς αυτού του τόπου πως είναι να φεύγεις όταν διαισθάνεσαι οτι κινδυνεύεις. Ίσως είναι μια ευκαιρία να μάθουν οι άνθρωποι πως δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους. Όλοι μας, τη ζωή και την υγειά μας θέλουμε.
Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό είναι το ρέκβιεμ της ανθρωπότητας. Δεν μπορούμε να ρωτήσουμε τον πλανήτη τι επιθυμεί για εμάς. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε περάσει και στο παρελθόν από επιδημίες και καταστροφές. Και επιζήσαμε. Οπότε προς το παρόν ας παραμείνουμε ψύχραιμοι μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη για τους περισσότερους κατάσταση και για όσο παραμένουμε έγκλειστοι ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, τα λάθη μας και το πώς πραγματικά θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο, ώστε στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τον επερχόμενο κίνδυνο.
Να σκεφτούν κάποιοι καλά το τι αντιπροσωπεύουν τα κράτη και οι «ηγέτες» τους.
Η πραγματικότητα που μας περιβάλλει μεταβάλλεται διαρκώς και κάποιες φορές όπως τώρα, από απρόβλεπτους παράγοντες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως το αόρατο χέρι της Αγοράς και οι κάθε λογής θεοί των ανθρώπων δεν είναι αρκετά για να μας προστατέψουν. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε να συμφιλιωνόμαστε με το θάνατο όχι για να αποδεχθούμε την καταδίκη μας αλλά αντίθετα για να κατανοήσουμε την μηδαμινότητά μας μέσα στο σύμπαν, να επανεκτιμήσουμε την ανθρώπινη ζωή και να καταργήσουμε εκείνα τα πρόσωπα και τα πράγματα τα οποία ευθύνονται για την αυτοκαταστροφή μας.
Ναι είμαστε σε πόλεμο! Όμως ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Πανούργος είναι και είναι υπεύθυνος για τα δεινά της ανθρωπότητας. Κι όταν με το καλό τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, εκείνοι θα συνεχίσουν το έργο τους σαν να μη πέρασε μια μέρα. Γιατί ποντάρουν στο φόβο και στην λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου