γράφτηκε
στον Τοίχο
10.9.23
-
0
Comments
Στο ανθρώπινο φαντασιακό ο λύκος είναι συνδεμένος με το δάσος. Και καθόλου άδικα: συχνά η παρουσία του λύκου είναι δείκτης υγείας και βιοποικιλότητας για ένα δασικό οικοσύστημα. Τόσο για τη χλωρίδα, αφού ρυθμίζοντας τον πληθυσμό των φυτοφάγων θηλαστικών προστατεύει τα δεντρύλλια και τα δασικά φυντάνια, όσο και για την πανίδα, δίνοντας πρόσβαση σε διάφορα μικρότερα σαρκοβόρα και σε αρπακτικά πουλιά στα απομεινάρια της λείας του. [1]
Μετά απο αιώνες επικυρήξεων, μαζικών σφαγών, δηλητηριασμένων δολωμάτων, αφανισμού των δασών και κυνηγιού μέχρι εξόντωσης, ο λύκος στην ευρώπη έφτασε στα όρια της εξαφάνισης. Δεν είναι παρά τις τελευταίες τρεις με τέσσερις δεκαετίες που η εγκατάλειψη της υπαίθρου αλλά και -κυρίως- μια σειρά απο προστατευτικές ρυθμίσεις και μέτρα αποζημιώσεων σε κτηνοτρόφους, έχουν επιτρέψει στους λύκους να επανέλθουν στα ευρωπαικά δάση, με τις ευλογίες των ελίτ της ΕΕ, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προωθεί ένα αδιαπραγμάτευτα οικολογικό προφίλ.
Ο λύκος είναι βέβαια κυνηγός και δη, εμβληματικός. Η εξυπνάδα και η περίπλοκη στρατηγική του στην αναζήτηση της λείας του, έχει αποτελέσει αντικείμενο αναρίθμητων μελετών, λογοτεχνικών έργων, ακόμα και πολεμικών επιτελείων (ο τζένγκινς χαν λέγεται πως στις αλλεπάλληλες στρατιωτικές του επιτυχίες που δημιούργησαν στις αρχές του 13ου αιώνα την αχανή μογγολική αυτοκρατορία, αντέγραφε τακτικές κυνηγιού των λύκων). Και ένας απο αυτούς χρησιμοποίησε περίσσεια πανουργία, θάρρος και στρατηγικό σχεδιασμό, ώστε να καταφέρει το αδιανόητο: το σεπτέμβρη του 2022, εισέβαλλε κάτω απο τη μύτη των σεκιουριτάδων στο περιφραγμένο και πολύ καλά φυλασσόμενο αγρόκτημα της πλασιέ της γενετικής μηχανικής και προέδρου της ευρωπαικής επιτροπής, ούρσουλα φον ντερ λάιεν, στη βορειοδυτική γερμανία και σκότωσε το αγαπημένο πόνυ της ούρσουλα, την –τι ταιριαστό– ντόλλυ.
Στη γνωστή παράδοση των ελίτ που ταξιδεύουν με ιδιωτικό τζετ σε συνέδρια όπου συζητιέται η ανάγκη μείωσης των μετακινήσεων της πλέμπας, η καλή μας ούρσουλα άφησε να φανεί λίγο απο το ερεβώδες και μιασματικό υλικό που, εν είδει ψυχής, αποτελεί το δομικό συστατικό της προσωπικοτητάς της. Καταδίκασε τον λύκο σε θάνατο και εδώ και ένα χρόνο δεκάδες γερμανοί κυνηγοί προσπαθούν να τον εκτελέσουν. Απ΄όσο γνωρίζουμε εις μάτην: παρά τις εκατοντάδες σφαίρες και τις φρενήρεις συσκέψεις των εκτελεστών, ο snowy, όπως έχουν ονομάσει το λύκο οι υποστηρικτές του, καταφέρνει ακόμα να περιπλανιέται ζωντανός.
Αλλά η κοπροψυχία ενός τέτοιου πλάσματος της κολάσεως, όπως η ευρωπαία πρόεδρος, δεν ηττάται έτσι εύκολα. Μη μπορώντας να δολοφονήσει τον snowy, η φον ντερ λάιεν, πιέζει τώρα για την εξόντωση των λύκων πανευρωπαικά. “Ο αριθμός των λύκων σε κάποιες ευρωπαικές περιοχές, αποτελεί κίνδυνο για τα κοπάδια και ενδεχομένως και για τους ανθρώπους επίσης”, δήλωσε τη δευτέρα, καλώντας τα κράτη-μέλη να “αναλάβουν δράση όπου είναι απαραίτητο”.
Η κακόφημη πρόεδρος της ευρωπαικής επιτροπής που προσφάτως μεταβίβασε 35 δισεκατομμύρια ευρώ απο τους ευρωπαίους φορολογούμενους στα ταμεία της pfizer με το έτσι θέλω, ευελπιστεί τώρα να κάνει το ίδιο με τον snowy∙ στην προσπάθειά της να τον εκδικηθεί, θα καταστρατηγήσει κάθε ευρωπαική νομοθεσία που απο το 1992 θεωρεί το λύκο ως προστατευόμενο είδος, για να τιμωρήσει όχι μόνο αυτόν αλλά και στην λογική της συλλογικής ευθύνης, που γνωρίζει καλά τόσο αυτή, όσο και οι προγονοί της, να εξοντώσει όσους περισσότερους μπορεί απο το είδος του. Το σύμβολο της ευρωπαικής διαφθοράς, κακίας και υποκρισίας απέναντι στο σύμβολο της άγριας, ανυπόταχτης ζωής. Η καρδιά μας είναι με τον snowy – αλλά δεν ξεχνάμε πως “… ο εχθρός αυτός δεν έχει σταματήσει να νικά”.
Ενάμιση αιώνα πριν, ένας άλλος εμβληματικός λύκος, ο lobo, που είχε επικηρυχθεί για χίλια δολλάρια, πέτυχε διαδοχικές νίκες απέναντι στην ανθρώπινη πονηριά και αιμοδιψία, πριν ηττηθεί τελικά από την έσχατη μοχθηρία: μη μπορώντας να συλλάβει τον ίδιο, ο κυνηγός σκότωσε τη συντροφό του και την έσυρε μπροστά του με το αλογό του. Ο λόμπο παραδόθηκε και λίγες ώρες μετά πέθανε, αρνούμενος να φάει ή να πιει νερό. Ο θανατός του όμως πυροδότησε την έναρξη ενός κινήματος διατήρησης της άγριας ζωής στην αμερική – στο οποίο μάλιστα πρωτοστάτησε ο ίδιος ο φονιάς του, που έκτοτε έγραψε μερικές θαυμάσιες ιστορίες για την άγρια ζωή. “Μετά τον λόμπο, η πιο ειλικρινή μου ευχή είναι να πείσω τους ανθρώπους πως το καθένα απο τα άγρια πλασματά μας είναι απο μόνο του μια πολύτιμη κληρονομιά την οποία δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να καταστρέψουμε ή να στερήσουμε απο τα παιδιά μας”, έγραψε ο δολοφόνος του, ernest seton. [2]
Προφανώς δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε ανάλογο απο όντα σαν τη φον ντερ λάιεν, ή απο τους αξιωματούχους της εε γενικά – είναι άλλωστε μια κοινώς ομολογουμένη αλήθεια πως ακόμα και ένα λαμπατέρ έχει περισσότερη ψυχή απο ένα ευρωπαίο αξιωματούχο. Οι λύκοι θα έχουν την τύχη που έχουν εσχάτως και τα δάση και ούτε το παραμικρό τσίμπημα δυσαρέσκειας δε θα διαπεράσει το χοντρό πλαστικό τείχος ξιπασιάς, υποκρισίας και ψυχικής ένδειας που εν πολλοίς χαρακτηρίζει την ηγεσία της εε.
Όσοι απο τους λύκους της πάρνηθας και της δαδιάς -δυο εκ των δασών που αφέθηκαν να καταστραφούν τον τελευταίο ολέθριο μήνα- κατάφεραν να γλυτώσουν απο τη φωτιά, είναι λογικό να κατέβουν πιο χαμηλά, κοντά σε κατοικημένες περιοχές ίσως. Και τότε η μικροαστική μικροψυχία θα συναντήσει την ευρωπαική μοχθηρία, ζητώντας να “αναληφθεί δράση όπου είναι απαραίτητο”. Ας είμαστε εκεί – να υπερασπίσουμε όχι μόνο τα δάση και το αιώνιο συμβολό τους, το λύκο, αλλά και την ίδια την ανθρωπινοτητά μας.
[1] Το παράδειγμα του yellowstone park, όπου η επαναφορά του λύκου το 1995, σήμανε την αναγέννηση του δάσους, είναι το πλέον διάσημο:
https://www.yellowstonepark.com/things-to-do/wildlife/wolf-reintroduction-changes-ecosystem/
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου