γράφτηκε
στον Τοίχο
10.12.20
-
0
Comments
Κατερίνα Γκαράνη
Οι γυναικείες προσωπικότητες στην πολιτική και στην στρατηγική πολέμου μετά την κυριαρχία των πατριαρχικών θρησκειών τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή ήταν όχι σπάνιες αλλά σχεδόν ανύπαρκτες. Μπορεί η Δύση να θέλει να περηφανεύεται για την απόδοση των δικαιωμάτων στο γυναικείο φύλο αλλά γεγονότα του παρελθόντος αποδεικνύουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν.
Τα Όρη Ωρές (Aures) είναι η ανατολική προέκταση του Σαχαριανού Άτλαντα. Η περιοχή χρησίμευε ως καταφύγιο αλλά και προπύργιο των βερβερικών φυλών και που από εκεί κατάφεραν για αρκετά χρόνια να αμύνονται στην κατάκτησή τους από Άραβες, από Βυζαντινούς και γενικώς απ’ όσους ήθελαν να τους κάνουν υπηκόους αυτοκρατοριών και ισχυρών θρησκειών. Το γηγενές όνομα των Βερβέρων ήταν Amazigh δηλαδή «ελεύθεροι άνθρωποι». Το όνομα Βερβέρος το έδωσαν οι κατακτητές Άραβες από το το El Berber δηλαδή, «Βάρβαροι».
Έτος 688 μ.Χ. Ο βασιλιάς Kusaila ή μετά γνωστός με το όνομα Berber Aksel πεθαίνει και την ηγεσία των Αmazigh (Βερβέρων) παίρνει η ανιψιά του Kahina. Το πραγματικό της όνομα εκτιμάται ότι ήταν Ντίγια (Dihya) που στην γλώσσα της φυλής της σημαίνει «όμορφη γαζέλα». Το Kahina το έδωσαν οι Άραβες και σημαίνει «προφήτης» αλλά και «μάγισσα». Βλέπετε η Ντίγια εκτός από άψογη ηγέτης των φυλών της, άψογη πολεμίστρια είχε και προφητικές ικανότητες.
Οι μουσουλμανικές Αραβικές επιδρομές τα βρήκαν πάρα πολύ δύσκολα στο να κατακτήσουν τις περιοχές των Όρεων Ωρές. Ο Άραβας ηγέτης Χασάν μπιν αλ Νουμάν με τεράστιο όγκο στρατευμάτων για την κατάκτηση των περιοχών της Βορείου Αφρικής έπεφτε πάνω στην Πολεμίστρια Βασίλισσα Ντίγια, η οποία είχε καταφέρει να συμμαχήσει και με φυλές μη βερβερικές εξηγώντας τους ότι η κατάκτηση δεν θα ήταν μόνο θρησκευτική αλλά και πλήρη υποταγή σε κάτι ξένο. Οι αποτυχίες του ήταν τεράστιες και η Ντίγια κατάφερνε φοβερά πλήγματα στον αραβικό στρατό μέχρι που ο αλ Νουμάν έκανε αυτό που κάνουν οι άνανδροι: Κατάφερε να σπάσει την συμμαχία υποσχόμενος προνόμια στους συμμάχους της Ντίγια.
Ο θάνατος της Ντίγια ήταν ακριβώς όπως πρέπει σε έναν ηγέτη πολεμιστή. Στην τελευταία μάχη με τον Χασάν τραυματισμένη ήπιε δηλητήριο για να μην πιαστεί αιχμάλωτη. Ακριβής χρονολογία δεν υπάρχει αλλά εκτιμάται ότι αυτό συνέβη μεταξύ του 702 και 705μΧ. Αλλά ο πραγματικός θάνατος της Ντίγια ήρθε μετά τον θάνατό της. Οι Άραβες σχεδόν την εξαφάνισαν από τα ιστορικά γεγονότα διότι να νικιέσαι από «βαρβάρους», «άπιστους» και μάλιστα από ηγέτη γυναίκα είναι βαρύ.
Ο δεύτερος θάνατος της Ντίγια μετά θάνατον ήρθε από άλλες θρησκείες οι οποίες εκμεταλλευόμενες την αντίσταση και τις νίκες της απέναντι στους μουσουλμάνους άρχισαν να βάζουν στο «βιογραφικό» της ότι είχε ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό (καταγόμενη μάλιστα από εβραϊκή φυλή της Αιθιοπίας) και οι Δυτικοί να βάζουν στο «βιογραφικό» της ότι είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό και γι’ αυτό είχε τόσο μένος απέναντι στους μουσουλμάνους Άραβες. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Και οι νικητές όταν είναι θρησκείες καθαρά πατριαρχικές όπως ο ιουδαϊσμός και ο χριστιανισμός, μπορούν κάλλιστα να χαλαρώσουν τους ιερούς κανόνες που θέλουν τις γυναίκες σε κατώτερο επίπεδο από τα μουλάρια και να βάλουν στην ιστορία τους ότι άντρες πολέμαρχοι δεχόταν διαταγές από γυναίκα.
Η Ντίγια όμως ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος, βασίλισσα και πολεμίστρια ενός ελεύθερου λαού, ίσως να πίστευε σε πρωτόγονη θρησκεία, ίσως να μην πίστευε και πουθενά πέρα από την ελευθερία που την υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου.
Το άγαλμα της Ντίγια (Kahina) στην πόλη Baghai της Αλγερίας
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου