γράφτηκε
στον Τοίχο
30.1.22
-
0
Comments
Το πρόγραμμα Aktion T4, η ελάχιστα γνωστή πρωτοβουλία ευθανασίας που σκότωσε έως και 300.000 άτομα με αναπηρία καθώς οι Ναζί σάρωναν την Ευρώπη.
Τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, οι ναζιστικές αρχές εκτέλεσαν ένα τεράστιο αλλά λιγότερο γνωστό πρόγραμμα στοχευμένων μαζικών δολοφονιών με στόχο ορισμένα από τα πιο ευάλωτα άτομα υπό τον έλεγχό τους: τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Ξεκινώντας ως ένα πρόγραμμα ευθανασίας που εξάλειψε βρέφη με αναπηρία και παιδιά που κρίθηκαν ακατάλληλα να ζήσουν και επεκτάθηκε χρονικά για να καλύψει ενήλικες και ηλικιωμένους με αναπηρία, το πρόγραμμα τελείωσε το 1941 εν μέσω κύματος διαμαρτυριών από πολλές πλευρές της γερμανικής κοινωνίας.
Αλλά ο μηχανισμός μαζικής δολοφονίας που ανέπτυξε αυτό το πρόγραμμα δεν θα έμενε αδρανής για πολύ.
Αυτά τα θύματα - περίπου 300.000 από αυτά συνολικά - βοήθησαν τους Ναζί να βελτιώσουν τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσαν σύντομα για να πραγματοποιήσουν το Ολοκαύτωμα.
Αυτή η «πρόβα» για την Τελική Λύση δεν είχε επίσημο όνομα και ήταν γνωστή στη Γερμανία μόνο από τη διεύθυνση όπου ήταν η έδρα της: 4 Tiergartenstraße, Βερολίνο, από την οποία εμπνεύστηκε το όνομα Aktion T4.
Οι ρίζες του προγράμματος Aktion T4
Οι ιδεολογικές βάσεις του Aktion T4 ήταν εμφανείς στη ναζιστική σκέψη από την αρχή του κόμματος. Οι ηγέτες των Ναζί είχαν κηρύξει από καιρό το ευαγγέλιο της ευγονικής, ζητώντας επιστημονικό έλεγχο της γονιδιακής δεξαμενής της Γερμανίας με στόχο τη βελτίωσή της μέσω κρατικής δράσης.
Στο Mein Kampf, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ είχε διατυπώσει τη ναζιστική έννοια της «φυλετικής υγιεινής», γράφοντας ότι η Γερμανία «πρέπει να φροντίσει ώστε μόνο οι υγιείς να γεννούν παιδιά» χρησιμοποιώντας «σύγχρονα ιατρικά μέσα». Οι Ναζί πίστευαν ότι αυτό θα παρήγαγε Γερμανούς κατάλληλους για το εργατικό δυναμικό, τη στρατιωτική θητεία και ούτω καθεξής — ενώ θα εξαφανίσει όλους τους άλλους.
Και μόλις οι Ναζί ανέβηκαν στην εξουσία το 1933, εφάρμοσαν νόμους που επέβαλλαν στείρωση για τα άτομα με σωματική και πνευματική αναπηρία.
Δεν χρειάζονταν πολλά για να υπάρξουν τα θύματα αυτού του προγράμματος. Τα περισσότερα θύματα στάλθηκαν για στείρωση λόγω αόριστης διάγνωσης «αδυναμίας μυαλού», ενώ η τύφλωση, η κώφωση, η επιληψία και ο αλκοολισμός ευθύνονταν για ορισμένες από τις άλλες στειρώσεις.
Συνολικά, οι Ναζί στείρωσαν βίαια περίπου 400.000 ανθρώπους. Αλλά μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος το 1939, τα σχέδια των Ναζί για τα άτομα με ειδικές ανάγκες έγιναν ακόμη πιο σκοτεινά.
Το τεστ δοκιμής
Στις αρχές του 1939, ένα περίεργο γράμμα έφτασε στο γραφείο της Καγκελαρίας του Ναζιστικού Κόμματος από έναν Γερμανό και πιστό των Ναζί ονόματι Richard Kretschmar. Προσπαθούσε να επικοινωνήσει απευθείας με τον Χίτλερ με την ελπίδα να αποκτήσει άδεια για να θανατώσει νόμιμα τον γιο του, τον Γκέρχαρντ, ο οποίος είχε γεννηθεί μόλις λίγους μήνες νωρίτερα με σοβαρές και ανίατες σωματικές και ψυχικές αναπηρίες, όπως απώλεια άκρων, τύφλωση και σπασμούς.
Ο Kretschmar ζήτησε από τον Χίτλερ να τους αφήσει να νικήσουν αυτό το «τέρας». Ο Χίτλερ έστειλε τότε τον δικό του γιατρό, τον Δρ. Καρλ Μπραντ, να εξετάσει την υπόθεση. Κατά την επιθεώρηση, ο Brandt αποφάσισε ότι η διάγνωση ήταν σωστή, ότι ήταν «ηλίθιος» και δεν υπήρχε ελπίδα για βελτίωση. Έτσι ο Γκέρχαρντ σκοτώθηκε με θανατηφόρα ένεση στις 25 Ιουλίου 1939.
Το πιστοποιητικό θανάτου του ανέφερε στην αιτία θανάτου ως «αδυναμία καρδιάς».
Έχοντας κάνει τώρα την αρχή, ο Χίτλερ και η παρέα έθεσαν αμέσως σε κίνηση ένα σχέδιο που θα απαιτούσε τη μαζική δολοφονία των ατόμων με σωματική και πνευματική αναπηρία στη Γερμανία.
Το Aktion T4 γεννιέται
Σημείωμα από τον Χίτλερ
Μνημείο που βρίσκεται στο μουσείο του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι μια επιστολή που εξουσιοδοτεί το πρόγραμμα ευθανασίας, υπογεγραμμένη από τον Αδόλφο Χίτλερ με ημερομηνία 1 Σεπτεμβρίου 1939.
Οι Βρετανοί ιστορικοί Laurence Rees και Ian Kershaw υποστήριξαν ότι η ταχεία εξάπλωση του προγράμματος Aktion T4 ήταν χαρακτηριστική της χαοτικής φύσης της κυβέρνησης του Χίτλερ. Κατά την εκτίμησή τους, ο Χίτλερ έπρεπε μόνο να μιλήσει για κάτι γενικά πριν κάποιος φιλόδοξος υφιστάμενος σχεδόν αμέσως φτιάξει ένα πρόγραμμα πλήρους κλίμακας από το τίποτα.
Η ξαφνική επέκταση του προγράμματος Aktion T4 φαίνεται να αποτελεί παράδειγμα αυτής της ιδέας. Μέσα σε τρεις εβδομάδες από τη δολοφονία του Gerhard Kretschmar, μια πλήρως διαμορφωμένη γραφειοκρατία είχε εμφανιστεί και έβγαζε χαρτιά σε γιατρούς και μαίες σε όλη τη Γερμανία.
Ο Χίτλερ είχε εξουσιοδοτήσει τη δημιουργία της Επιτροπής του Ράιχ για την Επιστημονική Καταγραφή Κληρονομικών και Συγγενών Ασθενειών, με επικεφαλής τον Μπραντ και τον Ναζί Αρχηγό της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ, μεταξύ άλλων. Αυτοί οι άνδρες έβαλαν στη συνέχεια ένα θανατηφόρο σύστημα.
Με την ευκαιρία κάθε γέννησης, ένας υπάλληλος θα έπρεπε να συμπληρώσει μια φόρμα που περιελάμβανε μια ενότητα για την περιγραφή των σωματικών ή άλλων παρατηρούμενων ελαττωμάτων που μπορεί να έχει το παιδί.
Τρεις γιατροί θα επανεξέταζαν στη συνέχεια τα έντυπα –χωρίς κανένας από αυτούς να εξετάσει ουσιαστικά τον ασθενή ο ίδιος– και θα το σημείωναν με σταυρό εάν πίστευαν ότι το παιδί έπρεπε να σκοτωθεί.
Δύο στους τρεις σταυρούς ήταν αρκετοί για να δικαιολογήσουν την απομάκρυνση του παιδιού από το σπίτι τους με το πρόσχημα ότι τους βοηθούσαν να λάβουν ιατρική βοήθεια και στη συνέχεια να το σκοτώσουν.
Έτσι γεννήθηκε το Aktion T-4.
Όσο τρομακτικό κι αν είναι να φανταστεί κανείς ότι το Τρίτο Ράιχ αναπτύσσει αυθόρμητα ένα τεράστιο πρόγραμμα δολοφονίας όπως αυτό μέσα σε μια νύχτα, είναι στην πραγματικότητα πιο πιθανό η ιδέα να κυκλοφορούσε για λίγο πριν από την πρώτη δολοφονία.
Ο Χίτλερ και άλλοι κορυφαίοι Ναζί ήταν επιρρεπείς στο να παραπονιούνται ότι η Βρετανία και η Αμερική (που είχαν και οι δύο δικούς τους νόμους για την ευγονική) ήταν πολύ πιο μπροστά από τη Γερμανία στις προσπάθειές τους να ξεριζώσουν τα ανεπιθύμητα άτομα μέσω της ευθανασίας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Χίτλερ φέρεται να είχε πει στους υφισταμένους του ότι προτιμούσε τη θανάτωση από τη στείρωση, αλλά ότι «ένα τέτοιο πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί πιο ομαλά και εύκολα στον πόλεμο».
Και τώρα, με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται σε εξέλιξη, η ώρα της δολοφονίας είχε φτάσει.
Οι Μέθοδοι του Aktion T-4
Είτε η δολοφονία του Gerhard Kretschmar ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου είτε όχι, αυτό που ακολούθησε ήταν μια τεράστια επιχείρηση που δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε δει ποτέ ο κόσμος.
Μέχρι το καλοκαίρι του 1939, εκατοντάδες βρέφη και μικρά παιδιά είχαν απομακρυνθεί από τα σπίτια και τις εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης σε όλη τη Γερμανία και μεταφέρθηκαν σε μία από τις έξι τοποθεσίες: Bernburg, Brandenburg, Grafeneck, Hadamar, Hartheim και Sonnenstein.
Αυτά ήταν άσυλα εργασίας, οπότε δεν υπήρχε τίποτα ασυνήθιστο για τους νέους ασθενείς που έφταναν και στεγάζονταν σε ασφαλείς θαλάμους στην αρχή. Εκεί, τα παιδιά θα λάμβαναν συνήθως θανατηφόρες δόσεις μορφίνης. Μερικές φορές, ωστόσο, η μέθοδος του φόνου δεν ήταν τόσο ήπια.
Ένας γιατρός, ο Hermann Pfannmüller, δημιούργησε μια μέθοδο να πεθένουν σταδιακά από την πείνα τα παιδιά. Ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, ένας πιο φυσικός και ειρηνικός τρόπος θανάτωσης από μια σκληρή ένεση χημικής ουσίας που σταματούσε την καρδιά.
Το 1940, όταν μέλη του γερμανικού Τύπου επισκέφθηκαν τις εγκαταστάσεις του στην κατεχόμενη Πολωνία, σήκωσε ένα παιδί που πείναγε πάνω από το κεφάλι του και ενημέρωσε πως: «Αυτό θα διαρκέσει άλλες δύο ή τρεις μέρες!».
«Η εικόνα αυτού του χοντρού, χαμογελαστού άντρα, με το σκελετωμένο παιδί να κλαψουρίζει στο χοντρό χέρι του, περικυκλωμένος από άλλα πεινασμένα παιδιά, είναι ακόμα καθαρή μπροστά στα μάτια μου», θυμάται αργότερα ένας παρατηρητής από εκείνη την επίσκεψη.
Στην ίδια επίσκεψη, ο Δρ. Pfannmüller παραπονέθηκε ότι δεχόταν άσχημη κριτική από «ξένους ταραχοποιούς και ορισμένους κυρίους από την Ελβετία», εννοούσε τον Ερυθρό Σταυρό, ο οποίος προσπαθούσε να επιθεωρήσει το νοσοκομείο του για σχεδόν ένα χρόνο σε εκείνο το σημείο.
Μετά τις πρώτες ημέρες του προγράμματος, το πεδίο εφαρμογής του Aktion T4 επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες με αναπηρίες που δεν μπορούσαν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Σταδιακά, το δίχτυ απλώθηκε όλο πιο πολύ και οι μέθοδοι θανάτωσης έγιναν πιο τυποποιημένες.
Τελικά, τα θύματα στέλνονταν απευθείας σε ένα κέντρο δολοφονίας για «ειδική μεταχείριση», το οποίο μέχρι εκείνο το σημείο συνήθως περιλάμβανε θαλάμους μονοξειδίου του άνθρακα καμουφλαρισμένους σε ντους.
Τα εύσημα για την επινόηση του τεχνάσματος «μπάνιο και απολύμανση» ανήκουν στον ίδιο τον Bouhler, ο οποίος το πρότεινε ως μέσο για να κρατιούνται τα θύματα ήσυχα μέχρι να είναι πολύ αργά.
Οι υψηλόβαθμοι Ναζί σημείωσαν αυτή την αποτελεσματική μέθοδο δολοφονίας και αργότερα την χρησιμοποίησαν πολύ ευρύτερα.
Η αντίσταση
Το Ναζιστικό Κόμμα είχε πάντα μια δύσκολη σχέση με τη θρησκευτική κοινότητα της Γερμανίας. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι ήταν πάντα σε αντίθεση, αλλά η εκκλησία αντιπροσώπευε ένα ξεχωριστό - και σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο - σύστημα εξουσίας στην καρδιά αυτού που γρήγορα γινόταν δικτατορία.
Νωρίς, η αντίσταση των καθολικών στους Ναζί οδήγησε το πρόσφατα εκλεγμένο κόμμα να συμφωνήσει να παραδώσει την εκπαίδευση των παιδιών στην καθολική Εκκλησία, ενώ τα μεμονωμένα προτεσταντικά δόγματα έκαναν σταδιακά ειρήνη με τον Χίτλερ.
Οι αποκαλύψεις για το τι συνέβαινε στα κέντρα δολοφονίας ήταν βέβαιο ότι θα έβγαιναν τελικά, έστω και μόνο επειδή οι οικογένειες των θυμάτων είχαν όλες σχεδόν ίδιες εμπειρίες: το παιδί τους ή ένας ενήλικας με αναπηρία θα παρασυρόταν από μια φιλανθρωπική υπηρεσία που συνεργάζεται με το κράτος, θα έπαιρναν μερικά γράμματα αν ο ασθενής μπορούσε να γράψει και μετά θα ειδοποιούνταν ότι το αγαπημένο τους πρόσωπο είχε υποκύψει από ιλαρά και το σώμα τους είχε αποτεφρώθηκε ως προληπτικό μέτρο υγείας.
Δεν μπορούσαν να γίνουν έρευνες και δεν ήταν δυνατή η επίσκεψη. Ήταν αναπόφευκτο κάποιες οικογένειες να άκουγαν τελικά την ίδια ιστορία από άλλες, ειδικά όταν η ομοιότητα ήταν η ίδια και στις έξι εγκαταστάσεις.
Μόλις ο κόσμος έγινε γνώστης, οι εκκλησίες οδήγησαν την αντίσταση στο πρόγραμμα Aktion T4 ευαισθητοποιώντας, μιλώντας, ακόμη και διανέμοντας φυλλάδια που έφεραν το θέμα στην προσοχή πολλών Γερμανών για πρώτη φορά.
Ο ξένος τύπος ήταν ακόμη πιο σκληρός απέναντι στο πρόγραμμα του Aktion T4.
Στο βιβλίο του The Berlin Diary το 1941, ο Αμερικανός δημοσιογράφος William L. Shirer περιέγραψε το Aktion T4 σε ένα απόσπασμα που άρχιζε: «Μια λέξη για ένα θέμα που οι Ναζί θα με σκότωναν, αν ήξεραν ότι το ήξερα».
Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο και αυτά τα λόγια βγήκαν από τη Γερμανία, άλλοι Αμερικανοί και Βρετανοί δημοσιογράφοι έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά η μυστικότητα εν καιρώ πολέμου κράτησε σε μεγάλο βαθμό τον έξω κόσμο στο σκοτάδι.
Το τέλος του προγράμματος Aktion T4
Ως κατευνασμό στους εναπομείναντες θύλακες αντίστασης (και χωρίς αμφιβολία ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του), ο Χίτλερ συμφώνησε τελικά να σταματήσει το πρόγραμμα τον Αύγουστο του 1941, αφού κάπου μεταξύ 90.000 και 300.000 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί .
Σχεδόν όλα τα θύματα ήταν Γερμανοί ή Αυστριακοί, και σχεδόν τα μισά από αυτά ήταν παιδιά.
Αλλά ακόμη και μετά την φαινομενική διακοπή των δολοφονιών το 1941, τελικά επανήλθαν και απλώς συμπεριλήφθηκαν στο ευρύτερο πρόγραμμα του εκκολαπτόμενου Ολοκαυτώματος, καθιστώντας τον πραγματικό απολογισμό ακόμη πιο δύσκολο να γνωρίζουμε ποτέ πραγματικά.
Αυτό είναι σωστό αν σκεφτεί κανείς ότι οι ιδεολογίες, οι τεχνικές, τα μηχανήματα και το προσωπικό που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα Aktion T4 θα αποδεικνύονταν ανεκτίμητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ολοκαυτώματος.
Σύμφωνα με τα λόγια του Μνημείου και Μουσείου Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών:
Το πρόγραμμα «ευθανασίας» αντιπροσώπευε με πολλούς τρόπους μια πρόβα για τις επακόλουθες γενοκτονικές πολιτικές της Ναζιστικής Γερμανίας. Η ναζιστική ηγεσία επέκτεινε την ιδεολογική δικαιολογία που επινοήθηκε από ιατρικούς φορείς για την εξαφάνιση των «ακατάλληλων» σε άλλες κατηγορίες θεωρούμενων βιολογικών εχθρών, κυρίως στους Εβραίους και τους Ρομά (Τσιγγάνους).
Ο Καρλ Μπραντ ακούει καθώς καταδικάζεται σε θάνατο στο τέλος της δίκης του στη Νυρεμβέργη στις 20 Αυγούστου 1947.
Και όπως συνέβη με το Ολοκαύτωμα συνολικά, μόνο ορισμένοι από τους Ναζί που ήταν υπεύθυνοι για το πρόγραμμα Aktion T4 τελικά αντιμετώπισαν τη δικαιοσύνη.
Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Philipp Bouhler αυτοκτόνησε αφού συνελήφθη.
Εν τω μεταξύ, η λεγόμενη δίκη των Γιατρών του 1946-1947 οδήγησε το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο να καταδικάσει σε θάνατο αρκετούς Ναζί γιατρούς για τον ρόλο τους στο πρόγραμμα (μεταξύ άλλων αδικημάτων), συμπεριλαμβανομένου του Δρ. Brandt.
Ο Δρ Pfannmüller καταδικάστηκε τελικά για το ρόλο του σε 440 φόνους το 1951 και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Αργότερα, έκανε επιτυχώς έκκληση να μειωθεί σε τέσσερα χρόνια. Απελευθερώθηκε το 1955 και πέθανε ήσυχα ως ελεύθερος στο σπίτι του στο Μόναχο το 1961.
Μνημείο Aktion T4
Σήμερα, ένα μνημείο στέκεται κοντά στην πρώην τοποθεσία των κεντρικών γραφείων του προγράμματος Aktion T4 στο Βερολίνο, όπου οι ναζί αξιωματούχοι οργάνωσαν μια μαζική δολοφονία που λίγοι έχουν δει ποτέ στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου